“..ο ρόλος της Τέχνης είναι να ξεπλένει την σκόνη της καθημερινότητας από τις ζωές μας..»

P. PICASSO

"..Το να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις σε μια ευθεία το μυαλό, τη ματιά και την καρδιά..."
HENRI CARTIER-BRESSON

Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

       ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΌΝΙΟ ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ
     Οι κοινωνικές απαιτήσεις και επιταγές από την εκάστοτε εξουσία πάντα ποικίλουν. (Και δεν αναφέρομαι στις ατομικές επιταγές που καθορίζονται με ατομικά συμφέροντα και προσωπικές επιδιώξεις. Σ’ αυτήν την περίπτωση και μέσα στον περιπεπλεγμένο, αντιφατικών και αντιθετικών συμφερόντων πολύπλοκο ταξικό κοινωνικό ιστό, οι απαιτήσεις από την εκάστοτε εξουσία θα ξέφευγαν από τα ορθολογικά πλαίσια και θα άγγιζαν ..άπειρους αριθμούς…). Πέρα από το εξισωτικό πλαίσιο της γενικευμένης ‘κοινωνικής ευτυχία’ και ‘κοινωνικής προόδου’, που τείνει κάθε κυβερνητική πολιτική και μεταφράζεται ασύστολα και αυθαίρετα σε οικονομική ευμάρεια και λογιστική προοπτική, στο μυαλό του καθενός ψηφοφόρου, στις επινοημένες αστικές δημοκρατίες, οι προτεραιότητες, σε σχέση με το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης,  έρχονται και παρέρχονται. Το τι θα ζητάμε πάντα, εμείς οι ίδιοι, από την εκάστοτε εξουσία σε κοινωνικό επίπεδο, δεν εξαρτάται μόνο από την ταξική θέση μας στην κοινωνία και την συσχέτιση του ατομικού συμφέροντος με το συλλογικό, αλλά από τον προσανατολισμό της σκέψης σε σχέση με το καθημερινό ‘γιγνεσθαι’ και ‘πράττειν’ που βιώνουμε συνεχώς, είτε στους χώρους εργασίας, είτε σε κάθε κοινωνική μας συναναστροφή. Εν ολίγοις σε ποια ‘ριμάδα’ Ελλαδα είμαστε διατεθειμένοι να ζούμε; Εμείς την δημιουργούμε ή μας επιβάλλετε από πάνω;; Και αν ορίζουμε εμείς το ‘κοινωνικό ασυνείδητο’ και το καστοριαδιακό ‘κοινωνικό φαντασιακό’ πως μπορούμε να δρομολογούμε αυτό το φαντασιακό για να διαμορφώσουμε ένα καλύτερο κοινωνικό περιβάλλον για μας και τα παιδιά μας….
      Η απογοήτευση που νοιώθει λοιπόν μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται μονάχα στις μνημονιακές υποχωρήσεις και τις πολιτικάντικες ‘κυβιστήσεις’, δικαιολογημένες εν ολίγοις, από την παραφιλολογία της σύγχρονης πολιτικής πρακτικής και την αναλγησία της νεοφιλελεύθερης-νεοφασιστικής ομάδας των δανειστών. Αλλά πολύ περισσότερο από την τελική διάψευση των ελπίδων για μια καινοτόμο ‘παλιγεννεσία’ της Ελληνικής πραγματικότητας όπως αυτή ορίζεται και βιώνεται από εμάς τις τελευταίες δεκαετίες και για επιδιόρθωση των κοινωνικών ιδιαιτεροτήτων που ταλανίζουν αυτή την δύσμοιρη χώρα από γεννήσεως του ελληνικού κράτους. Μετά από έξι ολόκληρους μήνες Αριστερής διακυβέρνησης, τα ‘λαμόγια’ παραμένουν ‘λαμόγια’, η πρωτογενή παραγωγή (που θα μας βοηθήσει να σταθούμε στα πόδια μας στην Λαφαζάνιο έξοδο προς την δραχμη), στα αζήτητα, χωρίς έστω και μισό αναπτυξιακό νόμο να την συνέχει, οι καναλάρχες συνεχίζουν να εκπέμπουν, (συν μια κουτσή ΕΡΤ), χωρίς φόβο δικαστικής εκτροπής, το πελατειακό κράτος ευδοκιμεί, το δημόσιο δεν παράγει, ο ιδιωτικός τομέας συνεχίζει να παραμένει κρατικοδίαιτος και να περιμένει τα ΕΣΠΑ, η φοροδιαφυγή γιγαντώνεται (κάτι ακουγόταν για ΄λίστα Λαγκάρντ’…) και η ελληνική νοοτροπία και κακοδαιμονία παραμένει ακλόνητη, στους απόηχους από τα εκκωφαντικά σπάταλα πάρτυ της Μυκόνου και των ποδοσφαιρικών αγώνων που εξακολουθούν να θυσιάζονται στο χρηματιζόμενο διαιτητικό κατεστημένο.  Το άλλοθι της διαπραγμάτευσης μόνο ως αστειότητα μπορεί να εκληφθεί.(δεν πήγαινε ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο στις Βρυξέλλες). Αν όλα αυτά και άλλα τόσα, που αποτελούν πρωταρχικά στοιχεία του αριστερού ιδεολογήματος και όχι απλές πολιτικές υποσχέσεις, δεν τα αγγίξει μια Αριστερή διαχείριση της εξουσίας, τότε κανένας δεν θα τα αντιμετωπίσει και –άσχετα με την ύπαρξη η όχι μνημονίων-,οι ελπίδες για καλύτερο μέλλον εξαϋλώνονται, η απογοήτευση βαραίνει και η αποφυγή της κάλπης, το γύρισμα της πλάτης στην εκλογική διαδικασία και στην δημοκρατία κατ’ επέκταση, για πολλούς θα αποτελεί μονόδρομο.. Φτάνει να τεκμηριωθεί ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι όντως Αριστερή κυβέρνηση.-- 

       

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 Β' ΗΜΙΧΡΟΝΟ

..Τρελός είναι ένας άνθρωπος που βλέπει μια άβυσσο και πέφτει μέσα. Ο επιστήμονας..παίρνει το μέτρο του, υπολογίζει την απόσταση, φτιάχνει μια σκάλα, κατεβαίνει, ύστερα ξανανεβαίνει….,”
ΟΝΟΡΕ ΝΤΕ ΜΠΑΛΖΑΚ   ‘Θεωρία του βαδίσματος’….


Κάνοντας ελεύθερη μετάφραση, μπορούμε να αντικαταστήσουμε τον ‘τρελό’ με τον ‘πολιτικάντη’ και τον ‘επιστήμονα με τον ‘πολιτικό’, στην ‘άβυσσο’ της οικονομικής κρίσης, -ακόμα και αν ελλοχεύει η δυνατότητα πίσω από τον κάθε τρελό να κρύβεται ένας σωστός επιστήμονα και το ανάποδο-, ο κ. Τσίπρας μάλλον εξελίσσεται σε μεγάλο πολιτικάντη. (οι εκλογές πάντα ήταν η βαθύτερη ουσία της δημοκρατίας και όχι το ξεφτίλισμα της…)   

ΑΛΜΥΡΑ 2

                              .. ΑΛΜΥΡΑ..
Αλς..Αλός… Θάλασσα…Αλμύρα.. Αρχέγονη μήτρα. Πρωταρχικό στοιχείο της γης, της ζωής, του ελληνισμού… Θάλασσα.. Απύθμενη και ανεξερεύνητη. Απέραντη αλλά και προσιτή. Γαλήνια αλλά και αγριεμένη. Σαν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων που ζουν και ανασαίνουν σε τούτο δω τον τόπο. Από την μακρινή αρχαιότητα.. Μνήμες του Οδυσσέα. Αστάθεια και παρορμητισμός. Και μπουνάτσα και φουρτούνα… Μαζυ, αντάμα.. Επικίνδυνη ισορροπία. Που οδηγεί σε αβάσταχτα λάθη τελικά… Το ‘καράβι’ στα βράχια. Το ‘καράβι’ της ελληνικής οικονομίας στα βράχια. Και μαζύ του και μείς. Χαροπαλεύουμε με τα κύματα της κρίσης… ‘Τις πταίει;;;’. (Λες και έχει σημασία να ορίσουμε ευθύνες). Απ΄ την άλλη όμως, χίλιες φορές ναυαγός, θαλασσοπνιγμένος, ηττημένος απ’ τον Ποσειδώνα, να περιφέρεσαι από τον παφλασμό των κυμάτων, εμποτισμένος την αλμύρα της αποτυχίας, την αλμύρα της προσπάθειας, παρά στεριανός, να πατάς γερά στις ορθολογικές επιταγές της δυτικοευρωπαϊκής πραγματικότητας. Αυτή η αλμύρα είναι που μας ξεχωρίζει. Σαν κοινωνία, σαν πολίτες, σαν ιδιαιτερότητα. Από τους άλλους πληθυσμούς  της γης. Και αυτή είναι που μας ‘σώζει’. Με το να τα δικαιολογεί όλα. Τα πάντα.. Τα πιο ασυγχώρητα λάθη. Και τις πιο ακραίες παρεκτροπές. Ο Ευρωπαίος είναι ξινός, στυφός. Που να βρεί τόσο μπλέ να χωρέσει σε μια αγκαλιά του βλέμματος του. Που να βρει τόση αλμύρα να ισορροπήσει την ασύμβατη ανισορροπία των γεύσεων στην καθημερινή τροφή της σκέψης. Γιαύτό και η σκέψη γεννήθηκε στην αλμύρα. Ελληνικός πολιτισμός, φιλοσοφία, δημοκρατία. Τόσα και τόσα. Πάρε τα ευρωπαίε, να νοστιμέψεις τα ‘χάρμπουγκερ’ και τα ‘ντονατς’ σου. Χωρίς εμάς, χωρίς την ‘αλμύρα’ μας, η ‘πίτα’ είναι άνοστη. Και όσα περισσότερα κομμάτια και να φάς, όσο περισσότερα αεροδρόμια και λιμάνια αγοράζεις, θα παραμείνει άνοστη…Το πολύ πολύ να βαρυστομαχιάσεις. Ετσι που έμαθες να ζεις. Χωρίς αλμύρα…..



Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

ΚΑΦΕΣ ΜΕ ΛΟΥΚΟΥΜΑΚΙ...

                     ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΛΟΤΗΤΑ

Ελληνικός καφές με λουκουμάκι…. Διάλλειμα, ξεκούραση, σταμάτημα και ξανάσαμα, από τους έντονους ρυθμούς της ζωής, τους έντονους ρυθμούς της πόλης… Το βάλσαμο του κουρασμένου, η λαχτάρα του οδοιπόρου, η πνευματική αναγέννηση του αγουροξυπνημένου, το ‘καλώς ορίσατε’ του ταξιδεμένου… Η καθημερινή, για πολλούς, μικρή απόλαυση της ζωής. Είτε πρωινή είτε απογευματινή. Και  η ίδια η ζωή στην ουσία της τι άλλο είναι από μια συνάθροιση αυτών των μικρών αλλά απαραίτητων απολαύσεων. Αφού οι μεγάλες απολαύσεις έχουν καταντήσει δυσθεώρητες και απλησίαστες. Κανονικές χίμαιρες… Η απλότητα της απόλαυσης… Η σημασία της απλότητας…  Η ελληνική απλότητα. … Και το λουκουμάκι απαραίτητο. Μια τζούρα γλυκάδας για την στιγμιαία ισορρόπηση των τόσων και τόσων ξινόπικρων καταστάσεων που καταπίνουμε καθημερινά. Που ολοένα και πικραίνουν μετά τις εξελίξεις της οικονομικής κατάστασης. Και μετά η καφεΐνη με την παχύρευστη υφή του πετυχημένου καϊμακιού στο στόμα και την έντονη γεύση. Ακαριαίο πυροβόλημα στα νευρικά κύτταρα του οργανισμού. Πνευματική νηφαλιότητα και αισθητηριακή παλιγγενεσία…Και όλα συγκροτούμενα και συνεπικουρημένα από το παχύ πορσελάνινο φλυτζανάκι. Για να μην διαφύγει ίχνος θερμοκρασίας στο περιβάλλον. Και χαλάσει η απόλυτη ισορροπία του κράματος, η απειροελάχιστη υποψία γευστικής και οσφρητικής  διολίσθησης στο εντεταλμένο ελεξήριο, την ‘φιλοσοφική λίθο’ της καθημερινής μας αίσθησης… (Κάτι ήξερε ο γερο-Μπαλζάκ που έπινε 30 καφέδες την μέρα!!!). Ψάξτε το μπρίκι… Ξεπλύντε το κουταλάκι…Παιδιά κερνάω καφέ!!!       

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2015

Η ΑΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ

                   Η ΑΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ:
 Τον τελευταίο καιρό, πολλές και καίριες συζητήσεις, συνεπικουρημένες με πλείστα σχόλια, έχουν αναρτηθεί και αναρτηθεί σχετικά με τα πολιτικά πράγματα του τόπου, ειδικότερα μετά την ψήφιση τελικά του 3ου μνημονίου και την πλήρη πλέον μεταστροφή της αντιμνημονιακής, μέχρι πρότινος, κυβέρνησης σε ‘βέρα’ μνημονιακή, που κάθε απόπειρα πρότασης λόγου για κριτική και σχολιασμό να καταντά άσκοπη και επαναλαμβανόμενη. Υπάρχει όμως μια πτυχή των γεγονότων και των συνεπειών των άστοχων πολιτικών ενεργειών της τρέχουσας ‘Αριστερής’ κυβέρνησης η οποία ίσως δεν εξετάστηκε όσο έπρεπε, μέσα στον ορυμαγδό των άμεσα χρηματοοικονομικών άμεσων παρενεργειών της εφαρμογής του 3ου μνημονίου, ( capital controls, αύξηση φπα, συντάξεις κ.α.), με καθαρά κοινωνικά αποτελέσματα, που σαν παράπλευρες απώλειες, θα επηρεάζουν σημαντικά (ίσως σημαντικότερα από τον οικονομικό τομέα), το κοινωνικό-πολιτικό  πρόσωπο  της μέλλουσας ζωής μας σε αυτή την ‘χρεωκοπημένη’ χώρα, που μας έλαχε να ζήσουμε. Και μιλάω για την απαλοιφή πλέον αυτού του πολιτικού προσώπου από το κοινωνικό ‘γίγνεσθαι’, τουλάχιστον όπως το βιώναμε μέχρι τώρα, με την πλήρη περιθωριοποίηση και απαξίωση όχι μόνο της πολιτικής ζωής και δράσης αλλά και της πολιτικής σκέψης και αντίληψης στο σύνολό της, με συνέπειες καταστροφικές για την ίδια την ουσία της έστω ‘αστικής’ δημοκρατίας, και των διαδικασιών της (εκλογές), που συνέχει και καθορίζει τον ορθό λόγο της σκέψης μας τις τελευταίες εικοσαετίες… Και μάλιστα από κυβέρνηση της θεωρούμενης ‘αριστεράς’, βασικό και μοναδικό υπέρμαχο της ουσίας της δημοκρατίας και του πολιτικού λόγου απέναντι στην βάρβαρη ισοπέδωση και σκύλευση του ευρωπαϊκού τοπίου, από το χρηματοοικονομικό κατεστημένο και την ισοπεδωτική πολυεθνική εξουσία των αγορών. Δεν ξέρω αν υπάρχει έστω και ένας, φανατικός ή όχι, τίμιος ή μη, ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ που να μην εξεπλάγην σε σημείο ιδεολογικού σοκ με την πλήρη μεταστροφή των ιδεολογικών δεδομένων της κυβέρνησης, μετά το αποτέλεσμα του τελευταίου (που πολύ φοβάμαι ότι θα μείνει και μοναδικού) δημοψηφίσματος. Άσχετα με την αναγκαιότητα ή όχι του δημοψηφίσματος, για την οποία προσωπικά έχω πολλές επιφυλάξεις, όταν έχεις στο χέρι ένα 61,31% ΟΧΙ, που σημαίνει στην χειρότερη περίπτωση εντολή για πλήρη και άμεση ρήξη (κάτι που σημειωτέον κανείς ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν υποστήριξε στις βουλευτικές εκλογές, εκτός ίσως από τους αθεράπευτα ‘αιθεροβάμονες’…), και στην καλύτερη περίπτωση πλήρης άρνηση κάθε μνημονίου και παρόλα αυτά, σουρεαλιστικά δρώντας, σέρνεις την χώρα πάλι σε μνημόνια, μην περιμένεις το εκλογικό σώμα να παίρνει σοβαρά την όποια δυναμική της εκλογικής διαδικασίας, κατ΄ επέκταση την ίδια την ουσία της δημοκρατίας και κατ’ επέκταση την πολιτική ουσία στο σύνολό της. Αποδεικνύοντας εσύ ο ίδιος ως κυβέρνηση, με τους άστοχους και αδιανόητους δικού σου χειρισμούς, ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη ούτε σεβασμός του εκλογικού αποτελέσματος, ουσιαστικά ‘αποφλοιώνεις’ την πολιτική σκέψη και θέση της χώρας, κυριολεκτικά ‘σκοτώνοντας’ την ταλαιπωρημένη δημοκρατίας μας. Καταπατώντας την τελευταία ελπίδα που εσύ ο ίδιος έδωσες στον κόσμο και την μοναδική αχτίδα ελεύθερης έκφρασης της καταπιεσμένης κοινωνίας μας που εκφράζεται δια της ψήφου, στην ουσία, ηθελημένα ή όχι, ακούσια ή εκούσια καταργείς ή τείνεις να καταργήσεις την ταυτότητα και την προσωπικότητα του Έλληνα ως πολίτη, του Έλληνα ως πολιτικό όν, σκεπτόμενο και ‘δρων’… από τον οποίο ως πολιτικός είσαι άμεσα εξαρτώμενος. Σε άμεση συνέπεια το εκλογικό σώμα κάθε φορά που τον καλείς σε εκλογική διαδικασία (κάτι ψιθυρίζεται για εκλογές και ψήφο εμπιστοσύνης) να σου προτάσσει επιδεικτικά τα οπίσθιά του ή να σε γράφει με τα δύο χέρια στα κατά Ζουράρι ‘μέζεα’ (=αχαμνά), όχι το κόμμα ή την ιδεολογία ή εσένα τον ίδιο, επιλέγοντας πάλι κάποιους άλλους, συνεχίζοντας το αποτυχημένο μοτίβο, αλλά απορρίπτοντας την ίδια την πολιτική στο σύνολό της σαν πράξη και σαν σκέψη. Με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε ένα απολιτικό τοπίο (real apolitic), έρμαιο των κανιβαλιστικών τάσεων (ίσως όχι τυχαία, αν και είναι τόσο ακραίο που δεν θέλω να το σκέφτομαι) του καπιταλιστικού συστήματος. Και όταν μιλάμε για ‘απολιτίκ’ στροφή του αριστερού ψηφοφόρου, μιλάμε για πλήρη κατάρρευση του ιδεολογικού υποβάθρου, της ίδιας της αριστεράς σαν πρόταση ζωής στο σύνολό της. Ας ελπίσουμε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ να εξελιχθεί σε ένα πολύ καλό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (ελπίζοντας να παρακάμψει τα λάθη του ΠΑΣΟΚ), και ας προσπαθήσουμε να αποφύγουμε την ‘απολιτίκ’ εκτροπή, οργανώνοντας τον χρόνο μας μέσα από τοπικές συλλογικότητες και διαδικασίες (και υπάρχουν πολλές, πολιτιστικές ή όχι, πέρα από τα κόμματα και την κεντρική πολιτική σκηνή), προσπαθώντας να κρατήσουμε ζωντανές τις δημοκρατικές και καλύτερα τις αμεσοδημοκρατικές προοπτικές σε αυτό το έτσι και αλλιώς ‘κατεστραμμένο’ πολιτικό τοπίο--    


                                                ΚΩΣΤΑΣ  ΚΙΤΣΟΣ