…ΣΚΕΨΕΙΣ…ΣΚΕΨΕΙΣ…ΣΚΕΨΕΙΣ..

Η νεοφιλελεύθερη λογική έχει κατ’ ουσία και κατά βάθος, λανθασμένες παραδοχές, (παρόλο που φαινομενικά εμφανίζονται ολόσωστες και κοινά αποδεκτές…) οι οποίες πάντα σχεδόν οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα. Η παραδοχή για παράδειγμα ότι στο οικονομικό σύστημα ισχύουν αβίαστα και ελεύθερα οι νόμοι της αγοράς και όποιος δουλέψει σωστά και πολύ αναγκαστικά θα αμειφτεί και παραπλανητική είναι και εκτός πραγματικότητας. Η αληθινή ( και όχι αληθοφανή) άποψη είναι ότι όλο το πλέγμα των οικονομικών σχέσεων κατευθύνεται και διαμορφώνεται από τα εκάστοτε χρηματοπιστωτικά (τράπεζες κ.α.) αλλά και πολιτισμικά (Μ.Μ.Ε., τρόπος ζωής κ.α.) κέντρα, εντός και εκτός κοινωνίας. Και όσο και πιο τέλεια και πιο πολύ δουλέψει κανείς δεν συνεπάγετε ότι έστω θα αγγίξεις την αμοιβή που του αναλογεί. Το σύστημα δεν κινείται καθόλου αναλογικά. Όσο καλός και εργατικός φωτογράφος και αν είμαι (πέρα από τους αναγνωρισμένους στις γκαλερί εμπορικούς «καλλιτέχνες» που στην χώρα μας είναι ελάχιστοι έως.. κανένας) δεν μπορώ να κάνω περιουσία στο ισχύον κοινωνικό σύστημα με την πώληση των φωτογραφιών μου, περισσότερο από έναν καφετζή που μπορεί να μην κάνει καλής ποιότητος καφέ αλλά έχει ανοίξει ένα μαγαζί και θα πουλάει πάντα καλύτερα, αυτό που θεωρείται (από ποιόν.., μήπως από τα γνωστά κέντρα..), πιο ευπώλητο από ένα έργο τέχνης… Επίσης η νεοφιλελεύθερη αποδοχή της κυριαρχίας του ιδιωτικού τομέα λόγω της ‘σκληρής δουλειάς’ (προτεσταντικό απομεινάρι) σε σχέση με την οκνηρότητα και την αδράνεια του δημοσίου τομέα, πατάει πάνω σε σαθρές και λανθασμένες βάσεις. Ο λόγος της επιτυχίας του ιδιωτικού τομέα είναι η μεγαλύτερη ελευθερία στη ροπή προς την παρανομία, αφού είναι γνωστό ότι η επιτυχία δεν έρχεται χωρίς ‘ανηθικότητα’, (δεν μπορείς αβίαστα να αυξήσεις τον πλούτο σου, γιατί σε οικονομικό ισομερισμό κάποιος θα μειώσει τον δικό του και αν αυτό του το επιβάλλεις, έχοντας τα μέσα με το μέρος σου, είναι το λιγότερο ανήθικο… ή όπως τα έλεγε ο Νικόλας ‘Ασιμος: “..Ωνάσης, είναι αυτός που τρώει σκόρδα/παρα πολλά σκόρδα/ όλα τα σκόρδα …όλων των υπόλοιπων ανθρώπων”), πράγμα που το δημόσιο δεν μπορεί να κατορθώσει λόγω της φύσης του και της γραφειοκρατικής δομής που το συνέχει. Μόνο όταν και αυτό παρανομεί (με τον χρηματισμό των υπαλλήλων για παράδειγμα) μπορεί ίσως να αγγίξει τις ‘επιτυχίες’ του ιδιωτικού τομέα. Ετσι για την περιβόητη αναδιάρθρωση στο δημόσιο έχεις τις επιλογές : πετυχημένο ή ανήθικο. Αν αναζητάς ηθικό και νόμιμο δημόσιο αλλά και επικερδές (πετυχημένο) μάλλον δεν ξέρεις τι ψάχνεις. Και ούτε θα το βρεις ακόμα και αν τα ξεπουλήσεις όλα στον ιδιωτικό τομέα . ΕΚΤΟΣ ΑΝ…