..
ΑΛΜΥΡΑ..
Αλς..Αλός… Θάλασσα…Αλμύρα.. Αρχέγονη μήτρα. Πρωταρχικό στοιχείο της γης, της ζωής, του
ελληνισμού… Θάλασσα.. Απύθμενη και ανεξερεύνητη. Απέραντη αλλά και προσιτή.
Γαλήνια αλλά και αγριεμένη. Σαν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων που ζουν και
ανασαίνουν σε τούτο δω τον τόπο. Από την μακρινή αρχαιότητα.. Μνήμες του
Οδυσσέα. Αστάθεια και παρορμητισμός. Και μπουνάτσα και φουρτούνα… Μαζυ,
αντάμα.. Επικίνδυνη ισορροπία. Που οδηγεί σε αβάσταχτα λάθη τελικά… Το ‘καράβι’
στα βράχια. Το ‘καράβι’ της ελληνικής οικονομίας στα βράχια. Και μαζύ του και
μείς. Χαροπαλεύουμε με τα κύματα της κρίσης… ‘Τις πταίει;;;’. (Λες και έχει
σημασία να ορίσουμε ευθύνες). Απ΄ την άλλη όμως, χίλιες φορές ναυαγός,
θαλασσοπνιγμένος, ηττημένος απ’ τον Ποσειδώνα, να περιφέρεσαι από τον παφλασμό
των κυμάτων, εμποτισμένος την αλμύρα της αποτυχίας, την αλμύρα της προσπάθειας,
παρά στεριανός, να πατάς γερά στις ορθολογικές επιταγές της δυτικοευρωπαϊκής
πραγματικότητας. Αυτή η αλμύρα είναι που μας ξεχωρίζει. Σαν κοινωνία, σαν
πολίτες, σαν ιδιαιτερότητα. Από τους άλλους πληθυσμούς της γης. Και αυτή είναι που μας ‘σώζει’. Με
το να τα δικαιολογεί όλα. Τα πάντα.. Τα πιο ασυγχώρητα λάθη. Και τις πιο
ακραίες παρεκτροπές. Ο Ευρωπαίος είναι ξινός, στυφός. Που να βρεί τόσο μπλέ να
χωρέσει σε μια αγκαλιά του βλέμματος του. Που να βρει τόση αλμύρα να
ισορροπήσει την ασύμβατη ανισορροπία των γεύσεων στην καθημερινή τροφή της
σκέψης. Γιαύτό και η σκέψη γεννήθηκε στην αλμύρα. Ελληνικός πολιτισμός,
φιλοσοφία, δημοκρατία. Τόσα και τόσα. Πάρε τα ευρωπαίε, να νοστιμέψεις τα
‘χάρμπουγκερ’ και τα ‘ντονατς’ σου. Χωρίς εμάς, χωρίς την ‘αλμύρα’ μας, η
‘πίτα’ είναι άνοστη. Και όσα περισσότερα κομμάτια και να φάς, όσο περισσότερα
αεροδρόμια και λιμάνια αγοράζεις, θα παραμείνει άνοστη…Το πολύ πολύ να
βαρυστομαχιάσεις. Ετσι που έμαθες να ζεις. Χωρίς αλμύρα…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου