“..ο ρόλος της Τέχνης είναι να ξεπλένει την σκόνη της καθημερινότητας από τις ζωές μας..»

P. PICASSO

"..Το να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις σε μια ευθεία το μυαλό, τη ματιά και την καρδιά..."
HENRI CARTIER-BRESSON

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008

ΚΕΙΜΕΝΑ ΙΟΥΛΙΟΥ

ΣΚΟΡΠΙΕΣ (και ΜΑΚΑΒΡΙΕΣ) ΣΚΕΨΕΙΣ
EN ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ.
(…ΤΑ ΜΠΑΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ…)

1) Έχω γκριζάρει απότομα και επικίνδυνα τα τελευταία χρόνια, αλλά μ’αρέσει…Αφήνω τις άσπρες τρίχες να προβάλλουν ατρόμητες στο πέρασμα των ημερών, χωρίς να έχω χρησιμοποιήσει ποτέ καλλυντικά, χρωμολοσιόν, χρωμοσαμπουάν και άλλα σκευάσματα… Ολοι αυτοί που περιποιούνται τον εαυτό τους και βάφουν τα μαλλιά τους -και πολύ καλά κάνουν κατά μία έννοια-, μου θυμίζουν εκείνο το ανέκδοτο για εκείνον που θέλοντας να ξεφύγει από τον Χάρο που τον περιτριγύριζε, πήρε αναβολή και στο διάστημα αυτό φρόντισε να εξαφανιστεί από προσώπου γης…Παίρνει λοιπόν ένα αεροπλάνο και πάει στην Αφρική, χάνεται στην ζούγκλα, μεταμφιέζεται σε κανίβαλο και κρύβεται σε ένα χωριό σε ημιάγρια κατάσταση… Καθώς όμως χορεύει ανάμεσα στους υπόλοιπους γύρω από το τοτέμ έναν πρωτόγονο χορό, νοιώθει κάποιον να του χτυπάει φιλικά την πλάτη και ακούει μια γνώριμη φωνη..-..Και τους ‘κανίβαλους΄, φίλε μου, …εγώ τους παίρνω…
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
2) Η θεώρηση της ζωής και του τέλους, όσο ανατριχιαστική και μακάβρια να φαντάζει, έχει διαφορετική οπτική και κατά συνέπεια βαρύτητα ανάλογα με το κοινωνικό πλαίσιο και το ιδεολογικό υπόβαθρο της γενιάς που την προσεγγίζει. Και δεν μιλάμε για εποχές με πολέμους, επαναστάσεις, κοινωνικές αναταραχές και άλλα τέτοια ιδεολογικά ‘μεγαλεία’. Ούτε για ζωές ασύμβατες. Για τις συνηθισμένες τις ζωές μας μιλάμε, για την γενιά των πατεράδων και των παππούδων μας… Η γενιά της αγροτικής ζωής του χωριού από την μια, όπως ο παππούς μου που όταν τον έλεγα να μην πηγαίνει κοντά στην τηλεόραση για την όραση του, απαντούσε με το κλασσικό «..τώρα πια, τι σημασία έχει…» και η γενιά των αστών-καταναλωτών από την άλλη, όπως ο πατέρας μου που αγοράζει καινούργιο αυτοκίνητο σε ηλικία που με το ζόρι του επιτρέπεται να έχει ακόμα δίπλωμα… Βίοι ομόκεντροι….


3) Ο πόνος τελικά ενυπάρχει μέσα στα πράγματα σαν την καυτερή πιπεριά μέσα σε μια πικάντικη σάλτσα. Από μόνη της είναι αρνητική, ακατάλληλη "προς βρώσιν". Αλλά είναι αυτή που κάνει την σάλτσα πικάντικη και νοστιμίζει τα φαγητά (Ζ ω η)…..
4) Ο εγωισμός είναι η χειρότερη αρρώστια της ψυχής. Ένας μικρός φασίστας που εγκαθίσταται στα βάθη της ύπαρξης σου και καταδυναστεύει όλη σου την προσωπικότητα. Βέβαια η ζωή κοιτάζει μπροστά. Απλά θα ήταν διαφορετική αν σκοτώναμε τον μικρό εγωιστή φασίστα που πάντα μας καταπιέζει (σαν τον νάνο του Νίτσε). Αυτός είναι σατανάς και όχι οι πειρασμοί, σάρκα, ποτά, διασκέδαση, πάθος...-και ας λεν οι χριστιανοί. Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΙΖΩΘΕΙ...Και σ'αυτο ο φίλος μας απ’τήν Ιουδαία είχε απόλυτο δίκαιο ...και πρέπει να το σεβαστούμε.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
5) Η Ζωή είναι πλημμυρισμένη από εικόνες, σαν τεράστιο εικονογραφημένο βιβλίο. Τα πάντα τα μεταφράζουμε σε εικόνες, ακόμα και τις σκέψεις (Άλλωστε η όραση αποτελεί την βασικότερη αίσθηση). Ο συνυφασμός εικόνας και λόγου είναι εύλογος. Μια σκέψη εκφράζεται με μια εικόνα και γεννά τον λόγο (λογοτεχνικό η ποιητικό), μέσω του όποιου δημιουργούνται πάλι νέες εικόνες στον αναγνώστη-δεκτή. Έτσι δεν είναι παράξενο που ασχολήθηκα με την φωτογραφία και την λογοτεχνία ταυτόχρονα. Αλλά πάντα με συγκινούσε ο κόσμος της φαντασίας των "εκ γενετής"..τυφλών...
------------------------------------------------------------------------------------------------------
6) Το γράψιμο απαιτεί ελευθερία ...Ελευθερία σκέψης, ελευθερία χρόνου ακόμα και ελευθερία κίνησης. Τις καλύτερες ιδέες για γράψιμο τις κατεβάζω κάνοντας μεγάλους περιπάτους, τότε που είχα την πολυτέλεια για περιπάτους. Όταν όμως εργάζεσαι συνεχόμενα, έχοντας αμέτρητες οικογενειακές υποχρεώσεις, ο ελεύθερος σου χρόνος συρρικνώνεται τόσο πολύ που μια απλή βόλτα, παραμένει πράγμα ανέφικτο. Ξεγελώ τον εαυτό μου, λοιπόν, κάνοντας βόλτες, απ’ τήν κουζίνα στο γραφείο και αντιστρόφως…. Όταν τα διηγήματα μου τα έγραψα κάνοντας αμέτρητα χιλιόμετρα στην παραλία άραγε τί…, μπορεί να γράψει κανείς όταν έχει περιοριστεί στα λίγα τετραγωνικά μέτρα του σπιτιού... (Τα γραφτά αυτού του blog, το οποίο από ημερολόγιο κατάντησε μηνολόγιο, θα τα ονομάσω "οι σκέψεις της κουζίνας"….).
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
7) Παρακολουθώ ανελλιπώς όλες τις φωτογραφικές εκδηλώσεις αλλά σχεδόν ποτέ μου δεν πηγαίνω σε εγκαίνια έκθεσης. Θεωρώ ότι ο κόσμος που συρρέει στα εγκαίνια πάει για δημόσιες σχέσεις και όχι για να δεί φωτογραφίες. Τελικά αποφάσισα, παραβαίνοντας τον κανόνα, να πάω στα εγκαίνια της τελευταίας έκθεση του Μουσείου Φωτογραφίας. Την τελευταία στιγμή, -γαμώ την γκατεμιά μου-, μαθαίνω ότι έχουν αναβληθεί…. Έτσι, χωρίς να ενημερώσουν μέρες πριν.., χωρίς να συντονιστούν από την αρχή να ξεπεράσουν το πρόβλημα…, απλά στέλνοντας ένα mail την μέρα των εγκαινίων… Ούτε στις πιο υποανάπτυκτες αφρικανικές χώρες δεν συμβαίνει αυτό… (και μετά λέμε για ελληνική φωτογραφία). Άσε που όταν διαβάζω «..στην έκθεση γίνεται προσπάθεια να αντιπροσωπευθούν όλα τα είδη φωτογραφίας στην Ελλάδα …» από δελτίο τύπου του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσ/νικης, όπου πάντα εκθέτουν οι ίδιοι και οι ίδιοι και με τον ίδιο τρόπο, με πιάνουν αβίαστα τα γέλια…… Άντε και καλές διακοπές…..