“..ο ρόλος της Τέχνης είναι να ξεπλένει την σκόνη της καθημερινότητας από τις ζωές μας..»

P. PICASSO

"..Το να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις σε μια ευθεία το μυαλό, τη ματιά και την καρδιά..."
HENRI CARTIER-BRESSON

Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ 'ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ'

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
"ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ"
Έκθεση Φωτογραφίας του ΚΩΣΤΑ ΚΙΤΣΟΥ, με τον τίτλο " ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ", θα πραγματοποιηθεί στο καφέ Μπάρ – Γκαλερί «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ» (τηλ.2310-200617). Η έκθεση οργανώνεται από το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης (Φ.Κ.Θ.), (www.fkth.gr, τηλ. και φαξ 2310-256296), και θα διαρκέσει από την Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2002 μέχρι την Τετάρτη 8 Νοέμβριου 2003. Αποτελείται από Ασπρόμαυρες Φωτογραφίες (Αργυροτυπίες) πολεμικών παιχνιδιών, μαριονέτων και μικροαντικειμένων (close up), παραμορφωμένες δημιουργικά, από την διερεύνηση του φωτογραφικού μέσου (υψηλό κοντράστ, κόκκος, φωτισμός κ.α.). Είναι ανοικτή κάθε μέρα από τις 10π.μ. μέχρι τις 2 π.μ. στην πλατεία Αγ. Γεωργίου 4 (έναντι Ροτόντας), στην Θεσ/νικη.---

Φωτογραφικό Κέντρο Θεσ/νικης
«ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ»
(κείμενο)

Την εποχή που ήμουν μικρό παιδί, ωρίμαζα την φαντασία μου και τα όνειρα μου πλάθοντας πολεμικά σενάρια, με τα άψυχα, πλαστικοποιημένα στρατιωτάκια, που μου δώριζαν οι συγγενείς μου. Τότε βέβαια τα πράγματα ήταν αθώα και απλά… Το δικό μου στρατιωτάκι, έμενε πάντα όρθιο και νικούσε, ενώ τα υπόλοιπα, με ένα κούνημα του χεριού μου, σωριάζονταν «σκοτωμένα». Αλλά σχεδόν αμέσως ξανασηκώνονταν κάτω από τις προσταγές μου, έτοιμα για νέες περιπέτειες. Δεν υπήρχε θάνατος, ούτε πόνος, για τους συντρόφους μου. Υπήρχε μονάχα ένα παιχνίδι, ένα πολεμικό παιχνίδι, που εγώ, σαν μικρός θεός, το κατεύθυνα και το οδηγούσα, με τις κινήσεις των δάχτυλων μου.
Αργότερα μεγάλωσα. Άρχισα να συνειδητοποιώ πως η ζωή είναι κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι, και δεν μπορεί να κατευθύνεται απρόσκοπτα, από τα αεικίνητα δάχτυλα μου. Έχει νόημα και ουσία που όφειλα να ανακαλύψω. Αλλά δεν κατάφερα όμως ν’αποτινάξω από πάνω μου την διαλεκτική του παιχνιδιού. Αυτήν την παιδιάστικη ψευδαίσθηση της κυριαρχίας των πραγμάτων. Γιαυτό άρχισα να ασχολούμαι με την φωτογραφία. Παιχνίδια για μεγάλους…. Βρήκα διέξοδο στην ηθελημένη μεταμόρφωση του καθημερινού, αλλά τόσο παράξενου, κόσμου που μας περιβάλλει. Μέσω της φωτογραφικής μαγείας τα παιδικά μου στρατιωτάκια ξαναγύρισαν με την μορφή φωτοχημικών αντιδράσεων πάνω σε μια επιφάνεια χαρτιού.
Αυτό όμως που δεν κατάφερα να διατηρήσω, ιδίως μετά την στρατιωτική μου θητεία, ήταν η παιδική αφοπλιστική οικειότητα με την οποία τολμούσα να αντιμετωπίσω τον πόλεμο...Μεγαλώνοντας έμαθα ότι περιέχει πολύ πόνο, θλίψη και αρκετό θάνατο, για να μπορεί να εκφράσει και να οξύνει την ανόθευτη σκέψη ενός παιδιού….Παρόλα αυτά οι βιομηχανίες παιχνιδιών συνέχισαν ν’αναπαράγουν πολεμικά πρότυπα για παιδικά παιχνίδια. Και τα παιδιά όλου του κόσμου συνέχιζαν να παίζουν με αυτά…
Ήταν ακόμα νωπές οι εικόνες από τον πόλεμο στο Ιράκ και ο αντιπολεμικός οίστρος στη χώρα μας είχε φτάσει στο κατακόρυφο, όταν περιπλανώμενος σε μια έκθεση παιχνιδιών και μαριονέτας, συνειδητοποίησα, κάτι που από καιρό είχα θάψει στα απόκρυφα της φαντασίας μου. Την δημιουργική σχέση της εικόνας με τις παιδικές φαντασιώσεις. Μέσα από τις εκφραστικές φωτοσκιάσεις του ασπρόμαυρου, όταν ο εκτυφλωτικός προβολέας καθήλωνε τους μικρούς φίλους μου, η σκιά στον απέναντι τοίχο, έπαιρνε μορφή αφηγηματική, επεξηγώντας όλες αυτές τις παλιές ιστορίες, που λένε οι παππούδες στα εγγόνια τους, για όλες εκείνες τις εθνικές συγκρούσεις και ανακατατάξεις, που διαμόρφωσαν το γίγνεσθαι της πατρίδας μας τον περασμένο αιώνα.
Μικρά Ασία, Αλβανία, Εμφύλιος… Πολεμικές αρετές και ιαχές, να διαπερνούν τον δισδιάστατο μικρόκοσμο της φωτογραφίας και να εξαπλώνονται, σαν ανίατη επιδημία, στα βάθη της συνείδησης μου. Κρεμασμένες μαριονέτες με φάτσες απόκοσμες και αποκρουστικές, όπως τα χαρακωμένα πρόσωπα των θυμάτων ενός πόλεμου χωρίς ουσία (άραγε ποιος πόλεμος έχει ουσία….). Και το πανί των σκηνικών, των απόκοσμων σκηνικών του πολεμικού παιχνιδιού, με ζωγραφισμένους τους ανεμόμυλους της ματαιοδοξίας, που σαν άλλοι Δον Κιχώτες καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, κάθε φορά που τα συμφέροντα και οι ισχυροί της γης μας καλούν σε μια νέα πολεμική σύγκρουση…
Ένας υπερβατικός εναγκαλισμός της μνήμης. Αλλά και η διερεύνηση της μνήμης. Το δυνατό κοντράστ, ο κόκκος, η τελική ψηφιακή επεξεργασία… Η δύναμη του φωτογραφικού μέσου. Μέσα στις εικόνες, ανακάλυψα τον συνδετικό κρίκο με την χαμένη αθωότητα των παιδικών πολεμικών μου παιχνιδιών. Επίκαιρη όσο ποτέ… Σήμερα που οι κυρίαρχοι της παγκοσμιοποίησης συνεχίζουν να εδραιώνουν την κυριαρχία τους κάτω από το φάσμα μιας πολεμικής απειλής, και η κυριαρχία του θεάματος, μέσω της τηλεόρασης, εξωθεί τις παιδικές συνειδήσεις στην βία και στις πολεμικές πρακτικές. Σήμερα που η μειοψηφία του ρομαντισμού βρίσκεται καλά αμπαρωμένη στο καβούκι της και ναρκωμένη από τις καπιταλιστικές ενέσεις του βολέματος και της μικροαστικής αποχαύνωσης. Η χαμένη αθωότητα των παιδικών μας χρόνων θα είναι πάντα επίκαιρη…Για να ξορκίσουμε το κακό εξοστρακίζοντας τους διάφορους πολέμους, όχι μόνο από την πραγματικότητα, αλλά και από τα κατάλοιπα της φαντασίας μας. Για να μην χρειάζονται πλέον τα παιδιά μας πολεμικά παιχνίδια, για να εκφράσουν δημιουργικά τις λιλιπούτειες αγωνίες τους….--

Δεν υπάρχουν σχόλια: