“..ο ρόλος της Τέχνης είναι να ξεπλένει την σκόνη της καθημερινότητας από τις ζωές μας..»

P. PICASSO

"..Το να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις σε μια ευθεία το μυαλό, τη ματιά και την καρδιά..."
HENRI CARTIER-BRESSON

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ


“Η ελληνική κοινωνία δεν είναι κοινωνία αλληλεγγύης. Είναι μια κοινωνία εσωστρεφής, κατακερματισμένη, ατομιστική, υλιστική και σκληρή”.


Αστέρης Χουλιάρας (καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου)

Τα τελευταία χρόνια, λόγω της βίωσης των οικονομικών συγκυριών του μνημονίου κατά κύριο λόγο αλλά όχι πάντα εξ αιτίας αυτών, βιώνουμε μια ξέφρενη άνθηση, θα έλεγα έναν ‘ορυμαγδό’ που παίρνει μορφή χιονοστιβάδας, από διαφόρων ειδών, καταστάσεων και αποχρώσεων οργανωμένα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, είτε φιλανθρωπικού,- απαραίτητου σε μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού που ζουν στα πλαίσια της φτώχιας και έχουν πραγματικά ανάγκη-, είτε πολιτιστικού προσανατολισμού. Αν εξαιρέσεις τα κοινωνικά δίκτυα της εκκλησίας που υπάρχουν από μια, κατ κάποιο τρόπο, ηθική αναγκαιότητα και τα εθνικοπατριωτικά πυροτεχνήματα της Χρυσής Αυγής με σκοπό να ξεπλύνουν το εγκληματικό τους πρόσωπο, -όπως ο αρχιμαφιόζος ξεπλένει τα παράνομα κέρδη των ναρκωτικών μετέχοντας σε φιλανθρωπικά gala και εκδηλώσεις, άπειρα τα παραδείγματα..-, και να προσελκύσουν ψηφοφόρους, τα περισσότερα κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης καλύπτουν και εκφράζουν τον αριστερό χώρο, χωρίς κατά ανάγκη να εκφράζουν πολιτικούς σχηματισμούς και κόμματα. Διέπονται όμως από κοινωνικού προσανατολισμού ιδεολογίες και αρχές και αριστερίστικες αμεσοδημοκρατικές οργανωτικές δομές, όχι κατ’ ανάγκη σκληροπυρηνικές, απόηχος κάποιου ‘βάρβαρου’ κνίτικου παρελθόντος… Είναι όμως πάντα η συμμετοχή σε τέτοια δίκτυα ικανός και αναγκαίος παράγοντας να οδηγήσει στη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, στην ανατροπή του μέχρι τώρα εμπεδωμένου τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς της νεοελληνικής πραγματικότητας;;; Δυστυχώς οι μέχρι τώρα σεβαστές προσπάθειες δεν οδήγησαν σε βάσιμα θετικά αποτελέσματα. Στην ψυχολογία της κοινωνίας μας έχει τόσο εμβαθύνει ο καταναλωτικός παράγοντας ώστε ένα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί να αναγνωριστεί ως ένα σημαντικό μέσο προφύλαξης απέναντι στις απειλές του ατομικισμού και του ωφελιμισμού. Τα άτομα συχνά δεν αντιλαμβάνονται πως είναι προς όφελός τους να δρουν αλληλέγγυα προς τους άλλους. Σε τέτοιο σημείο που απλές οργανωτικές προσπάθειες πολιτιστικού και ιδιαίτερα εικαστικού περιεχομένου, -πέρα από τα πολιτικοποιημένα σχήματα που ταυτίζουν τα συμφέροντα της όποιας ομάδας με το συμφέρον της ‘παράταξης’-, να αμφισβητούνται και να λοιδορούνται, μέσα στο γενικόλογο σχήμα αιτιών και σκοπιμοτήτων, οικονομικών και μη, ανάγοντας τα πάντα στο καπιταλιστικής ψυχοσύνθεσης, νεοφιλελεύθερο αξίωμα του νόμου των αγορών και της αναγκαιότητας του όποιου ‘κέρδους’. Σαν να μην μπορούσε ν’ αποτελεί αναγκαίο ‘κέρδος’, η ψυχική και σωματική ενασχόληση, το δόσιμο, το μεράκι, η ανόθευτη εργασία που πηγάζει από την καθαρή αγάπη προς την Τέχνη, την όποια μορφή τέχνης, και από τις μορφές έκφρασης και επικοινωνίας που αναβλύζουν απ’ αυτήν διαρκώς στο κοινωνικό περίγυρο καλύπτοντας προσωπικές συναισθηματικές και δημιουργικές ανάγκες και λογικές… Θέτοντας σε τέτοια βάση τα πράγματα χάνεις όλη την χάρη και την γοητεία της προσφοράς, υποβαθμίζοντας την κάθε οργανωτική προσπάθεια, από τα πιο πολυσύνθετα κοινωνικά δίκτυα μέχρι την πιο μικρή τοπική πολιτιστική παρέα, σε μηχανισμό κατοχύρωσης εξουσιών και μικροπολιτικών εγωισμών. Πράγμα, τουλάχιστον στα πολιτιστικά δίκτυα αλληλεγγύης, διότι αυτά ενδιαφέρουν σαν τα, τυπικά, πιο ανεξάρτητα και απελευθερωμένα από πολιτικούς μηχανισμούς και συμφέροντα, ακόμα και στις μικρότερες ομάδες και ομαδούλες, εντελώς ασυμβίβαστο και άκαιρο, αφού η καλλιτεχνική παραγωγή και η ελευθερία έκφρασης που εμπεριέχει, ουδέποτε μπόρεσε να συνεργαστεί και να συγκεραστεί με οποιαδήποτε μορφή εξουσίας. Αντίθετα η δραστηριοποίηση σε μία τέτοια πολιτιστική ομάδα δράσης προϋποθέτει την εθελοντική εργασία και προσφορά, την ολόπλευρη ανάπτυξη και οργάνωση, (ένα έξοχο «σχολείο δημοκρατίας» το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί ‘κνίτικο κατάλοιπο’), του ανθρώπινου δυναμικού και της πλήρους αξιοποίησης των ικανοτήτων και των δυνατοτήτων του κάθε μέλους χωριστά. Χωρίς να αποβλέπει τελικά σε καμιάς μορφής ‘κέρδος’ και ωφελιμότητα. Φυσικά η υπαγωγή σε μία τέτοια ομάδα εξαρτάται από τον βαθμό της ταύτισης με αυτήν, δηλαδή με τον βαθμό στον οποίο το άτομο αισθάνεται ότι ανήκει σε αυτήν… Τότε μόνο θα έχει σημασία και ουσία η συμμετοχή του. Διαφορετικά δεν έχει νόημα η δραστηριοποίηση και η ενασχόληση σε ομαδικές εκδηλώσεις, όσο καλοπροαίρετες να ηχούν αυτές, μόνο και μόνο για να αντλήσει κάποιος προσωπικό συμφέρον. Η καλύτερη λύση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η μη συμμετοχή….



ΚΩΣΤΑΣ ΚΙΤΣΟΣ



Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Η ΜΕΤ- ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ



«ΤΣΙΠΡ-ΑΝΔΡΕΑΣ»


Το ξέρω ότι είναι παραφιλολογίες που κάνουν κακό στο στόχο της κοινωνικής ανατροπής, θα πούν μερικοί. Το ξέρω ότι είναι βούτυρο αλειμμένο στο ψωμί της αντίδρασης και των μνημονιακών, ιδιαίτερα μιας κυβέρνησης που προσπαθεί να κρατηθεί με νύχια και με δόντια και επινοεί κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο (η δημοκρατία της προσφιλής μας μπανανίας… μάλλον η κομματοκρατία), για να στοχεύσει τον αντίπαλο που θριαμβεύει στις δημοσκοπήσεις. Το ξέρω ότι η αναγκαιότητα για σωστές αλλαγές στην πολιτική και στην κοινωνία, (και όχι φληναφήματα του στυλ ‘πρωτογενές πλεόνασμα’), επιβάλλει σοβαρότητα ανάλογη των προσδοκιών, μακριά από κουτσουμπολίστικης αισθητικής μικροκομματικές διαφοροποιήσεις. Ξέρω καλά και την πορεία ενός χώρου που δημιουργήθηκε επιβάλλοντας μια διαφορετική οπτική στον χώρο της αριστεράς, αντρώθηκε μέσα από διαφωνίες και συζητήσεις και συγκροτήθηκε από συνιστώσες, κοινές βέβαια στον σκοπό, αλλά διαφορετικής ιδεολογικής και πολιτικής απόχρωσης. Τόσο διαφορετικός χώρος από την λογική των ‘ξεπερασμένων’ αρχηγικών κομμάτων που οδήγησαν την χώρα σε αυτό το χάλι που ανιχνεύεται σε κάθε μας βήμα. Και βέβαια έχω συναίσθηση ότι αυτός ο χώρος βρίσκεται ‘προ των πυλών’ της εξουσίας, η οποία αν διαφθείρει πάντα και τον καθένα όπως λένε ή είναι θέμα προσώπου που θα την διαχειριστεί (μια κάπως πιο αισιόδοξη άποψη.., που μας κάνει, γι΄ αυτό την κρατάμε!!), δεν το έχουμε διαπιστώσει ακόμα και πάντα επιβάλλεται να δίνουμε μια ευκαιρία, αφού ως γνωστόν τα δεδομένα και τα αξιώματα ισχύουν μέχρι να ανατραπούν. Σε όλα αυτά είμαι γνώστης και κοινωνός και δεν μπορεί κανείς να μου προσάψει μεροληπτικότητα. Και φυσικά είναι λάθος να καταργείς με σοφιστείες και αποφθέγματα την μοναδική πλέον ελπίδα που υπάρχει στην κοινωνία μας, μετά από τόσα χρόνια εθνικής κατάθλιψης, για ρήξεις και ανατροπές. Αλλά αισθάνομαι ότι θα κάνω κακό στον εαυτό μου και στις αρχές μου αν δεν το παραδεχτώ και συνεχίσω να εθελοτυφλώ, αναμασώντας τις γνωστές δικαιολογίες. Περιστρέφεται καιρό τώρα στο στόμα μου σαν κακόφορμη ροχάλα φυματικού που πρέπει να αποβληθεί με φτύσιμο στο πτυελοδοχείο για να μην επιβαρύνει περισσότερο με την κατάποση την υγεία και το στομάχι του ασθενούς. Και πρέπει να το ξεστομίσω και εγώ, (και να το παραδεχτώ…) άσχετα αν είναι το μπαλάκι που παίζει στα χείλη του καθενός τελευταία … : ΝΑΙ !!! ο ΣΥΡΙΖΑ στις λειτουργίες και στις δράσεις του ολοένα και θυμίζει το ΠΑΣΟΚ. Ιδιαίτερα των αμνημόνευτων πρώτων χρόνων της Αλλαγής. Και υιοθετεί τις εγωπαθείς, αυταρχικές αλλά και λαοπρόβλητες πρακτικές του Ανδρέα. Γι’ αυτό είμαι απόλυτα σίγουρος τελευταία. Για αυτό που δεν είμαι σίγουρος είναι ότι δεν έχω κατασταλάξει ακόμα αν αυτό οφείλεται στην ίδια την δομή του κόμματος που αλλάζει οπτική γωνία, με την προοπτική να κυβερνήσει ή φταίνε οι χιλιάδες ψηφοφόροι που κάποτε ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και τώρα μετακινήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ και θέλουν να επιβάλουν από κάτω τις απόψεις τους και τις παρωχημένες θέσεις τους??? (ελπίζω να απογοητευτούν όλοι αυτοί για αυτά που προσδοκάνε, γιατί διαφορετικά θα απογοητευτούμε όλοι εμείς… και στον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ του 25% δεν θα υπάρχει κανένας ψηφοφόρος πλέον, από το παλαιόθεν 3% που του έδινε υπόσταση και ζωή όλα αυτά τα χρόνια…. Τι ειρωνεία!!!). Φυσικά αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι επαναλαμβάνεται, αλλά πάντα με διαφορετικό τρόπο. Και προχωράει προς τα εμπρός. Είναι και ο νόμος της ζωής άλλωστε (η έλικα του DNA). Και η ζωή δίνει πάντα ευκαιρίες. Ποιος ξέρει… Τα λάθη του ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής μπορεί να μην επαναληφτούν. Επιβάλλεται να είμαστε αισιόδοξοι. Και ο Ανδρέας όταν ξεκινούσε είχε συμβαδίσει με τις καλύτερες προθέσεις. Απλά ξέμεινε σ’ αυτές…(το ότι αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις μου έδωσαν οι αυτοδιοικητικές εξελίξεις στον Δήμα Καλαμαριάς ελάχιστη σημασία έχει. Απλά ήταν ένα δυνατό παράδειγμα που επαληθεύει και καθιερώνει τον κανόνα…).



ΚΩΣΤΑΣ ΚΙΤΣΟΣ

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

ΜΙΖΕΡΙΑ GO HOME...


«..ΓΚΡΙΝΙΑ…ΓΚΡΙΝΙΑ…ΓΚΡΙΝΙΑ…»:
Α.. όλα κιόλα. Δεν την μπορώ την μιζέρια!!!. Που ακολουθεί σαν απαραίτητο και μοναδικό συμπλήρωμα την φτώχια και την οικονομική εξαθλίωση. Και συνυπάρχει σε κάθε ρανίδα της θλιβερής και σύντομης ζωής μας, -που επειδή και διότι είναι σύντομη θα πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί από αυτή, όσο πιο γρήγορα μπορέσει-, τα τελευταία δυο-τρία χρόνια. Ανέκαθεν ήμουν μελαγχολικός και ολίγον γκρινιάρης. Ακόμα και την εποχή των παχιών αγελάδων, που όλοι εθελοτυφλούσαν και νόμιζαν ότι ζούσαν στην ωραιότερη και πιο θαυμαστή χώρα του κόσμου, -έτσι τους είχαν προγραμματίσει. Ήμουν γκρινιάρης διότι στον ‘επεξεργαστή’ του δικό μου μυαλού, που αναπτυσσόταν δίχως ‘τοίχος προστασίας’ είχε εισέλθει και εγκατασταθεί, καταστροφικό malware, o επιλεγόμενος ‘υιός της αμφιβολίας’, για όλα και για όλους που μας σερβίριζε το τότε ακμαίο σύστημα (βλ. Ολυμπιακοί αγώνες, χρηματιστήριο κ.α.). Ήμουν γκρινιάρης από πεποίθηση, από ιδεολογία, ίσως από αναγκαιότητα της προσωπικότητάς μου…, μπορεί και από μια γενικευμένη μοδάτη στάση στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς, που επέβαλλε κριτική, αμφισβήτηση και θεμελίωνε επαναστατικές αντιδράσεις, απέναντι σε κάθε τι που προσπαθούσε να εγκαθιδρύσει και να παγιώσει η άρχουσα τάξη. Ήταν ένα κάποιο στυλ… Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν προσωπικό, -πολλοί φίλοι μου, ιδιαίτερα κολλητοί μου με χαρακτήριζαν γκρινιάρη-, ή αν ταυτίζονταν με μια ολόκληρη γενιά, αλλά ήταν ένας συγκεκριμένος τρόπος σκέψης. Ίσως το στυλ ενός ιδιαίτερου μοναδικού και προοδευτικού τρόπου σκέψης… Αλλά αυτό το τελευταίο, αυτή η τελευταία ψύχωση μελαγχολίας και κατάθλιψης, που έχουμε πάθει όλοι συλλήβδην σαν έθνος, την μνημονιακή εποχή είναι το κάτι άλλο. Ούτε συνδέεται με την αδηφάγα εκδήλωση ψυχοβόρων ιδιοσυγκρασιών αλλά ούτε και με την προσπάθεια ψηλάφησης και αναζήτησης της γνώσης και της αλήθειας μέσω της αμφιβολίας, -πράγμα ιδιαίτερα χρήσιμο και ενδιαφέρον. Αποτελεί ένα μοναδικό και εποχιακό φαινόμενο. Που τείνει να μετεξελιχθεί σε μόνιμο… Ένα καρκίνωμα που αναπτύσσεται ραγδαία στον κοινωνικό ιστό, χωρίς επιστροφή. Μία απελπισία που συμπαρασέρνει στον μακάβριο χορό της, κάθε ικμάδα ελπίδας και θετικής ενέργειας. Ελπίδας για να φτιάξουν κάποτε τα πράγματα στο μέλλον και θετικής ενέργειας για να μπορέσει να γίνει αυτό πραγματικότητα.  Mιζέρια, μιζέρια, μιζέρια…. Που πρέπει να καταπολεμηθεί σύσσωμη. Και όχι με ψυχαγωγικά τερτίπια. Η διασκέδαση και το ξεφάντωμα, το άγριο γέλιο, το χάχανο, (..απόκριες έχουμε) και το αφελέστατο χιούμορ, το ποτό και το ξόδεμα δεν έχουν θέση στην πολεμική μας φαρέτρα εναντίον του τέρατος. Το τέρας της μιζέριας δεν σκοτώνεται μ’ αυτά. (Πώς να μην σταματάς να μιζεριάζεις όταν σκέφτεσαι ότι οι Ελληνες σε λίγο καρό θα πάνε και θα ψηφίσουν πάνω κάτω, -εκτός ορισμένων εξαιρέσεων-, τα ίδια πρόσωπα που με τον ένα η τον άλλο τρόπο, τους έφτασαν ως εδώ… πώς να μην γκρινιάζεις όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός έχουν εδραιωθεί γύρω μας και έχουν κατακτήσει ήδη την ελληνική βουλή…). Χρειάζεται κάτι άλλο από ένα ανάλαφρο διάλειμμα. Μια στόχευση με κάποιο μήνυμα. Μια ένεση υπερβολικής αισιοδοξίας, ( το think positive των Αμερικανών), εμπλουτισμένη με ιδεολογικές παραμέτρους και στόχους. Έστω και αν αυτός ο στόχος είναι άσχετος και χαμερπής για τους πολλούς. Όπως η δημιουργία μιας καλής φωτογραφίας ή ενός ευανάγνωστου κειμένου. Για να χαμογελάσει πάλι αληθινά και ειλικρινά το χειλάκι μας. Το χειλάκι που έχει βαρεθεί να βρίζει πολιτικούς, δημοσιογράφους, εφοριακούς και κάθε συνομοταξία που κάνει την ζωή μας πιο δύσκολη, σχεδόν αφόρητη. Το χειλάκι ενός πολίτη του μνημονίου…


                                                                                   ΚΩΣΤΑΣ ΚΙΤΣΟΣ        

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ

Όχι, δεν είμαι χορτοφάγος… Αν εκτιμώ βαθύτατα και θαυμάζω, να μην πω ζηλεύω και λίγο, όλους εκείνους που κάνουν σκοπό της ζωής τους την υγιεινή διατροφή, με όλους τους κόπους και τις θυσίες που αυτή απαιτεί και τους θεωρώ άξιους συγχαρητηρίων. Ποτέ όμως δεν μπόρεσα να αφιερώσω στον εαυτό μου ένα πρόγραμμα διατροφής άξιο των ιδεολογικών προτιμήσεων μου που τείνουν να συμπορεύονται με τις υγιεινές επιδιώξεις και με την κουλτούρα τόσων και τόσων φίλων μου. Και αυτό όχι από αδυναμία, που θα μπορούσε να πεί κάποιος αβίαστα. Από αδυναμία να το εφαρμόσω στον εαυτό μου. Εχω άλλωστε εφαρμόσει στον εαυτό μου, είτε εκούσια είτε ακούσια λόγω της ροής των πραγμάτων και της ρημάδας της τύχης μου, χειρότερους αποκλεισμούς και εξευτελιστικότερες θυσίες, από τον έλεγχο της διατροφής και την αντιμετώπιση της λαιμαργίας. Μάλλον ο λόγος είναι ότι δεν το θέλω ουσιαστικά. Είναι αλήθεια ότι μ’ αρέσει το κρέας. Και δεν θέλω να το βγάλω από την διατροφή μου. Όχι ανθυγιεινές ποσότητες που μας ταΐζουν καθημερινά τα απανταχού γυράδικα και τα πάσης φύσεως φαστφουντάδικα (το κρέας, από τότε που αστικοποιηθήκαμε και εγκαταλείψαμε τις καλλιέργειες, κατάντησε η πιο διαδεδομένη και φτηνή μορφή τροφής…). Αλλά εκλεπτυσμένες και καλομαγειρεμένες εξαίσιες κρεάτινες γεύσεις που να στροβιλίζονται στον ουρανίσκο και να ανακατεύονται με άλλες, οικείες και επιθυμητές, όπως το καλό κόκκινο κρασί, το μαρούλι βουτηγμένο σε γνήσιο ελαιόλαδο και το λαχταριστό ζεστό ζυμωτό ψωμί.. Σαν καλοφαγάς και λάτρης της καλής ταβέρνας δεν θα μπορούσε να εγκατέλειπα όλες αυτές τις γαστριμαργικές ιεροτελεστίες για χάρη μιας ηθικότατης μέν αλλά αμφίβολων αποδόσεων υγιεινιστική γυμναστική. Μου αρέσει λοιπόν το επιλέκτικό και εκλεκτικό κρέας στην διατροφή μου, όπως μου αρέσει το πολύχρωμο ηλιοβασίλεμα στα τοπία που βλέπω, οι ρομαντικές μπαλάντες στην μουσική που ακούω και το γυναικείο στήθος στο κορμί που αγγίζω. Έτσι απλά… Χωρίς διάθεση απολογίας.. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι να ηρωοποιήσω την κατανάλωση κρέατος και να αποδεχτώ την εθιμοτυπική της υπενθύμιση, καθιερώνοντας ειδική γιορτή προς τιμή της και μάλιστα μέρα καθημερινή, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη και δύσκολα προσπελάσιμη σε μένα. Γι αυτό δεν πολυσυμμετέχω στις καθιερωμένες αποκριάτικες δραστηριότητες (εκτός αν τα παιδικά πάρτι το επιβάλλουν και μονάχα χάριν των παιδιών..) και συγκεντρώσεις της Τσικνοπέμπτης. Δεν έχω τίποτα με τα καρναβαλίστικα ξεφαντώματα που και απαραίτητα μας είναι για να ξεφεύγουμε από την μίζερη πραγματικότητα και εξακολουθούν τα τραβάν το απελευθερωτικό νήμα της απόλαυσης και της διασκέδασης από την εποχή του Διονύσου μέχρι την εποχή μας. (Και φυσικά μακριά από μένα οι απολυταρχικοί αφορισμοί της εκκλησίας). Μου την σπάει όμως η αθρόα προσέλευση και συσσώρευση των ταβερνομαγαζιών, που πήζουν από κόσμο, στοιβαγμένο ακατάσχετα, χωρίς τάξη και ειρμό, περίπου με το ζόρι, σωνει και καλά, υπερ του εθίμου, μόνο και μόνο για φαί, χωρίς κάποια προαίρεση σε απελευθερωτικό ξέσπασμα,- και τι ξέσπασμα να κάνεις μεσοβδόμαδα όταν ξέρεις ότι το επόμενο πρωί σε περιμένει η γκρίζα μίζερη καθημερινότητα του γραφείου, να ήταν σαββατοκύριακο τουλάχιστον… Τελικά όσο συμπαθώ την κρεατοφαγία άλλο τόσο αντιπαθώ τις ιεροτελεστίες της Τσικνοπέμπτης. Και αν αυτό το πανηγύρι γίνεται μόνο και μόνο για την ενίσχυση των φαγάδικων και την οικονομική τους ευμάρεια θα μπορούσαμε να βρούμε και άλλες επιλογές με παρόμοια αποτελέσματα και να καθιερώσουμε την Σπανακοτετάρτη ή την Φασουλοπαρασκευή…-




ΚΩΣΤΑΣ ΚΙΤΣΟΣ

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

ΟΥΚΡΑΝΙΑ


«.. ΤΟ ΦΤΙΑΞΙΜΟ ΤΗΣ ΟΜΕΛΕΤΑΣ..»
Βλέποντας τα αναλυτικά φωτορεπορτάζ από το ολοκαύτωμα στο Κίεβο αυθόρμητα και αβίαστα περνάει από το μυαλό μου, φευγαλέα, σαν σκιά σε απέναντι τοίχο οικοδομής, σαν ανάλαφρο φτερούγισμα πεταλούδας στην πολυποίκιλη ηχητική παλέτα της φύσης, σαν στιγμιαίο ανατρίχιασμα χειμερινού κολυμβητή πριν επιδοθεί στο απαραίτητο μακροβούτι, που θα κινήσει το σώμα και θα κυκλοφορήσει καλύτερα το αίμα ανεβάζοντας την θερμοκρασία, μια σκέψη, μια απειλητική σκέψη που εντείνει και καταλαμβάνει όλες μου τις αισθήσεις. Και αυτή η σκέψη παραλληλίζει τα γεγονότα της Ουκρανίας με εκείνα των περασμένων ετών στο Σύνταγμα από τις ορδές των αγανακτισμένων ή άλλοτε προκρίνει προτάσεις για να εκτονωθεί η αντιμνημονιακή οργή σε ‘μια από τα ίδια’, με καταστροφές, βανδαλισμούς, φωτιές, αίματα ακόμα και νεκρούς… ναι.. (ξεστόμισέ το,.. μην κωλώνεις..), νεκρούς και από τις δυό πλευρές και… Να βλέπαμε τότε το πείραμα που οι πλουτοκράτορες αυτού του κόσμου εφαρμόζουν στην χώρα μας, σιγά σιγά, σταδιακά και επιτηδευμένα, θα μπορούσε να έχει επιτυχία (για να εφαρμοστεί ίσως και σε άλλες χώρες). Να βλέπαμε που θα καταντούσαν τα μνημόνια και οι ανεδαφικές ατάκες του ‘success story’ και του ‘πρωτογενούς πλεονάσματος’ του θλιβερού  πολιτικάντη που τριγυρνάει το ‘Αγιο Όρος με μία εικονίτσα πουλώντας φούμαρα στις πνευματικές μας συνειδήσεις. Η σκέψη στοιχειώνει, γιγαντώνεται, κυριαρχεί σε κάθε συναισθηματική φόρτιση, παρασέρνοντας τους μυς του στόματος σ’ ένα ονειροπόλο μειδίαμα.  Οσο για τις ‘απώλειες’… Καμία συνειδησιακή κρίση, καμία επίκληση της λογικής, κανένα δέος η ψυχικός φόβος στο φάσμα των καταστροφών και στο πρόσωπο του θανάτου. Τι διαφορετικά (όχι ωραία, ποτέ δεν μπορεί να είναι ωραία η καταστροφή..) που θα‘ τανε!!!! Πόσες αλλαγές, -ουσιαστικές αλλαγές και όχι συνθηματολογίες πολιτικών-, θα λάβαιναν χώρα σε αυτήν την έρμη την χώρα μας.  Και μαζί με την σκέψη, περιπλέκεται στις άκρες του μυαλού μου, σαν αμαξοστοιχία σε σύντομη σήραγγα, η γνωστή παροιμία περί «φτιαξίματος …ομελέτας» και «σπασμένων αυγών». Ακόμα και αν τον ρόλο των αυγών παίζουν ολοζώντανα ανθρώπινα κρανία…
ΑΛΛΑ… αλλά… Αυτό είναι αδύνατο… ‘α δ ύ ν α τ ο’ .. Ένα ξεπέταγμα της λογικής δαμάζει το άγριο άλογο της βίαιης σκέψης και το οδηγεί υποταγμένο στους απόκρυφους στάβλους του εγκεφάλου. «Σε αυτή την χώρα δεν είναι δυνατόν…», συνεχίζει, ολοκληρώνοντας την προσπάθεια και εξανεμίζοντας την μιαρή σκέψη χωρίς να αφήσει ίχνη. Και αυτό όχι εξ’ αιτίας κάποιου ανθρωπιστικού κρεσέντου συνειδήσεως. Με γνώμονα τα διάφορα θύματα και τις υλικές καταστροφές, που μπορεί να ήταν ανυπολόγιστες και οι συνέπειές τους να επιβαρύνουν πολλούς, (η παροιμία με τα αυγά και την ομελέτα έχει για τα καλά εγκατασταθεί στο ανήθικο μυαλό μου..). Αλλα κυρίως της άμεσης συνειδητοποίησης ότι εμείς, - και ας μη χαίρονται πολλοί-, δεν είμαστε ‘ λαός για τέτοια πράγματα’. Διαποτισμένοι με την καλοπέραση και κουβαλώντας, βαθειά μέσα μας, το ζοφερό και ανεξάντλητο γονίδιο του ραγιαδισμού,  (τόσα χρόνια τουρκοκρατίας και έλλειψης διαφωτισμού σε συνδυασμό με την νεώτερη διαβίωση σε ένα σάπιο κράτος, έχουνε πάντα δυναμικά τα αποτελέσματά τους), δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αντιμετωπίσουμε με περηφάνια και ελευθερία τις άθλιες συνθήκες που μας ισοπεδώνουν μέρα με την μέρα. Ούτε να ξεστομίσουμε με παρρησία τα λόγια του ηλικιωμένου Ουκρανού προς την κάμερα: ‘…ξέρω ότι είναι επικίνδυνο, άλλα βγαίνουμε έξω.. δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά..’.-
                                                                                ΚΩΣΤΑΣ ΚΙΤΣΟΣ    
      


Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

ΜΠΟΡΧΕΣ


‘ΜΠΟΡΧΕΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΡΗΣΕΙΣ’ :


«..Γνώρισα το έργο του Μπόρχες γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 70, όταν έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλιαράκι των Εκδόσεων PENGUIN, με τον σαγηνευτικό τίτλο «Labyrinths»…….., συνειδητοποίησα ότι η αγγλική γλώσσα δεν ήταν το κατάλληλο όχημα για να περιπλανηθώ σ’ αυτό το σύμπαν, κι έτσι, οπλισμένος με μια γερή δόση λατινικών και της γαλλικής γλώσσας, αυτοδιδάχθηκα Ισπανικά, μόνο και μόνο για να μπορέσω να εκχυλίσω όλους τους χυμούς αυτής της μαγικής λογοτεχνίας μέσα από την γλώσσα στην οποία ήταν γραμμένη..» ΑΧΙΛΕΑΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ

Αυτά τα σαγηνευτικά λόγια για το λογοτεχνικό μεγαλείο του Μπόρχες δεν ανήκουν σε κάποιον τυχαίο Έλληνα θαυμαστή του μεγάλου Αργεντινού, αλλά στον επίσημο μεταφραστή του έργου του Μπόρχες στην Ελλάδα. Αυτόν που έβαλε τον μαγευτικό φανταστικό κόσμο των Τλών και του Άλεφ σε κάθε πολυθρόνα του νεοελληνικού μικροαστικού σαλονιού, ώθησε την εκδοτική του επιτυχία στην Ψωροκώσταινα και έφερε κυριολεκτικά τον Μπόρχες στην Ελλάδα, οδηγώντας από το χέρι αυτόν τον σχεδόν τυφλό μέγα διανοητή, ανάμεσα στους διαδρόμους των ελληνικών ακαδημιών και των άλλων θεσμικών οργάνων της κουλτουριάρικης ιδιοσυγκρασίας μας… Ο Ελληνας συγγραφέας και μεταφραστής δεν αρκέστηκε σε μια απευθείας μετάφραση από την πολυδιαδεδομένη και εύκολα τροποποιήσιμη Αγγλική γλώσσα. Έμαθε «αυτοδιδακτος» Ισπανικά για να μεταφέρει από το πρωτότυπο το γνήσιο πνεύμα των έργων του Μπόρχες. Ξεπερνώντας φιλολόγους θιασώτες και ακροβάτες της Ισπανικής γλώσσας και λογοτεχνίας έγινε ο πρεσβευτής του στην Ελλάδα και πήρε και το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης. Πόσοι έχουν τα κότσια για κάτι τέτοιο. (Και μιλάμε, για όσους ξέρουν για τεράστιο όγκο γραπτών, τελευταία εκδόθηκαν για δεύτερη φορά τα άπαντα πεζά – ποιήματα – δοκίμια, μεγάλο σχήμα, ογκώδεις ‘τσιμεντότουβλα’ γνώσεων που καθιστούν το διάβασμα περίπλοκη και απολαυστική διαδικασία – φυσικά δεν μπορείς να τα πάρεις στο κρεβάτι ή στην παραλία..).

Δεν θέλω, προς Θεού, να ηρωοποιήσω τον αξιοσέβαστο άλλωστε από το προσωπικό του έργο, κ. Κυριακίδη. Δεν το έχει ανάγκη, έτσι και αλλιώς. Αν και η στάση του αυτή πάντα θα διδάσκει. Απλά ζούμε μια δύσκολη οικονομικά και πολιτισμικά περίοδο (άραγε γιατί το ένα να επηρεάζει το άλλο ποτέ δεν το κατάλαβα, και όμως συμβαίνει… ισως όχι γιατί χωρίς επιδοτήσεις δεν γίνονται μεγάλα πνευματικά έργα αλλά περισσότερο γιατί το οικονομικό αγχος και η καταπίεση αποσυντονίζουν και ευνουχίζουν την φαντασία και χωρίς αυτήν δεν υπάρχει κάθε είδους έμπνευση και πρόταση τέχνης…) και έχουμε ανάγκη από φωτεινά παραδείγματα. Περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Ένα έργο ζωής που ολοκληρώθηκε εντελώς αντί-ακαδημαϊκά, μόνο με την θέληση και την αγάπη για την λογοτεχνία, απέναντι στο στείρο πολιτιστικό νεκροταφείο που μας περιτριγυρίζει και στα μύρια, υπαρκτά μεν αλλά ανεδαφικά οικονομικά προβλήματα που μας ταλανίζουν τελευταία. Μια σπινθηροβόλα κατάφαση στην ολοένα και αυξανόμενη κοινωνική άρνηση. Σαν την διαύγεια του δυνατού εσπρέσο. Σαν την ανάσα της Άνοιξης που μύρισε πρώιμα μέσα στον Φλεβάρη. Έρχονται και οι Απόκριες πάνω στο πολύχρωμο ανέμελο άρμα τους. Πλημμυρισμένες από πέπλα μυρωδάτης μεθυστικής ομίχλης τα πρωινά, ανακατεμένης με αφελείς υποσχέσεις τσιπουροκατανύξεων το απόγεμα, μετά την δουλειά και το γραφείο. Οφείλουμε να διαγράψουμε οριστικά και αμετάκλητα την μνημονιακή μιζέρια μας και να γίνουμε αισιόδοξοι. Τουλάχιστον επιφυλακτικά αισιόδοξοι…



Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

…ΣΚΕΨΕΙΣ…ΣΚΕΨΕΙΣ…ΣΚΕΨΕΙΣ..



Η νεοφιλελεύθερη λογική έχει κατ’ ουσία και κατά βάθος, λανθασμένες παραδοχές, (παρόλο που φαινομενικά εμφανίζονται ολόσωστες και κοινά αποδεκτές…) οι οποίες πάντα σχεδόν οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα. Η παραδοχή για παράδειγμα ότι στο οικονομικό σύστημα ισχύουν αβίαστα και ελεύθερα οι νόμοι της αγοράς και όποιος δουλέψει σωστά και πολύ αναγκαστικά θα αμειφτεί και παραπλανητική είναι και εκτός πραγματικότητας. Η αληθινή ( και όχι αληθοφανή) άποψη είναι ότι όλο το πλέγμα των οικονομικών σχέσεων κατευθύνεται και διαμορφώνεται από τα εκάστοτε χρηματοπιστωτικά (τράπεζες κ.α.) αλλά και πολιτισμικά (Μ.Μ.Ε., τρόπος ζωής κ.α.) κέντρα, εντός και εκτός κοινωνίας. Και όσο και πιο τέλεια και πιο πολύ δουλέψει κανείς δεν συνεπάγετε ότι έστω θα αγγίξεις την αμοιβή που του αναλογεί. Το σύστημα δεν κινείται καθόλου αναλογικά. Όσο καλός και εργατικός φωτογράφος και αν είμαι (πέρα από τους αναγνωρισμένους στις γκαλερί εμπορικούς «καλλιτέχνες» που στην χώρα μας είναι ελάχιστοι έως.. κανένας) δεν μπορώ να κάνω περιουσία στο ισχύον κοινωνικό σύστημα με την πώληση των φωτογραφιών μου, περισσότερο από έναν καφετζή που μπορεί να μην κάνει καλής ποιότητος καφέ αλλά έχει ανοίξει ένα μαγαζί και θα πουλάει πάντα καλύτερα, αυτό που θεωρείται (από ποιόν.., μήπως από τα γνωστά κέντρα..), πιο ευπώλητο από ένα έργο τέχνης… Επίσης η νεοφιλελεύθερη αποδοχή της κυριαρχίας του ιδιωτικού τομέα λόγω της ‘σκληρής δουλειάς’ (προτεσταντικό απομεινάρι) σε σχέση με την οκνηρότητα και την αδράνεια του δημοσίου τομέα, πατάει πάνω σε σαθρές και λανθασμένες βάσεις. Ο λόγος της επιτυχίας του ιδιωτικού τομέα είναι η μεγαλύτερη ελευθερία στη ροπή προς την παρανομία, αφού είναι γνωστό ότι η επιτυχία δεν έρχεται χωρίς ‘ανηθικότητα’, (δεν μπορείς αβίαστα να αυξήσεις τον πλούτο σου, γιατί σε οικονομικό ισομερισμό κάποιος θα μειώσει τον δικό του και αν αυτό του το επιβάλλεις, έχοντας τα μέσα με το μέρος σου, είναι το λιγότερο ανήθικο… ή όπως τα έλεγε ο Νικόλας ‘Ασιμος: “..Ωνάσης, είναι αυτός που τρώει σκόρδα/παρα πολλά σκόρδα/ όλα τα σκόρδα …όλων των υπόλοιπων ανθρώπων”), πράγμα που το δημόσιο δεν μπορεί να κατορθώσει λόγω της φύσης του και της γραφειοκρατικής δομής που το συνέχει. Μόνο όταν και αυτό παρανομεί (με τον χρηματισμό των υπαλλήλων για παράδειγμα) μπορεί ίσως να αγγίξει τις ‘επιτυχίες’ του ιδιωτικού τομέα. Ετσι για την περιβόητη αναδιάρθρωση στο δημόσιο έχεις τις επιλογές : πετυχημένο ή ανήθικο. Αν αναζητάς ηθικό και νόμιμο δημόσιο αλλά και επικερδές (πετυχημένο) μάλλον δεν ξέρεις τι ψάχνεις. Και ούτε θα το βρεις ακόμα και αν τα ξεπουλήσεις όλα στον ιδιωτικό τομέα . ΕΚΤΟΣ ΑΝ…



Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΦΛΕΒΑΡΗ

Ε, ρε κάτι ζωγραφικά κέφια που έχει ο ουρανός..... 

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

ΕΚΘΕΣΗ 'ΠΟΤΑΜΟΙ'

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΠΟΤΑΜΟΙ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ 'ΚΟΝΤΡΑΣΤ - ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ'
...ΤΑ ΕΡΓΑ ΜΟΥ ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΤΟΙΧΟΥ....

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

ΕΚΘΕΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ




ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ "ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ" ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ CONTRAST-ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΡΚΑΤΣΕΛΗ

Διάρκεια έκθεσης:
Από Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου έως και Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Ωράριο λειτουργίας: 
Δευτ. - Παρ. 10:00 - 13:00 και 18:00-20:00, 
Σαβ., Κυρ. κλειστά


Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, Λεωφόρος Στρατού 2Α, τηλ: 2310 821231