Η ΑΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ

                   Η ΑΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ:

 Τον τελευταίο καιρό, πολλές και καίριες συζητήσεις, συνεπικουρημένες με πλείστα σχόλια, έχουν αναρτηθεί και αναρτηθεί σχετικά με τα πολιτικά πράγματα του τόπου, ειδικότερα μετά την ψήφιση τελικά του 3^ου μνημονίου και την πλήρη πλέον μεταστροφή της αντιμνημονιακής, μέχρι πρότινος, κυβέρνησης σε ‘βέρα’ μνημονιακή, που κάθε απόπειρα πρότασης λόγου για κριτική και σχολιασμό να καταντά άσκοπη και επαναλαμβανόμενη. Υπάρχει όμως μια πτυχή των γεγονότων και των συνεπειών των άστοχων πολιτικών ενεργειών της τρέχουσας ‘Αριστερής’ κυβέρνησης η οποία ίσως δεν εξετάστηκε όσο έπρεπε, μέσα στον ορυμαγδό των άμεσα χρηματοοικονομικών άμεσων παρενεργειών της εφαρμογής του 3^ου μνημονίου, ( capital controls, αύξηση φπα, συντάξεις κ.α.), με καθαρά κοινωνικά αποτελέσματα, που σαν παράπλευρες απώλειες, θα επηρεάζουν σημαντικά (ίσως σημαντικότερα από τον οικονομικό τομέα), το κοινωνικό-πολιτικό  πρόσωπο  της μέλλουσας ζωής μας σε αυτή την ‘χρεωκοπημένη’ χώρα, που μας έλαχε να ζήσουμε. Και μιλάω για την απαλοιφή πλέον αυτού του πολιτικού προσώπου από το κοινωνικό ‘γίγνεσθαι’, τουλάχιστον όπως το βιώναμε μέχρι τώρα, με την πλήρη περιθωριοποίηση και απαξίωση όχι μόνο της πολιτικής ζωής και δράσης αλλά και της πολιτικής σκέψης και αντίληψης στο σύνολό της, με συνέπειες καταστροφικές για την ίδια την ουσία της έστω ‘αστικής’ δημοκρατίας, και των διαδικασιών της (εκλογές), που συνέχει και καθορίζει τον ορθό λόγο της σκέψης μας τις τελευταίες εικοσαετίες… Και μάλιστα από κυβέρνηση της θεωρούμενης ‘αριστεράς’, βασικό και μοναδικό υπέρμαχο της ουσίας της δημοκρατίας και του πολιτικού λόγου απέναντι στην βάρβαρη ισοπέδωση και σκύλευση του ευρωπαϊκού τοπίου, από το χρηματοοικονομικό κατεστημένο και την ισοπεδωτική πολυεθνική εξουσία των αγορών. Δεν ξέρω αν υπάρχει έστω και ένας, φανατικός ή όχι, τίμιος ή μη, ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ που να μην εξεπλάγην σε σημείο ιδεολογικού σοκ με την πλήρη μεταστροφή των ιδεολογικών δεδομένων της κυβέρνησης, μετά το αποτέλεσμα του τελευταίου (που πολύ φοβάμαι ότι θα μείνει και μοναδικού) δημοψηφίσματος. Άσχετα με την αναγκαιότητα ή όχι του δημοψηφίσματος, για την οποία προσωπικά έχω πολλές επιφυλάξεις, όταν έχεις στο χέρι ένα 61,31% ΟΧΙ, που σημαίνει στην χειρότερη περίπτωση εντολή για πλήρη και άμεση ρήξη (κάτι που σημειωτέον κανείς ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν υποστήριξε στις βουλευτικές εκλογές, εκτός ίσως από τους αθεράπευτα ‘αιθεροβάμονες’…), και στην καλύτερη περίπτωση πλήρης άρνηση κάθε μνημονίου και παρόλα αυτά, σουρεαλιστικά δρώντας, σέρνεις την χώρα πάλι σε μνημόνια, μην περιμένεις το εκλογικό σώμα να παίρνει σοβαρά την όποια δυναμική της εκλογικής διαδικασίας, κατ΄ επέκταση την ίδια την ουσία της δημοκρατίας και κατ’ επέκταση την πολιτική ουσία στο σύνολό της. Αποδεικνύοντας εσύ ο ίδιος ως κυβέρνηση, με τους άστοχους και αδιανόητους δικού σου χειρισμούς, ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη ούτε σεβασμός του εκλογικού αποτελέσματος, ουσιαστικά ‘αποφλοιώνεις’ την πολιτική σκέψη και θέση της χώρας, κυριολεκτικά ‘σκοτώνοντας’ την ταλαιπωρημένη δημοκρατίας μας. Καταπατώντας την τελευταία ελπίδα που εσύ ο ίδιος έδωσες στον κόσμο και την μοναδική αχτίδα ελεύθερης έκφρασης της καταπιεσμένης κοινωνίας μας που εκφράζεται δια της ψήφου, στην ουσία, ηθελημένα ή όχι, ακούσια ή εκούσια καταργείς ή τείνεις να καταργήσεις την ταυτότητα και την προσωπικότητα του Έλληνα ως πολίτη, του Έλληνα ως πολιτικό όν, σκεπτόμενο και ‘δρων’… από τον οποίο ως πολιτικός είσαι άμεσα εξαρτώμενος. Σε άμεση συνέπεια το εκλογικό σώμα κάθε φορά που τον καλείς σε εκλογική διαδικασία (κάτι ψιθυρίζεται για εκλογές και ψήφο εμπιστοσύνης) να σου προτάσσει επιδεικτικά τα οπίσθιά του ή να σε γράφει με τα δύο χέρια στα κατά Ζουράρι ‘μέζεα’ (=αχαμνά), όχι το κόμμα ή την ιδεολογία ή εσένα τον ίδιο, επιλέγοντας πάλι κάποιους άλλους, συνεχίζοντας το αποτυχημένο μοτίβο, αλλά απορρίπτοντας την ίδια την πολιτική στο σύνολό της σαν πράξη και σαν σκέψη. Με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε ένα απολιτικό τοπίο (real apolitic), έρμαιο των κανιβαλιστικών τάσεων (ίσως όχι τυχαία, αν και είναι τόσο ακραίο που δεν θέλω να το σκέφτομαι) του καπιταλιστικού συστήματος. Και όταν μιλάμε για ‘απολιτίκ’ στροφή του αριστερού ψηφοφόρου, μιλάμε για πλήρη κατάρρευση του ιδεολογικού υποβάθρου, της ίδιας της αριστεράς σαν πρόταση ζωής στο σύνολό της. Ας ελπίσουμε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ να εξελιχθεί σε ένα πολύ καλό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (ελπίζοντας να παρακάμψει τα λάθη του ΠΑΣΟΚ), και ας προσπαθήσουμε να αποφύγουμε την ‘απολιτίκ’ εκτροπή, οργανώνοντας τον χρόνο μας μέσα από τοπικές συλλογικότητες και διαδικασίες (και υπάρχουν πολλές, πολιτιστικές ή όχι, πέρα από τα κόμματα και την κεντρική πολιτική σκηνή), προσπαθώντας να κρατήσουμε ζωντανές τις δημοκρατικές και καλύτερα τις αμεσοδημοκρατικές προοπτικές σε αυτό το έτσι και αλλιώς ‘κατεστραμμένο’ πολιτικό τοπίο--    

                                                ΚΩΣΤΑΣ  ΚΙΤΣΟΣ