“..ο ρόλος της Τέχνης είναι να ξεπλένει την σκόνη της καθημερινότητας από τις ζωές μας..»

P. PICASSO

"..Το να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις σε μια ευθεία το μυαλό, τη ματιά και την καρδιά..."
HENRI CARTIER-BRESSON

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

ΑΛΜΥΡΑ

Ειμαι αλμυρος... Παρ'ολο που κυλάω στην κατάξερη άσφαλτο οδηγοντας στο μεσον του περιφερειακου. Σαν να εχω βουτηξει σε μια απυθμενη ανεξερευνητη θαλασσα…. Η ξερα’ί’λα και η στεγανοτητα του τοπιου σε χτυπαει κατακουτελα. Ωρα αιχμης, νταλα μεσημερι, κατακαλοκαιρο, με τον δρομο πακτωμενο απο αμαξια καθε λογης το ενα πισω απ'το αλλο. Αλλα εγω επιμενω οτι αισθανομαι αλμυρος...Η δροσια των παιδικων αναμνησεων απ'το νησι: το χαμηλο σπιτι διπλα στην θαλασσα, η μονοκατοικια με τον αυλογυρο και την ψηλη σιδεροφρακτη αυλοπορτα και η αλμυρα να αποροφαται σαν γιγαντια ρουφιχτρα απο την ατμοσφαιρα… Ο χωρος των παιδικων μου χρονων εχει διαποτισει καθε αποκρυφο σημειο της υπαρξης μου. Η αλμύρα πλημμυρίζει τα παντα. Απ'το ζεματιστο πλαστικο του παρμπριζ του αυτοκινητου χωρίς κλιματιστικό και το ηλεκτρικο παραθυρο που ανεβοκατεβαινει, για να διατηρει την θερμοκρασια σε ανεκτα επιπεδα, μεχρι το ιδρωμενο πουκαμισο που κολαει επανω στην χνουδωτη μοκετα του καθισματος. Βυθιζομαι αβιαστα μεσα της και μ'αρεσει...
Γυρω μου πολυκατοικιες ξεφυτρωνουν απο παντου. Ορμαν να κατακυριευσουν στο δυσμοιρο δασος, ο,τι απεμεινε απο τους οικοπεδοφαγους και τις πυρκαγιες, με προσεγμενες κινησεις και τακτικη μεγαλου στρατηλατη. Απο την μια τα δενδρα με τα ψηλα, λυγεροκορμα κλαδια τους και απο την αλλη τα τεχνολογικα επιτευματα της οικιστικης μας πολιτικης. Και εγω καπου στην μεση, στην νοητη συνοριακη γραμμη, του ονειρου με την πραγματικοτητα, του μακρινου παρελθοντος με το μελλον, του ενστικτου με την λογικη, της φυσης με την πολη, ν'ακροβατω μυστηρια, πατοντας γκαζι κι'αλλαζοντας ταχυτητες, προσεχτικα, οχι για να μην τρακαρω, πανω στο απροσεκτο φορτηγο που αλλαζει λωριδα χωρις ν'αναψει φλας, αλλα για να διατηρησω την ισορροπια, μην τυχον και καταρευσει μεμιας και σκορπισει στο χωρο γυρω μου, σαν σκασμενο καρπουζι στο πεζοδρομιο και τοτε, ..αλοιμονο μου...ναι, αλοιμονο...
Πρεπει να ημουν τυχερος, σκεφτομαι, εγω ενας αστος , ενας αστουκλας απο ριζα, να ευτυχησω να μεγαλωσω σε μονοκατοικια. Η δουλεια του πατερα, βλεπετε. Και η μεταθεση, -"μεταθεση" το λεγαν τοτε...Επειτα, με τα χρονια, εγινε "μετατοπιση" αναγκαστικη –ουτε λογος για "εκτοπιση"και "περιορισμο"-, στο νησι. Δυσκολα χρονια... Χουντα,καταπιεση.. Αξιωματικοι με τις φανταχτερες στολες να διοργανωνουν παιδικα πρωτοχρονιατικα παρτυ, με σερπαντινες και "μπιγκο" στα τραπεζια ολογυρα και εμεις να ειμαστε παντα καλεσμενοι ,λογω καποιας κοινωνικης θεσης, στην φτωχη νησιωτικη κοινωνια, που δεν μας ηθελε, ουτε εμας, ουτε τους αξιωματικους, αλλα αναγκαστικα μας αγαπουσε. (Ας μπορουσε να κανει και αλλοιως...).
Και εγω να τρεχω, μικρουλης, μεσα στο φαρδυ παιδικο κουστουμακι, που με επνιγε, αλλα το φοραγα αναγκαστικα, μετα απο τις απειλες της μαμας, να τρεχω, στην απεραντη, ολοφωτη σαλα της λεσχης αξιωματικων ,αναμεσα απο μεταξωτα μαξι φορεματα, αλλων "μαμαδων",και φρεσκολουστραρισμενα παπουτσια ενστολων "μπαμπαδων". Αναμεσα απο αμηχανα κουρεμενα γκαρσονια, που υπηρετουν την θητεια τους και απο χαριτωμενα κοριτσακια με κοτσιδες και κοντες φουστιτσες, που δεν τα γουσταρα και δεν επαιζα μαζυ τους στο σχολειο, γιατι δεν ηταν απο το νησι και εγω ενοιωθα τον εαυτο μου , απο τοτε γεννημα θρεμμα της αλμυρας αφού η Μακεδονια φανταζε μακρινη και δυσπρόσυτη μεσα απ'τις περιγραφες του πατερα και απ'τα τηλεφωνηματα του παππου. Να τρεχω, σαν υστερικο, ισως προσπαθοντας να ξεφυγω, απο που ,και 'γω δεν ηξερα... Γιατι, κατα βαθος μου αρεσαν εκεινα τα παιδικα παρτυ, μ'ολη εκεινη την απαστραπτουσα λαμψη στο παιδικο μυαλο μου, να τονωνει την φαντασια μου και να με παρασερνει. Με τους χορους και τα τραγουδια, που δεν χορεψα ποτε γιατι ημουν παντα ντροπαλος, με τις φιλεναδες της μαμας να λαμπουν μεσα στα στολιδια τους και με τις πολυχρωμες σερπαντινες να με περικυκλωνουν απο παντου με χρωματα, σαν γιγαντιες μολυβιες ενος παρανοικου ζωγραφου. Ασε παλι τα γλυκισματα με τις φανταστικες γευσεις και τις πολυεπιπεδες τουρτες, μ'ολα αυτα τα ζαχαρωτα ανθρωπακια , χωμενα μεσα στην σαντιγυ, που εκαναν τα σαλια μου να τρεχουν και την αναμονη να γινεται αφορητη, περιμενοντας να τελειωσουν τα πληκτικα παιχνιδια με τα δωρα και να συγκεντρωθουν οι μαμαδες, για την καθιερωμενη αναμνηστικη φωτογραφια .
Αλλα εκεινο που με γοητευε πιο πολυ και εδινε καποιο σκοπό στο ανεμελο τρεξιμο μου ηταν οταν, αφου ειχα πια σκουπισει τα λερωμενα απο την τουρτα δαχτυλα μου στην πισω μερια του παντελονιου, κρυφα βεβαια απο το αυστηρο βλεμμα της μαμας, εβγαινα εξω, στον πισω χαμηλοφωτο διαδρομο και σκαρφαλονα στα μαρμαρινα περβαζια, αγναντευοντας, μεσα στο απαλο σκοταδι, την απεραντοσυνη της θαλασσας, με τα φωτα απ'τα κα’ί’κια και τις νυχτερινες ψαροβαρκες, ν'απλωνεται μπροστα, στους οριζοντες των ματιων μου, σαν την επιφανεια μιας τεραστιας επιπεδης τουρτας με ζαχαρωτα, καθε ψαροβαρκα και ενα μικροσκοπικο γλυκερο ανθρωπακι η ζωακι. Μια τουρτα, σερβιρισμενη απ'το χερι του Θεου, που εκρυβε λιχουδιες, πολυ πιο απολαυστικες, απο τις τουρτες που ετοιμαζαν οι φανταροι στην κουζινα. Και αυτα τα υπερκοσμια γλυκισματα, σαν λιχουδικο παιδι που ημουνα, επρεπε να τα γευτω ολα και να τα φχαριστηθω, μεχρι τελευταιου γλυψιματος, Επαιρνα βαθιες ανασες, μηπως και ανιχνευσω την οσμη απο την θεικη θαλασσια τουρτα, μηπως και μπορεσω να φανταστω τα εξωτικα μυρωδατα υλικα, αν αυτα εμοιαζαν με τις σοκολατενιες γευσεις που ανακατευε η μαμα στα γενεθλια μου. Και μεσα απο τις παλιες χαραμαδες του παραθυρου, ερχοταν, φρεσκια-φρεσκια, η αλμυρα και εισχωρουσε στα ρουθουνια μου, κλεινοντας καθε πορο του σωματος μου και του μυαλου μου μ'ενα στρωμα ανεμελιας και αυτοπεποιθησης. Μεχρι καποια γυναικεια φωνη να με βγαλει απ'τον ληθαργο και να με οδηγησει παλι στην καταμεστη σαλα, σ'ενα καινουργιο γυρω τρεξιματος και πολυχρωμων αναλαμπων.
Αυτη η αλμυρα, τοσα χρονια, δεν λεει να φυγει απο πανω μου... Την κουβαλω παντου, σαν εκ γενετης, σημαδιακη αρρωστια του κορμιου μου. Αμέτρητες φορές προσπάθησα να την ξύσω από το δέρμα μου βυθίζοντας τον εαυτό μου στις καθημερινές επιταγές της αθλιας αστικής πραγματικότητας. Μέσα σε ατελείωτες μονότονες ώρες μισθωτης ‘σκλαβιάς’ στο βωμό του μεροκάματου και μέσα σε αναίτιες και υπέρογκες σπατάλες αγαθών, χρόνου και χρήματος…. Αλλα σχεδόν πάντοτε αποτύχαινα… Η αλμύρα με κυνηγάει … Μέσα από τα τείχη του μπετόν που ορθώνονται γύρω μας, ανάμεσα στα χιλιάδες αυτοκίνητα με τον θόρυβο και την αιθαλομίχλη, στο τελευταίο δενδράκι που μαράζωσε απότιστο πάνω στο πεζοδρόμιο, στην τελευταία αλάνα που μπαζώθηκε για να οικοπεδοποιηθεί…..Με πνίγει… Δεν την θέλω πια…. Δεν αντέχω άλλο……..
Γι’ αυτό όταν με βλέπεις να πίνω μονος μου αμίλητος στο βάθος του μπάρ, μη με αποπάρεις… Είναι το ‘ξυστρί’ μου για να διώξω από πάνω μου την ανεπιθύμητη αλμύρα. Μη μου μιλήσεις… Μονάχα κάτσε δίπλα μου και κάνε μου παρέα…
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

E-MOTION

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ E-MOTION (ΧΟΡΕΥΤΙΚΑ) ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ 'ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ' (ΜΑΡΤΙΟΣ 2008)





ΧΡΩΜΑΤΟΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ - COLOUR DISCOVERIES







ΥΔΩΡ ΡΕΟΝ - RUNNING WATER












ΑΝΘΗ - FLOWERS














ΥΠΕΡΥΘΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ - INFRARED WORLD

Θέλοντας να ξεφύγω από τον ψηφιακό κόσμο του Photoshop και τα δεκάδες mega pixel που μας περικυκλώνουν από παντού, αποφάσισα να ασχοληθώ με το ασπρόμαυρο υπέρυθρο φιλμ. Ικέτης μιας τέχνης, που θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι ανήκει στο παρελθόν, -κυριολεκτικά, αφού το δημοφιλές HIE της KODAK, που χρησιμοποίησα, εξαφανίζεται σιγά από την αγορά και το βρίσκεις μόνο κατόπιν παραγγελίας…. Φωτογράφισα κυρίως καλοκαιρινά τοπία από την ελληνική φύση αλλά και την πόλη, προσπαθώντας να δώσω μια διαφορετική χροιά σε απλο’ι’κές συνθέσεις. Η επίδραση του υπέρυθρου στοιχείου, με το έντονο κοντράστ, τον κόκκο, τον ομιχλώδη περίγυρο, τα χιονάτα σύννεφα και τα ξασπρίσματα της χλωροφύλλης στα φύλλα των δένδρων, δίνει τον μαγευτικό τόνο που κάνει τις καθημερινές αυτές εικόνες να ζωντανεύουν εικαστικά. Και μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η πραγματικότητα που μας περιβάλλει είναι πολύ πιο αξιοθέατη από όσο την φανταζόμαστε. Ιδίως όταν την αντικρίζουμε πέρα από τα όρια τού ορατού χρωματικού φάσματος....








ΦΙΓΟΥΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ (ΤΟΥΡΚΙΑ) - FIGURES OF THE EAST