ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ

Όχι, δεν είμαι χορτοφάγος… Αν εκτιμώ βαθύτατα και θαυμάζω, να μην πω ζηλεύω και λίγο, όλους εκείνους που κάνουν σκοπό της ζωής τους την υγιεινή διατροφή, με όλους τους κόπους και τις θυσίες που αυτή απαιτεί και τους θεωρώ άξιους συγχαρητηρίων. Ποτέ όμως δεν μπόρεσα να αφιερώσω στον εαυτό μου ένα πρόγραμμα διατροφής άξιο των ιδεολογικών προτιμήσεων μου που τείνουν να συμπορεύονται με τις υγιεινές επιδιώξεις και με την κουλτούρα τόσων και τόσων φίλων μου. Και αυτό όχι από αδυναμία, που θα μπορούσε να πεί κάποιος αβίαστα. Από αδυναμία να το εφαρμόσω στον εαυτό μου. Εχω άλλωστε εφαρμόσει στον εαυτό μου, είτε εκούσια είτε ακούσια λόγω της ροής των πραγμάτων και της ρημάδας της τύχης μου, χειρότερους αποκλεισμούς και εξευτελιστικότερες θυσίες, από τον έλεγχο της διατροφής και την αντιμετώπιση της λαιμαργίας. Μάλλον ο λόγος είναι ότι δεν το θέλω ουσιαστικά. Είναι αλήθεια ότι μ’ αρέσει το κρέας. Και δεν θέλω να το βγάλω από την διατροφή μου. Όχι ανθυγιεινές ποσότητες που μας ταΐζουν καθημερινά τα απανταχού γυράδικα και τα πάσης φύσεως φαστφουντάδικα (το κρέας, από τότε που αστικοποιηθήκαμε και εγκαταλείψαμε τις καλλιέργειες, κατάντησε η πιο διαδεδομένη και φτηνή μορφή τροφής…). Αλλά εκλεπτυσμένες και καλομαγειρεμένες εξαίσιες κρεάτινες γεύσεις που να στροβιλίζονται στον ουρανίσκο και να ανακατεύονται με άλλες, οικείες και επιθυμητές, όπως το καλό κόκκινο κρασί, το μαρούλι βουτηγμένο σε γνήσιο ελαιόλαδο και το λαχταριστό ζεστό ζυμωτό ψωμί.. Σαν καλοφαγάς και λάτρης της καλής ταβέρνας δεν θα μπορούσε να εγκατέλειπα όλες αυτές τις γαστριμαργικές ιεροτελεστίες για χάρη μιας ηθικότατης μέν αλλά αμφίβολων αποδόσεων υγιεινιστική γυμναστική. Μου αρέσει λοιπόν το επιλέκτικό και εκλεκτικό κρέας στην διατροφή μου, όπως μου αρέσει το πολύχρωμο ηλιοβασίλεμα στα τοπία που βλέπω, οι ρομαντικές μπαλάντες στην μουσική που ακούω και το γυναικείο στήθος στο κορμί που αγγίζω. Έτσι απλά… Χωρίς διάθεση απολογίας.. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι να ηρωοποιήσω την κατανάλωση κρέατος και να αποδεχτώ την εθιμοτυπική της υπενθύμιση, καθιερώνοντας ειδική γιορτή προς τιμή της και μάλιστα μέρα καθημερινή, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη και δύσκολα προσπελάσιμη σε μένα. Γι αυτό δεν πολυσυμμετέχω στις καθιερωμένες αποκριάτικες δραστηριότητες (εκτός αν τα παιδικά πάρτι το επιβάλλουν και μονάχα χάριν των παιδιών..) και συγκεντρώσεις της Τσικνοπέμπτης. Δεν έχω τίποτα με τα καρναβαλίστικα ξεφαντώματα που και απαραίτητα μας είναι για να ξεφεύγουμε από την μίζερη πραγματικότητα και εξακολουθούν τα τραβάν το απελευθερωτικό νήμα της απόλαυσης και της διασκέδασης από την εποχή του Διονύσου μέχρι την εποχή μας. (Και φυσικά μακριά από μένα οι απολυταρχικοί αφορισμοί της εκκλησίας). Μου την σπάει όμως η αθρόα προσέλευση και συσσώρευση των ταβερνομαγαζιών, που πήζουν από κόσμο, στοιβαγμένο ακατάσχετα, χωρίς τάξη και ειρμό, περίπου με το ζόρι, σωνει και καλά, υπερ του εθίμου, μόνο και μόνο για φαί, χωρίς κάποια προαίρεση σε απελευθερωτικό ξέσπασμα,- και τι ξέσπασμα να κάνεις μεσοβδόμαδα όταν ξέρεις ότι το επόμενο πρωί σε περιμένει η γκρίζα μίζερη καθημερινότητα του γραφείου, να ήταν σαββατοκύριακο τουλάχιστον… Τελικά όσο συμπαθώ την κρεατοφαγία άλλο τόσο αντιπαθώ τις ιεροτελεστίες της Τσικνοπέμπτης. Και αν αυτό το πανηγύρι γίνεται μόνο και μόνο για την ενίσχυση των φαγάδικων και την οικονομική τους ευμάρεια θα μπορούσαμε να βρούμε και άλλες επιλογές με παρόμοια αποτελέσματα και να καθιερώσουμε την Σπανακοτετάρτη ή την Φασουλοπαρασκευή…-




ΚΩΣΤΑΣ ΚΙΤΣΟΣ