ΟΥΚΡΑΝΙΑ

«.. ΤΟ ΦΤΙΑΞΙΜΟ ΤΗΣ ΟΜΕΛΕΤΑΣ..»

Βλέποντας τα αναλυτικά φωτορεπορτάζ από το ολοκαύτωμα στο Κίεβο αυθόρμητα και αβίαστα περνάει από το μυαλό μου, φευγαλέα, σαν σκιά σε απέναντι τοίχο οικοδομής, σαν ανάλαφρο φτερούγισμα πεταλούδας στην πολυποίκιλη ηχητική παλέτα της φύσης, σαν στιγμιαίο ανατρίχιασμα χειμερινού κολυμβητή πριν επιδοθεί στο απαραίτητο μακροβούτι, που θα κινήσει το σώμα και θα κυκλοφορήσει καλύτερα το αίμα ανεβάζοντας την θερμοκρασία, μια σκέψη, μια απειλητική σκέψη που εντείνει και καταλαμβάνει όλες μου τις αισθήσεις. Και αυτή η σκέψη παραλληλίζει τα γεγονότα της Ουκρανίας με εκείνα των περασμένων ετών στο Σύνταγμα από τις ορδές των αγανακτισμένων ή άλλοτε προκρίνει προτάσεις για να εκτονωθεί η αντιμνημονιακή οργή σε ‘μια από τα ίδια’, με καταστροφές, βανδαλισμούς, φωτιές, αίματα ακόμα και νεκρούς… ναι.. (ξεστόμισέ το,.. μην κωλώνεις..), νεκρούς και από τις δυό πλευρές και… Να βλέπαμε τότε το πείραμα που οι πλουτοκράτορες αυτού του κόσμου εφαρμόζουν στην χώρα μας, σιγά σιγά, σταδιακά και επιτηδευμένα, θα μπορούσε να έχει επιτυχία (για να εφαρμοστεί ίσως και σε άλλες χώρες). Να βλέπαμε που θα καταντούσαν τα μνημόνια και οι ανεδαφικές ατάκες του ‘success story’ και του ‘πρωτογενούς πλεονάσματος’ του θλιβερού  πολιτικάντη που τριγυρνάει το ‘Αγιο Όρος με μία εικονίτσα πουλώντας φούμαρα στις πνευματικές μας συνειδήσεις. Η σκέψη στοιχειώνει, γιγαντώνεται, κυριαρχεί σε κάθε συναισθηματική φόρτιση, παρασέρνοντας τους μυς του στόματος σ’ ένα ονειροπόλο μειδίαμα.  Οσο για τις ‘απώλειες’… Καμία συνειδησιακή κρίση, καμία επίκληση της λογικής, κανένα δέος η ψυχικός φόβος στο φάσμα των καταστροφών και στο πρόσωπο του θανάτου. Τι διαφορετικά (όχι ωραία, ποτέ δεν μπορεί να είναι ωραία η καταστροφή..) που θα‘ τανε!!!! Πόσες αλλαγές, -ουσιαστικές αλλαγές και όχι συνθηματολογίες πολιτικών-, θα λάβαιναν χώρα σε αυτήν την έρμη την χώρα μας.  Και μαζί με την σκέψη, περιπλέκεται στις άκρες του μυαλού μου, σαν αμαξοστοιχία σε σύντομη σήραγγα, η γνωστή παροιμία περί «φτιαξίματος …ομελέτας» και «σπασμένων αυγών». Ακόμα και αν τον ρόλο των αυγών παίζουν ολοζώντανα ανθρώπινα κρανία…

ΑΛΛΑ… αλλά… Αυτό είναι αδύνατο… ‘α δ ύ ν α τ ο’ .. Ένα ξεπέταγμα της λογικής δαμάζει το άγριο άλογο της βίαιης σκέψης και το οδηγεί υποταγμένο στους απόκρυφους στάβλους του εγκεφάλου. «Σε αυτή την χώρα δεν είναι δυνατόν…», συνεχίζει, ολοκληρώνοντας την προσπάθεια και εξανεμίζοντας την μιαρή σκέψη χωρίς να αφήσει ίχνη. Και αυτό όχι εξ’ αιτίας κάποιου ανθρωπιστικού κρεσέντου συνειδήσεως. Με γνώμονα τα διάφορα θύματα και τις υλικές καταστροφές, που μπορεί να ήταν ανυπολόγιστες και οι συνέπειές τους να επιβαρύνουν πολλούς, (η παροιμία με τα αυγά και την ομελέτα έχει για τα καλά εγκατασταθεί στο ανήθικο μυαλό μου..). Αλλα κυρίως της άμεσης συνειδητοποίησης ότι εμείς, - και ας μη χαίρονται πολλοί-, δεν είμαστε ‘ λαός για τέτοια πράγματα’. Διαποτισμένοι με την καλοπέραση και κουβαλώντας, βαθειά μέσα μας, το ζοφερό και ανεξάντλητο γονίδιο του ραγιαδισμού,  (τόσα χρόνια τουρκοκρατίας και έλλειψης διαφωτισμού σε συνδυασμό με την νεώτερη διαβίωση σε ένα σάπιο κράτος, έχουνε πάντα δυναμικά τα αποτελέσματά τους), δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αντιμετωπίσουμε με περηφάνια και ελευθερία τις άθλιες συνθήκες που μας ισοπεδώνουν μέρα με την μέρα. Ούτε να ξεστομίσουμε με παρρησία τα λόγια του ηλικιωμένου Ουκρανού προς την κάμερα: ‘…ξέρω ότι είναι επικίνδυνο, άλλα βγαίνουμε έξω.. δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά..’.-

                                                                                ΚΩΣΤΑΣ ΚΙΤΣΟΣ