“..ο ρόλος της Τέχνης είναι να ξεπλένει την σκόνη της καθημερινότητας από τις ζωές μας..»

P. PICASSO

"..Το να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις σε μια ευθεία το μυαλό, τη ματιά και την καρδιά..."
HENRI CARTIER-BRESSON

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

ΓΚΑΜΠΡΙΕΛΑ...


Το 5ο μέλος της οικογένειας...

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

ΦΙΛΗΣ Α-ΦΙΛOΣ:

Αναρωτιέμαι, αν το εκφερόμενο ‘μπαρουφολόγιο’ του Φίλη περί ευπορίας του πρωθυπουργού, θέλει να σημαίνει κάτι σε μένα, τον ταλαιπωρημένο ψηφοφόρο, που δεν έχει τους πόρους να στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο, παρόλο που η ανάγκη για μόρφωση των παιδιών είναι ισοδύναμα απαραίτητη και αναγκαία σε κάθε γονιό. Μήπως είναι η κλασική ιδεολογική αντιμετώπιση του καπιταλισμού και ειδικότερα της νεοφιλελεύθερης θέασης του κόσμου ότι δηλ. ‘ δεν είμαστε όλοι ίσα και όμοια’ και ‘βγάλε λεφτα για να απολαμβάνεις ο,τι και γω ο εύπορος, απολαμβάνω…’. Και αυτό από μέλος μιας κατ’ επίφαση Αριστερής κυβέρνησης. (Τόσοι τόνοι μαρξιστικού πάθους, αγώνων  και ιδεολογικών κεκτημένων πετάχτηκαν στα σκουπίδια…). Το δημόσιο πρόσωπο πρέπει να είναι πρότυπο. Ιδιαίτερα όταν είναι πρωθυπουργός μέσα σε τέτοια απάνθρωπη κρίση. Και αν κάνει την παράκρουση, επειδή διαθέτει τα απαραίτητα λεφτά, που κανείς δεν το αρνείται, τουλάχιστον να μην το υπερασπίζεται και το διατυμπανίζει μέσω άπειρων Υπουργίσκων. Τελικά δεν έχει νόημα ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη ούτε η νιοστή φορά αριστερά…. Γιατί μόνο αριστερά δεν είναι η παλινόρθωση των κοινωνικών δυνάμεων και στερεότυπων του πρώην ΠΑΣΟΚ. Όσο αριστεροί και σοσιαλιστές ήταν και εκείνοι…  Άλλο τόσο ο Τσιπρανδρέας…(Δεν ξεχνάμε και τον μακαρίτη που έκανε εγχειρήσεις με τον Γιακούμπ ενώ τόσοι καρδιοπαθείς συνωστίζονταν στο ΚΑΤ ή το Ωνάσειο για ένα αμφίβολης ποιότητας μπαλονάκι…).-   


ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ...

         «ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΙΝΑ»:
Σίγουρα τίποτα δεν είναι απλό… Και όταν προσπαθείς να προσεγγίσεις ένα πολυδιάστατο πολιτικό-κοινωνικό-οικονομικό θέμα, όπως το ‘ελληνικό πρόβλημα’ ή η ‘ελληνική κρίση’, για το οποίο έχουν ξοδευτεί ατέλειωτοι τόνοι σκέψεων, απόψεων και κριτικής τα τελευταία πέντε χρόνια, από αμέτρητους ειδήμονες και γνώστες των πραγμάτων, φοβούμενος μην τυχόν παρασυρθείς στον κυκεώνα των υπερβολών και των γενικοτήτων, η διστακτικότητα κάνει την αιφνιδιαστική κατάληψη της στο ανάκτορο της λογικής κρίσης και της ορθής σκέψης… Αλλά από όποιες οπτικές γωνίες και να το παρατηρήσεις, από παντού σου διατρανώνεται η πεποίθηση, η οποία άρχισε σαν υποψία το 2012 αλλά σιγά σιγα μεταβλήθηκε σε βεβαιότητα, ότι το βασικό πρόβλημα της κρίσης, όχι στην αρχική του σύσταση, μιάς που είναι εξαιρετικά πολύπλοκο, αλλά στην καινοτόμο αντιμετώπισή του, είναι βασικά πρόβλημα φοροτεχνικό… Και ιδιαίτερα για μια νεοελληνική άρχουσα τάξη πλουτισμού, (και όχι για τον περιπτερά της γωνίας που δεν κόβει αποδείξεις και στο φινάλε καλά κάνει…), που προέκυψε από το εργολαβικό κράτος της διαπλοκής και της διαφθοράς στην μεταπολίτευση, και κρατάει καλά τους δεσμούς της με το διεθνές χρηματοπιστωτικό κατεστημένο το οποίο εξακολουθεί να εξουσιάζει αλώβητο από πολιτικές επεμβάσεις (δες τράπεζες) και πέρα από ΕΕ, Σόιμπλε, μνημόνια και αντιμνημόνια. Η παραφιλολογία της περιβόητης ‘λίστας Λαγκάρτ’ ακόμα μπερδεύεται σε ατέρμονες νομολογίες τραπεζικών απορρήτων και άλλων τινών με αποτέλεσμα να ξεγλιστρά παντελώς από κάθε δρομολογημένη επίθεση. Η βασική λαικοπρόβλητη ατάκα του ‘λεφτά υπάρχουν’ ή τα εφήμερα σλόγκαν ‘Έλληνες έχουν λεφτά το ελληνικό κράτος όχι’, έχουν ισχυρό πραγματιστικό αντίκρισμα και δεν βγήκαν στην τύχη. Όπου και να ρίξεις το βλέμμα σου, στην πλέρια κατανάλωση που ξεδιπλώνεται γύρω σου, από τα πάρτυ με σαμπάνιες της Μυκόνου μέχρι την κίνηση στα επώνυμα μαγαζιά του Mediterranean Cosmos, σου δημιουργείται η εντύπωση ότι για μια ορισμένη κατηγορία ανθρώπων (και φυσικά όχι για τον άνεργο και τον χαμηλοσυνταξιούχο) η κρίση δεν υφίσταται η στην χειρότερη περίπτωση περνάει ξόφαλτσα. Η ταξική διαφοροποίηση εντατικοποιήθηκε τα χρόνια της κρίσης και κάποιοι συγκεκριμένοι εκμεταλλευόμενοι τις συγκυρίες έβγαλαν περισσότερα χρήματα. Αυτό κατάντησε κοινός τόπος. Άλλο τόσο είναι κοινός τόπος η εγγενής αδυναμία του φορολογικού συστήματος να τους ελέγξει, που εδράζεται στον γενικευμένο ευνουχισμό και ανυπαρξία της δημόσιας διοίκησης να παίξει αποφασιστικό ρόλο στα πράγματα, πέρα από επικουρικές συνεισφορές και τα κλασικά βολέματα ‘ημετέρων’. Το πρόβλημα βαθύ αφού κανένας δεν ελέγχει με πληρότητα τις φορολογικές δηλώσεις και το μαύρο χρήμα ρέει άφθονο, η λύση του προφανής αλλά ανεφάρμοστη με τους αργούς ρυθμούς εμπέδωσης των άπειρων και συχνά αλληλοσυγκρουόμενων φορολογικών διατάξεων. (αν με κάθε κυβέρνηση αλλάζει και η φορολογική νομοθεσία μην περιμένεις αποτέλεσμα…). Φυσικά το μαύρο χρήμα πάντοτε έρρεε άφθονο σε αυτή την χώρα. Και πολύ περισσότερο στις προ κρίσης εύπορες εποχές. Αποτελούσε απόρροια της ιδιοσυγκρασίας της, σε αντίθεση με την προτεσταντική ιδιοσυγκρασία του Γερμανού νομοταγούς πολίτη. Αλλά ξαναγύρναγε στην ντόπια κατανάλωση και ανακυκλωνόταν. Με τα σχετικά ολιγάριθμα αλλά σταθερά οφέλη από το κράτος από ΦΠΑ κ.α. Το πρόβλημα γιγαντώθηκε με τον ανελέητο βομβαρδισμό για τις αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις της κρίσης, την ανεπάρκεια πολιτικής προοπτικής, την μελλούμενη ολοκληρωτική ‘καταστροφή’, από ντόπια και ευρωπαικά ‘παπαγαλάκια’. Οδήγησε ώστε να όλο το μαύρο χρήμα να διοχετευτεί στο εξωτερικό και να αμβλύνει τις οικονομικές ταξικές διαφορές σε αυτόν τον τόπο. Αναρωτιέμαι μήπως αυτό έγινε κατευθυνόμενα γιατί τίποτα δεν γίνεται πια αυθόρμητα σε αυτό το ρημαδιασμένο νεοκαπιταλιστικό πλαίσιο που ζούμε και κινούμαστε, -ούτε και αυτές οι ‘δημοκρατικότατες’ εκλογές.. Μήπως είναι μια προσπάθεια εξωθεσμικοί ευρωπαϊκοί κύκλοι να βάλουν χέρι στο πλεονάζον αδήλωτο χρήμα που συσσωρευόταν και βούλιαζε ολοένα και περισσότερο την πιστωτική αδυναμία του ελληνικού κράτους. Δεν είμαι ειδικός ούτε γνώστης οικονομοτεχνικών για να προτείνω λύσεις στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Αντιλαμβάνομαι όμως την τάση και την ουσία του προβλήματος και θεωρώ ότι είναι αυτό, μαζύ με όλα τα πολυδιαφημισμένα και πολυσυζητημένα υπόλοιπα, που στριφογυρίζει το μαχαίρι στο αψυχο πλέον κορμί της ελληνικής οικονομίας. Και πρέπει να αντιμετωπιστεί με δραστικά μέτρα από μία λεγόμενη ‘αριστερή’ κυβέρνηση. Πέρα και πάνω από τις επιταγές του μνημονίου. Πέρα και πάνω από τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις. Γιατί αποτελεί μείζων θέμα της νεοελληνικής κουλτούρας. Έγινε μια μικρή αρχή με την υπόθεση Σαββαίδου. (Εκτός αν καρατομήθηκε όχι επειδή υποστήριζε συμφέροντα ελληνικών πολυεθνικών εταιρειών αλλά για κομματικούς λόγους , οπότε πάω πάσο…). Είναι αυτή η (θεωρητικώς τουλάχιστον) ΑΡΙΣΤΕΡΗ κυβέρνηση διατεθειμένη να συγκρουστεί δυναμικά για αυτό το θέμα;;;;; Το μέλλον θα δείξει… Και θα αποδείξει… Πάντως το πρώτο εξάμηνο, υπό το βάρος της διαπραγμάτευσης, δεν έδειξε δείγματα γραφής ανάλογα… Σε κάθε περίπτωση ‘στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό..’     

 ΚΩΣΤΑΣ ΚΙΤΣΟΣ 

                                                        kostaskitsos@ymail.com     

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

JAZZ NIGHTS



ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΧΘΕΣΙΝΗ 25-10-2015 ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΝΤΡΑΦΟΥΡΗ ΣΤΟ FRENCH KEYS ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

ΜΟΥΣΕΙΑ κ.α.

Η αύξηση της τιμής των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων που προβλεπεται οτι θα εφαρμοστεί, χωρίς διαχωρισμούς ανάμεσα σε Ελληνες, που θα πρέπει να γνωρίζουν το παρελθόν τους, σε μια χώρα που λέει οτι σέβεται τον πολιτισμό και ξένους τουρίστες, που αφήνουν το ζεστό τους συνάλλαγμα στα 'ιστορικά χώματα' αυτού εδώ του τόπου που επισκέπτονται, μόνο σαν 'αρπακολίστικη' πολιτική μπορεί να ερμηνευτεί.... (Ιδιαίτερα μετά τις απόψεις Μπαλτά για ισοδύναμα της κατάργησης του 23% στα φροντιστήρια..). Και λυπάμαι γιατί αντιλαμβάνομαι οτι η 'αρπακολίστικη', λογική ακολουθεί κάθε βήμα αυτής της 'αριστερής' κυβέρνησης...Κρίμα...

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

FACES




ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ  (ΣΑΒΒΑΤΟ 3 ΟΚΤΩΒΡΗ 2015...)

Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

       ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΌΝΙΟ ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ
     Οι κοινωνικές απαιτήσεις και επιταγές από την εκάστοτε εξουσία πάντα ποικίλουν. (Και δεν αναφέρομαι στις ατομικές επιταγές που καθορίζονται με ατομικά συμφέροντα και προσωπικές επιδιώξεις. Σ’ αυτήν την περίπτωση και μέσα στον περιπεπλεγμένο, αντιφατικών και αντιθετικών συμφερόντων πολύπλοκο ταξικό κοινωνικό ιστό, οι απαιτήσεις από την εκάστοτε εξουσία θα ξέφευγαν από τα ορθολογικά πλαίσια και θα άγγιζαν ..άπειρους αριθμούς…). Πέρα από το εξισωτικό πλαίσιο της γενικευμένης ‘κοινωνικής ευτυχία’ και ‘κοινωνικής προόδου’, που τείνει κάθε κυβερνητική πολιτική και μεταφράζεται ασύστολα και αυθαίρετα σε οικονομική ευμάρεια και λογιστική προοπτική, στο μυαλό του καθενός ψηφοφόρου, στις επινοημένες αστικές δημοκρατίες, οι προτεραιότητες, σε σχέση με το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης,  έρχονται και παρέρχονται. Το τι θα ζητάμε πάντα, εμείς οι ίδιοι, από την εκάστοτε εξουσία σε κοινωνικό επίπεδο, δεν εξαρτάται μόνο από την ταξική θέση μας στην κοινωνία και την συσχέτιση του ατομικού συμφέροντος με το συλλογικό, αλλά από τον προσανατολισμό της σκέψης σε σχέση με το καθημερινό ‘γιγνεσθαι’ και ‘πράττειν’ που βιώνουμε συνεχώς, είτε στους χώρους εργασίας, είτε σε κάθε κοινωνική μας συναναστροφή. Εν ολίγοις σε ποια ‘ριμάδα’ Ελλαδα είμαστε διατεθειμένοι να ζούμε; Εμείς την δημιουργούμε ή μας επιβάλλετε από πάνω;; Και αν ορίζουμε εμείς το ‘κοινωνικό ασυνείδητο’ και το καστοριαδιακό ‘κοινωνικό φαντασιακό’ πως μπορούμε να δρομολογούμε αυτό το φαντασιακό για να διαμορφώσουμε ένα καλύτερο κοινωνικό περιβάλλον για μας και τα παιδιά μας….
      Η απογοήτευση που νοιώθει λοιπόν μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται μονάχα στις μνημονιακές υποχωρήσεις και τις πολιτικάντικες ‘κυβιστήσεις’, δικαιολογημένες εν ολίγοις, από την παραφιλολογία της σύγχρονης πολιτικής πρακτικής και την αναλγησία της νεοφιλελεύθερης-νεοφασιστικής ομάδας των δανειστών. Αλλά πολύ περισσότερο από την τελική διάψευση των ελπίδων για μια καινοτόμο ‘παλιγεννεσία’ της Ελληνικής πραγματικότητας όπως αυτή ορίζεται και βιώνεται από εμάς τις τελευταίες δεκαετίες και για επιδιόρθωση των κοινωνικών ιδιαιτεροτήτων που ταλανίζουν αυτή την δύσμοιρη χώρα από γεννήσεως του ελληνικού κράτους. Μετά από έξι ολόκληρους μήνες Αριστερής διακυβέρνησης, τα ‘λαμόγια’ παραμένουν ‘λαμόγια’, η πρωτογενή παραγωγή (που θα μας βοηθήσει να σταθούμε στα πόδια μας στην Λαφαζάνιο έξοδο προς την δραχμη), στα αζήτητα, χωρίς έστω και μισό αναπτυξιακό νόμο να την συνέχει, οι καναλάρχες συνεχίζουν να εκπέμπουν, (συν μια κουτσή ΕΡΤ), χωρίς φόβο δικαστικής εκτροπής, το πελατειακό κράτος ευδοκιμεί, το δημόσιο δεν παράγει, ο ιδιωτικός τομέας συνεχίζει να παραμένει κρατικοδίαιτος και να περιμένει τα ΕΣΠΑ, η φοροδιαφυγή γιγαντώνεται (κάτι ακουγόταν για ΄λίστα Λαγκάρντ’…) και η ελληνική νοοτροπία και κακοδαιμονία παραμένει ακλόνητη, στους απόηχους από τα εκκωφαντικά σπάταλα πάρτυ της Μυκόνου και των ποδοσφαιρικών αγώνων που εξακολουθούν να θυσιάζονται στο χρηματιζόμενο διαιτητικό κατεστημένο.  Το άλλοθι της διαπραγμάτευσης μόνο ως αστειότητα μπορεί να εκληφθεί.(δεν πήγαινε ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο στις Βρυξέλλες). Αν όλα αυτά και άλλα τόσα, που αποτελούν πρωταρχικά στοιχεία του αριστερού ιδεολογήματος και όχι απλές πολιτικές υποσχέσεις, δεν τα αγγίξει μια Αριστερή διαχείριση της εξουσίας, τότε κανένας δεν θα τα αντιμετωπίσει και –άσχετα με την ύπαρξη η όχι μνημονίων-,οι ελπίδες για καλύτερο μέλλον εξαϋλώνονται, η απογοήτευση βαραίνει και η αποφυγή της κάλπης, το γύρισμα της πλάτης στην εκλογική διαδικασία και στην δημοκρατία κατ’ επέκταση, για πολλούς θα αποτελεί μονόδρομο.. Φτάνει να τεκμηριωθεί ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι όντως Αριστερή κυβέρνηση.-- 

       

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 Β' ΗΜΙΧΡΟΝΟ

..Τρελός είναι ένας άνθρωπος που βλέπει μια άβυσσο και πέφτει μέσα. Ο επιστήμονας..παίρνει το μέτρο του, υπολογίζει την απόσταση, φτιάχνει μια σκάλα, κατεβαίνει, ύστερα ξανανεβαίνει….,”
ΟΝΟΡΕ ΝΤΕ ΜΠΑΛΖΑΚ   ‘Θεωρία του βαδίσματος’….


Κάνοντας ελεύθερη μετάφραση, μπορούμε να αντικαταστήσουμε τον ‘τρελό’ με τον ‘πολιτικάντη’ και τον ‘επιστήμονα με τον ‘πολιτικό’, στην ‘άβυσσο’ της οικονομικής κρίσης, -ακόμα και αν ελλοχεύει η δυνατότητα πίσω από τον κάθε τρελό να κρύβεται ένας σωστός επιστήμονα και το ανάποδο-, ο κ. Τσίπρας μάλλον εξελίσσεται σε μεγάλο πολιτικάντη. (οι εκλογές πάντα ήταν η βαθύτερη ουσία της δημοκρατίας και όχι το ξεφτίλισμα της…)   

ΑΛΜΥΡΑ 2

                              .. ΑΛΜΥΡΑ..
Αλς..Αλός… Θάλασσα…Αλμύρα.. Αρχέγονη μήτρα. Πρωταρχικό στοιχείο της γης, της ζωής, του ελληνισμού… Θάλασσα.. Απύθμενη και ανεξερεύνητη. Απέραντη αλλά και προσιτή. Γαλήνια αλλά και αγριεμένη. Σαν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων που ζουν και ανασαίνουν σε τούτο δω τον τόπο. Από την μακρινή αρχαιότητα.. Μνήμες του Οδυσσέα. Αστάθεια και παρορμητισμός. Και μπουνάτσα και φουρτούνα… Μαζυ, αντάμα.. Επικίνδυνη ισορροπία. Που οδηγεί σε αβάσταχτα λάθη τελικά… Το ‘καράβι’ στα βράχια. Το ‘καράβι’ της ελληνικής οικονομίας στα βράχια. Και μαζύ του και μείς. Χαροπαλεύουμε με τα κύματα της κρίσης… ‘Τις πταίει;;;’. (Λες και έχει σημασία να ορίσουμε ευθύνες). Απ΄ την άλλη όμως, χίλιες φορές ναυαγός, θαλασσοπνιγμένος, ηττημένος απ’ τον Ποσειδώνα, να περιφέρεσαι από τον παφλασμό των κυμάτων, εμποτισμένος την αλμύρα της αποτυχίας, την αλμύρα της προσπάθειας, παρά στεριανός, να πατάς γερά στις ορθολογικές επιταγές της δυτικοευρωπαϊκής πραγματικότητας. Αυτή η αλμύρα είναι που μας ξεχωρίζει. Σαν κοινωνία, σαν πολίτες, σαν ιδιαιτερότητα. Από τους άλλους πληθυσμούς  της γης. Και αυτή είναι που μας ‘σώζει’. Με το να τα δικαιολογεί όλα. Τα πάντα.. Τα πιο ασυγχώρητα λάθη. Και τις πιο ακραίες παρεκτροπές. Ο Ευρωπαίος είναι ξινός, στυφός. Που να βρεί τόσο μπλέ να χωρέσει σε μια αγκαλιά του βλέμματος του. Που να βρει τόση αλμύρα να ισορροπήσει την ασύμβατη ανισορροπία των γεύσεων στην καθημερινή τροφή της σκέψης. Γιαύτό και η σκέψη γεννήθηκε στην αλμύρα. Ελληνικός πολιτισμός, φιλοσοφία, δημοκρατία. Τόσα και τόσα. Πάρε τα ευρωπαίε, να νοστιμέψεις τα ‘χάρμπουγκερ’ και τα ‘ντονατς’ σου. Χωρίς εμάς, χωρίς την ‘αλμύρα’ μας, η ‘πίτα’ είναι άνοστη. Και όσα περισσότερα κομμάτια και να φάς, όσο περισσότερα αεροδρόμια και λιμάνια αγοράζεις, θα παραμείνει άνοστη…Το πολύ πολύ να βαρυστομαχιάσεις. Ετσι που έμαθες να ζεις. Χωρίς αλμύρα…..



Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

ΚΑΦΕΣ ΜΕ ΛΟΥΚΟΥΜΑΚΙ...

                     ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΛΟΤΗΤΑ

Ελληνικός καφές με λουκουμάκι…. Διάλλειμα, ξεκούραση, σταμάτημα και ξανάσαμα, από τους έντονους ρυθμούς της ζωής, τους έντονους ρυθμούς της πόλης… Το βάλσαμο του κουρασμένου, η λαχτάρα του οδοιπόρου, η πνευματική αναγέννηση του αγουροξυπνημένου, το ‘καλώς ορίσατε’ του ταξιδεμένου… Η καθημερινή, για πολλούς, μικρή απόλαυση της ζωής. Είτε πρωινή είτε απογευματινή. Και  η ίδια η ζωή στην ουσία της τι άλλο είναι από μια συνάθροιση αυτών των μικρών αλλά απαραίτητων απολαύσεων. Αφού οι μεγάλες απολαύσεις έχουν καταντήσει δυσθεώρητες και απλησίαστες. Κανονικές χίμαιρες… Η απλότητα της απόλαυσης… Η σημασία της απλότητας…  Η ελληνική απλότητα. … Και το λουκουμάκι απαραίτητο. Μια τζούρα γλυκάδας για την στιγμιαία ισορρόπηση των τόσων και τόσων ξινόπικρων καταστάσεων που καταπίνουμε καθημερινά. Που ολοένα και πικραίνουν μετά τις εξελίξεις της οικονομικής κατάστασης. Και μετά η καφεΐνη με την παχύρευστη υφή του πετυχημένου καϊμακιού στο στόμα και την έντονη γεύση. Ακαριαίο πυροβόλημα στα νευρικά κύτταρα του οργανισμού. Πνευματική νηφαλιότητα και αισθητηριακή παλιγγενεσία…Και όλα συγκροτούμενα και συνεπικουρημένα από το παχύ πορσελάνινο φλυτζανάκι. Για να μην διαφύγει ίχνος θερμοκρασίας στο περιβάλλον. Και χαλάσει η απόλυτη ισορροπία του κράματος, η απειροελάχιστη υποψία γευστικής και οσφρητικής  διολίσθησης στο εντεταλμένο ελεξήριο, την ‘φιλοσοφική λίθο’ της καθημερινής μας αίσθησης… (Κάτι ήξερε ο γερο-Μπαλζάκ που έπινε 30 καφέδες την μέρα!!!). Ψάξτε το μπρίκι… Ξεπλύντε το κουταλάκι…Παιδιά κερνάω καφέ!!!