“..ο ρόλος της Τέχνης είναι να ξεπλένει την σκόνη της καθημερινότητας από τις ζωές μας..»

P. PICASSO

"..Το να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις σε μια ευθεία το μυαλό, τη ματιά και την καρδιά..."
HENRI CARTIER-BRESSON

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

‘ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ … ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΜΕΛΛΟΝ’

Έχει αναλωθεί πολύ φαιά ουσία και λόγος, από σκεπτόμενους και ανεγκέφαλους, από δημόσια πρόσωπα και καθημερινούς τύπους, από ιθύνοντες και μη, με συζητήσεις επί συζητήσεων για όλα αυτά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, (αν φυσικά έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο τους γιατί ακόμα η ένταση τους συνεχίζεται….). Και όλα αυτά χωρίς αποτέλεσμα, παρόλο που για πρώτη φορά στα χρονικά επιτυγχάνεται κάποια σύγκλιση απόψεων για το αδιέξοδο της ελληνικής κοινωνίας που βρήκε αφορμή την δολοφονία του νεαρού να ξεσπάσει. Ούτε η κυβέρνηση έπεσε, ούτε άλλαξε την πολιτική της (τουλάχιστον μέχρι τώρα), ούτε ‘μυστικοί πράκτορες’ από ‘ξένα σκοτεινά κέντρα’ επιβουλεύτηκαν την χώρα μας (εδώ οι απόψεις της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. και της εφημερίδας ‘ΑΥΡΙΑΝΗ’ συμπορεύονται, ίσως επειδή τα μυαλά και των δύο εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος, το …μηδενικό…, όπως έλεγε ο αείμνηστος Ραφαηλίδης), ούτε κάν κανένα νομοσχέδιο για αναδιοργάνωση της αστυνομίας δεν βρέθηκε στον ορίζοντα, ούτε τελικά η επανάσταση πραγματοποιήθηκε, (παρόλο που μας έγνεψε για λιγάκι από μακριά….). Τι έγινε λοιπόν…. Γιατί τέτοια ένταση από μια τόσο μικρή χώρα? Υπήρχε πραγματικά τέτοια ένταση ή μας την δημιούργησαν τεχνητά λόγω σκοπιμοτήτων? Και αν υπήρχε γιατί δεν ιδρώνει, μέχρι τώρα, το αυτί κανενός για να έχει κάποιο αποτέλεσμα αυτή η κατάσταση???… ή μήπως έχει… Μάλλον το αποτέλεσμα υπάρχει αλλά δεν είμαστε ακόμα σε θέση να το βιώσουμε. Απλά το ψυχανεμιζόμαστε… Σαν την οσμή από τα δακρυγόνα που πλανιέται ακόμα στην ατμόσφαιρα. Η νέα γενιά έρχεται ακάθεκτη. Παιδιά που δεν μεγάλωσαν σε αλάνες αλλά σε διαμερίσματα, που έχουν συσσωρεμένη ενέργεια και θέλουν να κάνουν θόρυβο, που δεν βίωσαν στερήσεις για να έχουν κόμπλεξ, που μπούχτισαν από τον κοινοβουλευτισμό για να είναι κομματικοποιημένοι, που είναι πληροφορημένοι για όλα λόγω ίντερνετ και σαφώς πιο ώριμοι και πιο σοφοί από εμάς τους σαραντάρηδες, που αντιμετωπίζουν το ‘παιχνίδι’ με τους μπάτσους και το σπάσιμο των βιτρίνων σαν πλατφόρμα video game, χωρίς ιδεολογικά (βλ. κομματικά) κίνητρα (βλ. συμφέροντα). Πώς να περιορίσεις αυτά τα παιδιά στον εκφυλισμένο τηλεοπτικό χρόνο. Θα έρθει η ώρα που θα πάρουν παραμάζωμα, Πρετεντέρηδες, Τριανταφυλλόπουλους και όλο το κακό συναπάντημα…. Αυτή η αλλαγή έρχεται. .. Για να έχει αποτέλεσμα όμως επιβάλλεται να ασχοληθούν οι όποιοι ιθύνοντες (είτε ΝΔ είτε ΠΑΣΟΚ) ουσιαστικά μαζύ τους και όχι …‘παρεμπιπτόντως’. Η αναδιάρθρωση της Παιδείας αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα σε σχέση με όλα, πολύ περισσότερο με την αναδιάρθρωση της Οικονομίας. Και μιλάω για την ατομική-προσωπική, παιδεία-οικονομία και όχι για την συλλογική που ως συνήθως είναι σε χέρια α-νοήτων. Όσο είναι ακόμα καιρός.. Γιατί η λεζάντα με το game over δεν φάνηκε ακόμα στην οθόνη του μυαλού μας..—

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Και για όποιον ρωτήσει γιατί στην Ελλάδα και όχι κάπου αλλού ας αναρωτηθεί σε ποιο μέρος της Ευρώπης και του Κόσμου ο καφές έχει 5 ευρώ σε συνοικιακή καφετερία, οι φροντιστηριακές ώρες είναι περισσότερες από τις σχολικές και το κράτος προσφέρει τέτοια ελάχιστα ψίχουλα φροντίδας στον πολίτη (βλ. ΙΚΑ κλπ).--

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

ΑΔΕΡΦΕ ...ΜΟΛΟΤΩΦ

«Μη ρίχνετε άλλα δακρυγόνα… κλαίμε και μόνοι μας…»

1) “Βόμβα μολότωφ, συμφωνα με την wikipedia, ονομάζεται εμπρηστικός μηχανισμός ο οποίος αποτελείται από γυάλινη φιάλη γεμάτη με εύφλεκτο υγρό το στόμιο της οποίας κλείνεται με ύφασμα. Πριν τη χρήση του, το ύφασμα αναφλέγεται για να χρησιμοποιηθεί ως φυτίλι. Με την πτώση της φιάλης, αυτή σπάει, το εύφλεκτο υγρό απλώνεται σε μεγάλη επιφάνεια και το ύφασμα μεταδίδει τη φωτιά. Το κοκτέιλ μολότωφ λόγω της απλής του κατασκευής χρησιμοποιείται σε μάχες πόλεων.”
Πήρε το όνομά του από τον σοβιετικό πολιτικό της εποχής του Στάλιν
Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Μολότωφ (αραγε το θυμάται αυτό η κ. Παπαρήγα όταν ξεσπαθώνει εναντίον των εξεγερμένων νέων, των κουκουλοφόρων και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α......), που την επινόησε για να βοηθήσει τα άτακτα τμήματα του δημοκρατικού στρατού στην αντιπαράθεση τους με τα τις φάλαγγες του Φράγκο στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Ένα όπλο, γνήσιο τέκνο του σοσιαλισμού και της επανάστασης, τόσο εκδηλωτικό και πηγαίο, γιατί λοιπόν να απορρίπτεται και να εξοστρακίζεται από ένα αριστερο και επαναστατικό κόμμα, όπως θέλει να πιστεύει ότι είναι το Κ.Κ.Ε.??? Το πνεύμα του Βιατσεσλαβ Μιχαήλοβιτς περιφέρεται σε κάθε δρόμο και κάθε σοκκάκι που η οργή και η αγανάκτηση μιας ξεχασμένης (βλ. ξεγραμμένης) γενιάς ξεδιπλώνει την δική της κατάθεση ζωής σε μια κοινωνία αποκλεισμού και καταστολής, σε μια κοινωνία αποβλάκωσης και ερημοποίησης των ιδεών, ανορθολογισμού και μικροκομματικών συμφερόντων, περιφέρεται και θα καταμαρτυρήσει στον μεγάλο ‘πατερούλη’ όλες τις λεκτικές αταξίες της κ. Παπαρήγα. Και τότε ο παππούς Ιωσήφ από τα ουράνια θα εξαπολύσει τους κεραυνούς του, (άλλο είδος μολότωφ) και θα πετύχει τους άχαρους, ρομποτοποιημένους συνοδοιπόρους στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, διαποτίζοντας κάθε ικμάδα της ύπαρξής τους με ‘πνοή ζώσα’ και συναίσθημα, μετατρέποντας τις άψυχες και στείρες ιδέες τους, σαν άλλος δόκτωρ Φρακενστάιν, σε ζωηρό επαναστατικό ‘τέρας’ που θα φλέγεται (όχι από μολότωφ αλλα) από ζωή και ελευθερία και θα καταπιεί αυτή τη σάπια κοινωνία που ζούμε….Μέχρι τότε ας μείνουν στην άκρη τα πολιτικά παιχνίδια και ας αφουγκραστούμε όλον αυτόν τον εξεγερμένο συμφερτό που (έστω και υπό κάποιους όρους καθοδηγούμενο), μέσα από τις κουκούλες και τις μολότωφ, έχει κάτι να μας πεί και κάπου να μας αγγίξει….. 2) Είναι τελικά παράξενο, τραγικά παράξενο, πως φέρνει η συγκυρία μερικές φορές τα πράγματα και πως μια εν ψυχρώ δολοφονία αστυνομικού, που δεν ήταν και η μοναδική στα χρονικά της αστυνομικής καταστολής, (καμιά πενηνταριά φόνους μετράνε στα τελευταία είκοσι χρόνια…), θα πυροδοτούσε μια τέτοια αντίδραση που θα έφτανε μέχρι τη γενική διάλυση και το ακαταλόγιστο χάος ενός ολόκληρου κράτους…. (ή μήπως αυτό το νεοελληνικό μόρφωμα που ζούμε δεν υφίστατο ποτέ σαν ‘κράτος’ παρά μόνο σαν μια αχυρένια ‘παράγκα’, της διαπλοκής και της υποκρισίας, που έφτανε η πνοή ενός αγανακτισμένου δεκαπεντάχρονου για να σωριαστεί κατάχαμα…). Αξίζει την διάσταση της μια τέτοια γενικευμένη οργή ή προβάλλεται η διογκωμένη υπερβολική της ματιά μέσα από τα Μ.Μ.Ε. που η συνάφεια και υποστήριξη τους στο όλο θέμα δεν δικαιολογείται, αναλογίζοντας ότι παραμένουν διαμορφωτές συνειδήσεων και φερέφωνα των εκάστοτε συμφερόντων της εξουσίας. Είναι απορίας άξιο πως μεταβλήθηκαν από τηλεδικαστές αν όχι σε συμπαραστάτες ιδεολογικά των γνωστών- αγνώστων κουκουλοφόρων, τουλάχιστον και για πρώτη φορά σε αντικειμενικούς κριτές. Ανακάλυψαν μήπως την αληθινή δημοσιογραφία (τρέμε Κούλογλου…) ή αναλώθηκαν μόνο στο συγκεκριμένο περιστατικό για κάποια άγνωστη αιτία (τόσο δάκρυ για τον Αλέξη …δεν θα το ευχόταν ο ίδιος ούτε στα πιο απύθμενα βάθη της ανθρώπινής του ματαιοδοξίας, όταν ζούσε) παραμερίζοντας το όλο ιδεολογικό-οικονομικό-κοινωνικό πλέγμα που το περιβάλλει. Μήπως κάποιοι από τα στυγερά συμφέροντα του ανορθολογισμού που βρίσκεται πέρα και πάνω από τις εξουσίες της πολιτικής και των καναλιών έχουν ενοχληθεί απερίγραπτα από τα δεδομένα του σκανδάλου Βατοπεδίου και τρίζει το οικοδόμημα της λογικής τους, ώστε θέλησαν να στρέψουν την κοινή γνώμη κάπου άλλού αλλά τελικά η κατάσταση τους ξέφυγε, έχασαν, κοινώς, την μπάλα και έγινε αυτό που έγινε… ‘Η μήπως ωρίμασαν οι συνθήκες για επανάσταση, για να αλλάξουν επιτέλους τα πράγματα, (που ιστορικά αυτό συμβαίνει πάντα μετά από οικονομική εξαθλίωση, πράγμα που υφίσταται στις μέρες μας…). Άνοιξαν οι ασκοί για για έναν καινούργιο Μάη και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι… Τότε που έιναι οι σαραντάρηδες και οι πενηντάρηδες, γιατί δεν αφήνουν τον ζεστό τους καναπέ, που είναι οι διανοούμενοι, οι ‘πνευματικοί ταγοί’ σαν τον Σαρτρ στο φλεγόμενο Παρίσι ή μήπως στην Ελλάδα εκλείπει δυστυχώς το είδος…. Αμέτρητες απορίες θολώνουν το κουρασμένο μου μυαλό. Που θα φωτιστεί μονάχα από την θαλπωρή που αφήνει η φλόγα της μολότωφ στο πρόσωπο ενός μπάτσου….. 3) Η απόλυση του φωτορεπόρτερ του ‘Ελεύθερου τύπου’ ΚΩΣΤΑ ΤΣΙΡΩΝΗ επειδή τράβηξε τις φωτογραφίες των αστυνομικών να σημαδεύουν με όπλο διαδηλωτές (Tvxs), πέρα από προσπάθεια φίμωσης της δημοσιογραφικής αλήθειας ξαναφέρνει στην επιφάνεια το παλαιό πρόβλημα της σχέσης μιας φωτογραφίας με τον δημιουργό της και το πολυδιάστατο θέμα των copyright στην χρήση και την διακίνηση μιας εικόνας. Γιατί το θέμα δεν αφορά την δημοσίευση ή όχι της επίμαχης φωτογραφίας αλλά τον τρόπο δημοσίευσης και αν αυτός παραβιάζει κάποιο συμβόλαιο που απαγόρευε την διαρροή της σε άλλα διαφορετικά μέσα. Πέρα από την νομική υπόσταση μιας τέτοιας κατηγορίας, που μπορεί και να ισχύει στον χώρο των εφημερίδων (αν και μου φαίνεται πολύ ακραίο να εφαρμόζεται μονάχα στην συγκεκριμένη εικόνα και με την συγκεκριμένη τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα…), το όλο θέμα καταντάει κάπως γελοίο στην εποχή του διαδικτύου και του καταιγισμού των εικόνων – φωτογραφιών που μας βομβαρδίζουν από παντού, από το κινητό μας τηλέφωνο μέχρι την οθόνη του PC μας. Ποιο συμβόλαιο…. Και τι να προστατέψει …και με ποια νομική βάση. Όλα επαφίενται στον πατριωτισμό του φωτογράφου. Κάτι σαν τις δηλώσεις αποδοχής που πρέπει να τσεκάρεις θετικά, χωρίς καλά καλά να τις διαβάσεις, για να τρέξεις ένα πρόγραμμα στον υπολογιστή σου. Γεμάτο το ίντερνετ από κλεμμένες ή παραποιημένες φωτογραφίες για κάθε χρήση. Τα συμβόλαια μας μάραναν τώρα… Απλά για να έχεις ένα έρεισμα να τιμωρήσεις έναν φωτογράφο επειδή είχε το θάρρος να παρουσιάσει την αλήθεια όπως είναι, και όχι όπως θα ήθελε να είναι το αφεντικό του και η φυλλάδα που αυτό εκπροσωπεί. Άλλωστε η Φωτογραφία , πιο πολύ από τον Λόγο, που μπορεί να είναι παραπλανητικός, προσεγγίζει την αλήθεια γιατί απορρέει από την καταγραφή της πραγματικότητας. Και την αλήθεια της αστυνομικής βίας που φτάνει μέχρι την εν ψυχρώ δολοφονία, καμμία απόλυση και κανένα συμβόλαιο εργασίας δεν μπορεί να αποκρύψει….

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Η 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ

Βγαίνοντας προχθές απο το Βασιλικό θέατρο, μετά από την πολύ καλή παράσταση του Κ.Θ.Β.Ε. «ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ Ο ΠΑΡΑΒΑΤΗΣ», σε κείμενα του Νίκου Καζαντζάκη είχα πολλές αντικρουόμενες σκέψεις και συναισθήματα. Δεν γνωρίζω κατά πόσο η θεατρική παράσταση ακολούθησε κατά γράμμα το κείμενο του Καζαντζάκη, γιατί δεν έτυχε να το διαβάσω, αλλά πέρα από τις όποιες ανακρίβειες και τις διάφορες ιστορικές υπερβολές που αγγίζουν τα όρια της μυθοπλασίας, -αποδεκτές για ένα λογοτέχνημα που δεν φιλοδοξεί να αποτελέσει ιστορική διατριβή και αυτό το ήξερε ο Καζαντζάκης-, το υπόλοιπο κλίμα της κατά τα άλλα άρτιας τεχνικά παράστασης κινήθηκε, όχι βέβαια αντίθετα, αλλά κάπως ξόφαλτσα από το πνεύμα του μεγάλου Κρητικού δημιουργού. Παρόλη την δυναμική του το ερμηνευμένο κείμενο καλύφτηκε κάτω από ένα πέπλο χριστιανικής ηθικολογίας που δεν άφησε να ορθωθεί το ανάστημα του Ιουλιανού στην σωστή του διάσταση. Φυσικά και δεν τον περιέγραψε όπως θέλει η εκκλησία σαν «διώκτη του χριστιανισμού», πράγμα που ήταν αδιανόητο για τον Καζαντζάκικο τρόπο σκέψης και θα τους έπαιρναν με τα γιαούρτια…, αλλά τον έντυσε με μια ηρω’ι’κή διάσταση παραπλανημένου πιστού εντελώς άσχετη με την διανοουμενίστικη – φιλοσοφική του διάσταση και εντελώς έξω απο το κλίμα της τότε εποχής. Καμία αναφορά στις βιοπραγίες και το μένος των τότε χριστιανών κατά του Αρχαίου Ελληνικού ιδεώδους και τις ανακατατάξεις στην αυτοκρατορία. Σαν να πρόκειται για έναν υποδουλωμένο χριστιανικό λαό σε έναν αλλόθρησκο δυνάστη…. (Ένας ‘παοκτζής’ να ηγείται σε μία κοινωνία ‘αρειανών’,…για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρική ορολογία…). Αν υποθέσουμε ότι ο Καζαντζάκης τότε που έγραψε το έργο ήταν επιφυλακτικός λόγω κοινωνικής πίεσης της εποχής, (άλλωστε είχε αφοριστεί για πιο αναίμακτα πράγματα..), το 2008 θα έπρεπε επιτέλους να παραγκωνιστούν οι όποιες αγκυλώσεις και να αφεθεί το πνεύμα του κειμένου να αναβλύσει ακέραιο με όλη την ιστορική του αλήθεια. Τελικά, παρ’ όλη την ψευδο-προοδευτικότητα της εποχής μας οι κύκλοι του ανορθολογισμού (εκκλησία κ.α.) εξακολουθούν να κρατάνε την εξουσία στις ψυχές και στις ζωές μας. Η ‘δικτατορία της θείτσας’ καλά κρατεί… Και ούτε και η τέχνη δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει κατάμουτρα. Και επειδή σήμερα γιορτάζουμε την αντίσταση σε μια άλλη, πιο υπαρκτή δικτατορία, την εξέγερση του πολυτεχνείου, αναρωτιέμαι πότε θα οργανώσουμε την δικιά μας αντίσταση και τα δικά μας πνευματικά ‘πολυτεχνεία’ κατά του ανορθολογισμού που μας καταπιέζει δυο χιλιάδες χρόνια τώρα……

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ

1) Tελικά ο σύγχρονος άνθρωπος είναι τόσο πολυσχιδής και πολυπράγμων στην καθημερινότητα του, που σπάνια καταλήγει πουθενά. Ασχολείται με όλα και καταντάει στο τίποτα... Xθες το πρωί, πήρα μια αφορμή για να ξεφύγω από τους ρυθμούς της πόλης με το να βγω για μετρήσεις σε κάποιο χωράφι. Πήρα το αυτοκίνητο και το οδήγησα σε μια ήρεμη και γραφική πλαγιά. Ο ήλιος σιγά σιγά ανέβαινε στον ουρανό και φυσούσε ελαφρά .Το τοπίο γοητευτικό, με τα χωράφια να απλώνουν τα πληγωμένα, απατά δόντια του τρακτέρ, κορμιά τους στον ορίζοντα. Όλα ήταν ήσυχα και γαλήνια ...σχεδόν παραδεισένια. Έκλεισα τα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα. Ένοιωσα ότι είχα επιτύχει, για μια στιγμή, για ένα απειροελάχιστο κλάσμα του χρόνου, την απόλυτη ευτυχία...(αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει μια τέτοια λέξη). Ο νους μου είχε σωπάσει πια απτό άγχος και τις σκέψεις. (Τελικά έχει δίκαιο ο Κρισναμουρτι όταν μιλάει για την "σιγή του νου"). Τότε συνειδητοποίησα ,σαν σε έκλαμψη, πόσο ηλίθια και μάταια είναι όλα αυτά που τρέχουμε και αγωνιζόμαστε, απατό πρωί ως το βραδύ και χαλάμε τον εαυτό μας ,για την επίτευξη κάποιου σκοπού, που θα μας κάνει" ευτυχισμένους". Αφού η αληθινή ευτυχία (και χωρίς εισαγωγικά),βρίσκατε στα πιο απλά πράγματα και συγκεκριμένα στην απόλυτη παύση της ροής της συμπαντικής ενεργείας (ολοκληρωτικό άδειασμα), πράγμα αντίθετο με την πορεία του συγχρόνου ανθρώπου και την διαρκώς μεταλασσόμενη ροή της ενεργείας του. Και αυτή η απόλυτη ηρεμία=απόλυτη ευτυχία υπάρχει απλοχέρη στην φύση....Φτάνει να την αφουγκραστούμε.
2) Πως να διαπλάσεις τον εαυτό σου και την προσωπικότητα σου όταν έχεις να κάνεις δημόσιες υπηρεσίες. Όχι να έχουμε μόνο εμείς τύψεις για την κατάντια της ζωή μας.. Δεν φταίμε μονό εμείς ... Φταίει και το Κράτος. Αλλιώς αναπτύσσει τις πνευματικές του δυνάμεις ένας ευρωπαίος. Όχι μόνο γιατί έχει αφήσει πίσω του και νοιώθει βαθειά μέσα στο αίμα του τις ανταύγειες του Διαφωτισμού αλλά επειδή μεγαλώνει σε καλυτέρα ποιοτικό δημόσιο περιβάλλον. Επόμενο είναι στην Ελλάδα που ούτε Διαφωτισμό περάσαμε, ούτε έχουμε ποιότητα στη δημόσια ζωή μας κάθε φορά που μπορούμε να εξαπατήσουμε το Κράτος και τους λειτουργούς του δεν νοιώθουμε καμιά τύψη ή ενοχή. Αντίθετα αισθανόμαστε ένα είδος αυτονόητης δικαίωσης (η ….κλασική ελληνική «μαγκιά»). Αλλά δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι "λειτουργοί" του Κράτους. Μονό αυτοί που το υπερασπίζονται ιδεολογικά. Οι περισσότεροι όχι μόνο ποτέ τους δεν το υπερασπίζονται αλλά κατά βάθος το συχένονται. Απλά δουλεύουν σε δημοσία υπηρεσία. Και όχι μόνο δεν ντρέπονται γι’αυτό αλλά είναι και περήφανοι. Γιατί μέσα αυτό το βάναυσο και απάνθρωπο οικονομικό σύστημα και μέσα στη ανθρωποφάγα αγοράς εργασίας του, το Δημόσιο παραμένει, έστω κατ’ επίφαση, ο μόνος χώρος που μπορούν ακόμα να λειτουργήσουν εργασιακές σχέσεις, να ισχύσουν οι νόμοι και να ψηλαφιστεί ένα είδος πρωτογενής ισότητας μεταξύ των εργαζομένων. Μια όαση ‘σοσιαλισμού’ μέσα στην απέραντη έρημο του άκρατου φιλελευθερισμού της εποχής μας. Και αυτήν την εποχή της καπιταλιστικής εξαθλίωσης το λεγόμενο "βόλεμα", σε μία δημόσια θεσούλα για κάποιον καταπιεσμένο πολίτη είναι μια, τρόπος του λεγειν, "επαναστατική πράξη"...
3) Η Εξουσία στηρίζεται ,σχεδόν από πάντα , στην κοινωνική συναίνεση. Αυτό που πρέπει να χτυπήσει στην ρίζα του είναι η κοινωνική ανοχή και συναίνεση και όχι η εξουσία αυτή καθαυτή. Όπως η ηθική εξουσία επιβλήθηκε με το πρόσωπο της θρησκείας (π.χ. Χριστιανισμός) στηριζόμενη στην κοινωνική συναίνεση που προκαλούσε η αδυναμία του ανθρωπίνου γένους να εξηγήσει τα φαινόμενα του κόσμου με την φτωχή λογική του. Το ίδιο και η σημερινή "αστική" δημοκρατία στηρίζεται στον εφησυχασμό των μαζών και στην ψευδαίσθηση τους πως αυτοί ασκούν την εξουσία μέσω των αντιπροσώπων τους. Η μεγάλη καμπίνα των ανθρώπων της εξουσίας. Ποσό διαφορετικά θα ήταν όμως αν δεν τους ακολουθούσε η κοινωνική συναίνεση που πρέπει να πολεμήσει Μ Ο Ν Ο με την γνώση και την παιδεία......
4) Ο πόνος τελικά ενυπάρχει μέσα στα πράγματα σαν την καυτερή πιπεριά μέσα σε μια πικάντικη σάλτσα. Από μονή της είναι αρνητική, ακατάλληλη "προς βρώση". Αλλά είναι αυτή που κάνει την σάλτσα πικάντικη και νοστιμίζει τα ΦΑΓΗΤΑ=Ζ Ω Η
5) Η φύση δεν έχει ανάγκη να ερωτευτεί...όλα σε αυτήν είναι τόσο τέλεια...ο άνθρωπος έχει ανάγκη τον έρωτα. Είναι τόσο ατελής...
6) ΧΑΣΟΥ ΧΑΜΕΝΕ ΚΟΣΜΕ ΚΑΙ Η ΤΑΞΗ ΣΟΥ ΜΑΖΙ

Η μεγαλύτερη επανάσταση και η πιο σωστή και θετική ενέργεια που μπορείς να κάνεις σε μια τόσο εξουσιαστική ,καταναλωτική και παραγωγική κοινωνία είναι να
Σ Κ Ε Φ Τ Ε Σ Α Ι , να μπορείς να σκέφτεσαι ...ακόμη.....

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Ειμαστε όλοι έρμαια του αδηφάγου χρόνου. Δεν υπάρχει έλεος... Η Ζωή κυλάει ακάθεκτη και δεν περισσεύει τίποτα πλέον να πεις η να γράψεις πέρα από τα τετριμμένα. Και αυτά τα έχουν γράψει άλλοι, καλύτεροι και σπουδαιότεροι, πολύ πριν από σένα. Τι μένει να κανείς ,λοιπόν... Νομίζω, απλά, να ΖΕΙΣ... Να ζεις την κάθε στιγμή, μαζεύοντας υποθήκες για το μέλλον. Για ένα μέλλον που θα έχεις περισσότερη άνεση και χρόνο να εξωτερικεύσεις τις αγωνίες σου και τις εμπειρίες σου ,να έχεις την "πολυτέλεια " να γράφεις και να φωτογραφίζεις. Χωρίς άγχος, πως θα θυσιάσεις μια κάποια σημαντική δουλειά της καθημερινότητας. Χωρίς άγχος μήπως χάσεις την ροή του τρένου της ημέρας, χωρίς να απολαύσεις την διαδρομή και χωρίς να ρίξεις μια ματιά απ τό παράθυρο σε κάθε σταθμό, από τον πιο σημαντικό (έρωτα, γραφείο), μέχρι τον πιο ασήμαντο (χόμπι, διασκέδαση). Με την κρυφή ελπίδα πάντα πως θα ξεφύγεις από τις μεγγένες του αδηφάγου χρόνου. Λες και ο χρόνος το σκέφτεται αυτό και δεν σε παρασέρνει στο αδιάκοπο ταξίδι του. Μοναχά αν σκεφτείς ότι η τέχνη, (και στην προκειμένη περίπτωση η φωτογραφία) είναι αυτή που μπορεί κάπως και ξεφεύγει-έστω και πλασματικά. Αν το πιστέψεις μέσα σου αυτό την γλύτωσες. Αν το κανείς αυτό βίωμα, έχεις σωθεί... Τελικά , ποσό δύσκολο είναι, στην δύσκολη, ομολογουμένως , εποχή που περνάμε να κανείς κάτι βίωμα και να το πιστέψεις ακράδαντα. Θέλει δύναμη. Και η δύναμη έχει διαμελιστεί από τις πολλαπλές μορφές της επικράτησης των πάντων στην υπερκαπιταλιστική εποχή μας. Από τις επιθέσεις της τηλεόρασης και του ίντερνετ και τα "σκατά" που γεμίζουν το κεφάλι σου, μέχρι την ανεπάρκεια της διασκέδασης, που προσπαθεί να ομορφύνει, ανεπιτυχώς, τις νυχτερινές σου ώρες. Δύσκολοι καιροί για φωτογράφους. Ίσως και γοητευτικοί συνάμα. Αλλά με μια γοητεία επικίνδυνη. Και δύσκολη... Τόσο που να καταντάει α β α σ τ α χ τ η

ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΚΡΟΒΑΣΙΕΣ (ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ)

1) Ολοι αυτοί που εξεγείρονται τώρα με πύρινους λόγους και αποστροφές εναντίον της Μονής Βατοπεδίου και του σχετικού σκανδάλου, με εκνευρίζουν το ίδιο με εκείνους που όντας παραδοσιακοί οπαδοί της τέχνης και της ποιότητας, εντελώς φυσιολογικά έτρεξαν στην Αθήνα για να λικνιστούν στα τραγούδια της MADONA, ενώ αντίθετα δεν πατάν το πόδι τους σε τζαζ και κλασικές συναυλίες καταξιωμένων δημιουργών που γίνονται σωρρηδόν στην πόλη μας.…. Όπως αυτοί οι ¨ντεμέκ κουλτουριάρηδες¨, οι αρνητές του συστήματος, μαζευτήκαν με χίλιους δυό τρόπους για να προσκυνήσουν την ιέρεια της show biz, στηρίζοντας την μουσική βιομηχανία, έτσι όλοι αυτοί που τώρα κατακεραυνώνουν τον Εφραίμ, τον στήριζαν και τον ανάτρεφαν τόσα χρόνια, (ανεξάρτητα πολιτικής παράταξης, ακόμα και στο χώρο της αριστεράς…), στηρίζοντας και αναδεικνύοντας την εξουσία και την ασυδοσία της εκκλησίας και του Αγίου Όρους με τις πράξεις και τα έργα τους. Λες και το φαινόμενο του Εφραίμ είναι ένα μεμονωμένο και ατυχές και ξεκομμένο από την υπόλοιπη Εκκλησιαστική πραγματικότητα της υποκρισίας και της διαφθοράς, αλλά και την θρησκοληψία που καποιοί θέλουν αν βυθίζουν την χώρα μας και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί δικαστικά (είτε με ποινικές είτε με πολιτικές ευθύνες) και όχι ηθικά και συνειδησιακά. Έχοντας και τους διανοούμενους (Ζουράρις, Γιανναράς) να εξυμνούν από την τηλεόραση, την μεγαλοσύνη και την γνησιότητα του Αγίου Όρους, δικαιολογημένα προβάλλεται η διαφορετικότητα του συμφερτού που έχει μαζευτεί και αναπνέει στο όρος Αθως…(λες και δεν υπάρχει διαφορετικότητα και γνησιότητα σε κάθε απομονωμένη ελληνική επαρχία…). Αλλα η συνείδηση του πιστού ορθόδοξου χριστιανού δεν έχει να φοβηθεί τίποτα όταν οι κακοί μπούνε στην φυλακή και η εκκλησία συνεχίζει να νέμεται το κοινωνικό ασυνείδητο και το κοινωνικό κεκτημένο ενός ολόκληρου λαού…. Ακόμα και αν φτάσει και στο υλικό κεκτημένο του, όπως στην περίπτωσή μας, κανενός αυτί δεν ιδρώνει και όλοι, μετά τις κατάρες και τους αφορισμούς εναντίον του Εφραίμ, θα συρρεύσουν στους “οίκους του Θεού“, ανάβοντας το κεράκι τους στην MADONA της πνευματικής ανεπάρκειας και των ψεύτικων ελπίδων, καλλιεργώντας και παράγοντας αμέτρητους καινούργιους Εφραίμ-ιδες….
2) Εκείνο που δεν μου αρέσει στον Χριστιανισμό είναι ότι παραμένει στερεότυπα και φανατικά "Αρσενικός". (Όπως "ο Θεός" και όχι "η Θεός", "η θεότητα", όπως στην αρχαιότητα που ίσχυε η ισότητα έξι θεοί και έξι θεές...). Απορρίπτει το υπέροχο και θαυμάσιο "Θηλυκό" στοιχείο της ύπαρξης ,την ελαφράδα του και την αμεσότητα-απλότητα του που μαζί με την πολυπραγμοσύνη και την δύναμη του αρσενικού, (φυσικά και τα δυο φύλα δεν είναι ίσα προς πείσμα των φεμινιστριών και άλλων τέτοιων φρούτων. Αν ήταν ίσα δεν θα είχε νόημα η έννοια του ερωτά = συμπλήρωμα προς την τελειότητα. Είναι όμως όμοια), αποτελούν τον τέλειο συνδυασμό της ύπαρξης.
3) Υπάρχουν δυο χαρακτηριστικοί τρόποι απόρριψης του θειου. Ο ένας είναι η απόρριψη της ύπαρξης του με βάση την λογική και ο άλλος ότι οφείλει αυτήν του την ύπαρξη, μόνο και μόνο για την διατήρηση του κοινωνικού συστήματος (Καπιταλισμός) στην ανθρώπινη ράτσα. Ο Θεός είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να υπάρξει ο κόσμος όπως τον έχουμε συναντήσει και γνωρίσει, ανεξάρτητα αν αυτός ο κόσμος είναι σωστός η όχι και ανεξάρτητα αν μπορούν να υπάρξουν -που σίγουρα μπορούν...-, και άλλοι καλύτεροι κόσμοι... Κάτι σαν τα αξιώματα της Ευκλείδειας Γεωμετρίας... Αλλά προ πολλού έχουν καταργηθεί και αυτά, και από "ένα σημείο εκτός ευθείας άπειροι παράλληλοι άγονται..". Πράγμα που σημαίνει πως αργά η γρήγορα θα καταργηθεί και η έγνοια του ΘΕΟΥ, σε ομαδικό-κοινωνικό επίπεδο. Δεν ξερώ αν τότε οι άνθρωποι θα γίνουν πιο ευτυχισμένοι. Ίσως γίνουν πιο δυστυχισμένοι... Αλλά ένα είναι σίγουρο. Θα έχουν κάνει ένα βήμα πιο μπροστά στον τομέα της σκέψης και του πνεύματος.
4) Το χειρότερο πράγμα με την εκκλησία είναι ότι αναπτύσσει τόσο πολύ την ΥΠΕΡΒΟΛΗ σε σχέση με την θρησκεία που δεν σου αφήνει το περιθώριο να ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ και να ΜΑΘΕΙΣ όλα αυτά τα χρήσιμα και όμορφα πράγματα που περικλείονται μέσα σε κάθε διδασκαλία, (πολύ περισσότερο στην χριστιανική , μια και σε τέτοια κοινωνία ζούμε).Έτσι ΜΕΓΕΝΘΥΜΕΝΑ που σου παρουσιάζουν τα πράγματα δεν σου δίνουν το περιθώριο να διακρίνεις την οποία, -έστω σχετική-, αλήθεια θα την απορρίψεις τελικά στο τέλος και θα αγανακτήσεις η θα την δεχτείς ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ, πράγμα που είναι και το χειρότερο. Γιατί μέσα στην Χριστιανική Διδασκαλία υπάρχει πληθώρα σοφίας και γνώσης ,ΑΛΛΑ...

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

ΣΚΕΨΕΙΣ ...ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

1) Τυχεροί οι Αθηναίοι που θα δουν Κουντέλκα στο Μουσείο Μπενάκη φθινοπωριάτικα. Για μας τους υπόλοιπους.. ας είναι καλά τα λευκώματα του μεγάλου δημιουργού...


2) Εκείνοι που καταστρέφουν την τέχνη είναι όχι οι ανίδεοι αλλά οι ειδικοί...όλα τα είδη τέχνης έχουν γεμίσει με κάθε λογής κλίκες, που ίσως να μην προωθούν τους "υμετέρους"(αυτό δεν θέλω να το πιστεύω ,γιατί αγανακτώ),αλλά θέτουν ένα σωρό προϋποθέσεις για να αναγνωρίσουν καποιον. Αν είσαι ταλέντο την γλυτώνεις και τραβάς τον δρόμο σου. Για τους υπόλοιπους, τι γίνεται όμως ...Όσοι έχουν ένα απλό σπέρμα για ασχοληθούν με κάτι, χωρίς ίσως να έχουν το απαραίτητο ταλέντο και τις γνώσεις, γρήγορα απογοητεύονται και τα παρατάνε εύκολα. Γιαυτό έχει γεμίσει η κοινωνία μας με τόση "γλιτσα". Έχουν υποβαθμιστεί τα πάντα, αν και με την πρόοδο του ανθρωπίνου πνεύματος θα έπρεπε να αναβαθμιστούν. Υπάρχουν όμως πάντα αυτοί που ξεχωρίζουν. Αλλά εγώ προτιμώ μια κοινωνία που όλοι θα ασχολούνται με την τέχνη χωρίς να έχει ταλέντα (αγία ισορροπία και μετριότητα) ,παρά την κοινωνία μας που μερικοί ποιητές παίρνουν Νόμπελ Λογοτεχνίας αλλά οι πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν έχει ιδέα από ποίηση. Όπως η Αρχαία Ελληνική ,"ιδανικη", κοινωνια που δεν γίνονταν όλοι ‘Σοφοκλήδες’ και ‘Αισχήλοι’ αλλά κάθε βράδυ πήγαιναν στο θέατρο και -το σημαντικότερο- ήξεραν το τι έβλεπαν…..

3) Ναι...Σιγα...Σιγα μην ειναι ζωη να παρακολουθεις τις βαρυσημαντες δηλωσεις του πρωθυπουργου στην τηλεοραση για τα οικονομικα μέτρα ή να προσπαθεις ν'αποκρυψεις απ'την φορολογικη σου δηλωση τα απροσδοκητα κερδη της επιχειρησης σου....Σιγα μην τα θεωρησω αυτα "ζωη"...Για μενα "ζωη" ειναι το σφριγιλο κολαρακι της πιτσιρικας που κουνιεται πανω κατω τρεμαμμενο,γυρω απ' την σελα του ποδηλατου, καθως παταει πηδαλιες πανω στην ανηφορα του δρομου ή το το ηλιοκαμμενο γυαλιστερο μπρατσο του εργατη που ξαποσταζει στην μεσημεριανη λιακαδα...Ολα τ'αλλα ειναι μονάχα "παραγωγή"...Και η παραγωγη εχει τοση σχεση με την ζωη οση σχεση εχουν οι πεταλουδες στο Πεκινο με τους αστροναυτες στην σελήνη....

4) Για να τελειώνω με τα θέματα των φωτογραφικών ομάδων: Οι δημοτικές επιχειρήσεις των Δήμων είναι, -και με την …βούλα-, κερδοσκοπικού χαρακτήρα, από όποια νομική πλευρά το πιάσεις το θέμα. Γι’ αυτό άλλωστε και πολλοί Δήμοι αναγκάζονται να τις κλείσουν όταν δεν είναι “αποδοτικές”, παρά όλες τις κοινωνικές πιέσεις, αφήνοντας πολλούς εργαζόμενους στον δρόμο και γεννώντας νέες στρατιές ανέργων. Τα φωτογραφικά σωματεία και οι λέσχες φωτογραφίας στην Ελλάδα που απευθύνονται κυρίως σε ερασιτέχνες-‘μερακλήδες’ φωτογράφους, όπως ο Φωτογραφικός κύκλος, η λέσχη ‘Όψεις’ ή το Φωτογραφικό κέντρο Θεσ/νίκης, είναι μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και επιβιώνουν από εισφορές των μελών ή κρατικές επιχορηγήσεις. Δεν νοείται φωτογραφική ομάδα Δημοτικής επιχείρησης, με επίσημα δίδακτρα και εποπτικά μέσα διδασκαλίας, αγορασμένα με επίσημο προϋπολογισμό, -κάτι σαν σχολή φωτογραφίας-, να θεωρείται μη κερδοσκοπικό σωματείο, όπως μια φωτογραφική λέσχη και να συμμετέχει σε δραστηριότητες τέτοιων ομάδων. Ακόμα και όταν είναι η Φωτογραφική ομάδα της Δημοτικής Επιχείρησης Δήμου Ελευθερίου Κορδελιού και αυτοαποκαλείται ‘Φωτοπόροι’….

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

"...Στην εικονική πραγματικότητα / όλων των θεμάτων...
...κάνοντας σερφ / στον αφρό των κυμάτων..."
STEREO NOVA



Κυριακή 17 Αυγούστου 2008

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2008....ΠΑΡΓΑ - ΣΥΒΟΤΑ

Αγναντεύοντας ελκυστικές αποδράσεις απο τα κάστρα της παράλογης καθημερινότητας.....

...ανιχνεύουμε το ίχνος της προσωπικής μας αναζήτησης στην θάλασσα των παθών....

....και διαγράφεται σιγά σιγά η σπειροειδής πορεία της ανέλιξης μας....


....Απο γνώση, αίσθημα και εμπειρία φτιάξαμε τούτο το πλεούμενο να μας οδηγήσει στην μανιασμένη θάλασσα του αύριο....

....Διασχίζοντας επικίνδυνες Συμπληγάδες αναγκαιότητας και φόβου....

....και ανακαλύπτοντας καινούργιες βραχονησίδες δημιουργίας και έκφρασης...

...Οι προκλητικές παραλίες της καλοπέρασης και του εφησυχασμού μας γνέφουν ασύστολα...

....και η θάλασσα της συμβατικότητας και των γκρεμισμένων ονείρων γαληνεύει αφάνταστα και μας καλεί...
....Αλλα εμείς συνεχίζουμε μέχρι να αγναντέψουμε τα σπίτια της 'Ιθάκης' των προσδοκιών μας...

...και η ύπαρξή μας να βυθιστεί στην ηρεμία και την γαλήνη του προορισμού της αγωνίας μας.....
.... Σίγουροι και ασφαλείς πια για την μεταθανάτια καταιγίδα που έρχεται...
.... την περιμένουμε πατώντας στο σταθερο έδαφος της δικιάς μας ακτής....--

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

Συνακόλουθο του κόμπλεξ για την τέχνη και την κουλτούρα γενικώς που διακατέχει τον Νεοέλληνα (ίσως επειδή δεν περάσαμε Διαφωτισμό όπως οι άλλοι πολιτισμένοι λαοί της Ευρώπης..) παραμένει και η σχέση του με την φωτογραφία. Μεγάλη συζήτηση έχει σπαταληθεί όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με το αν είναι η φωτογραφία τέχνη ή όχι και με τι προσόντα (εικαστικά) μπορεί να θεωρηθεί τέχνη. Έτσι οι διάφοροι τεχνοκριτικοί και επιμελητές προσπαθούσαν να φέρουν την φωτογραφία κοντά και μέσα στην εικαστική δημιουργία με κάθε τρόπο, για να αναβαπτιστεί ως ….τέχνη, και το όνειρο κάθε ερασιτέχνη, που είχε τραβήξει κάποιες καλλιτεχνικές πόζες, παρέμενε να σταθεί κάποτε σε κάποια γκαλερί δίπλα σε έναν απόφοιτο της σχολής καλών τεχνών…. Η φωτογραφία έτσι ξέφυγε από τα χέρια των φωτογράφων και ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα (δεδομένου ότι είναι φτηνό και εύχρηστο μέσο) στα χέρια των εκκολαπτόμενων ζωγράφων. Αυτό είναι κατά την γνώμη μου μέγα λάθος… Η φωτογραφία δεν χρειάζεται τα δεκανίκια της ζωγραφικής για να πορευτεί στο χώρο των τεχνών. Είναι τέχνη από μονή της. Αυτόνομη και ανεξάρτητη…. Και είναι πιο πολύ συμβατή με τις τέχνες του λόγου,- η παροιμία για ‘μια φωτογραφία ίση με χίλιες λέξεις’ δεν είναι τυχαία-, και έτσι πρέπει να εξετάζεται, παρά με τις πλαστικές δημιουργίες. Εικαστικό είναι το αποτέλεσμα της και όχι η ουσία της. Η σύγχυση αυτή προκαλεί το μπέρδεμα. Και έχουμε τα ευτράπελα εικαστικά θέματα, ιδιαίτερα τώρα με το ψηφιακό τοπίο στη φωτογραφία, που κάποιοι για χίλιους δύο λόγους θέλουν να τα λανσάρουν σαν έργα σύγχρονης τέχνης, αλλά παραμένουν ‘κούφια’ από φωτογραφική άποψη. Πόσο διαφορετική προσέγγιση αυτή του μεγάλου Κεσανλή, που πειραματιζόταν εικαστικά στον σκοτεινό θάλαμο..(άγγιζε την ουσία της φωτογραφίας και όχι το αποτέλεσμα της…). Έτσι φαίνονται οι διαφορές των μεγάλων καλλιτεχνών από τα ψώνια….-

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008

ΚΕΙΜΕΝΑ ΙΟΥΛΙΟΥ

ΣΚΟΡΠΙΕΣ (και ΜΑΚΑΒΡΙΕΣ) ΣΚΕΨΕΙΣ
EN ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ.
(…ΤΑ ΜΠΑΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ…)

1) Έχω γκριζάρει απότομα και επικίνδυνα τα τελευταία χρόνια, αλλά μ’αρέσει…Αφήνω τις άσπρες τρίχες να προβάλλουν ατρόμητες στο πέρασμα των ημερών, χωρίς να έχω χρησιμοποιήσει ποτέ καλλυντικά, χρωμολοσιόν, χρωμοσαμπουάν και άλλα σκευάσματα… Ολοι αυτοί που περιποιούνται τον εαυτό τους και βάφουν τα μαλλιά τους -και πολύ καλά κάνουν κατά μία έννοια-, μου θυμίζουν εκείνο το ανέκδοτο για εκείνον που θέλοντας να ξεφύγει από τον Χάρο που τον περιτριγύριζε, πήρε αναβολή και στο διάστημα αυτό φρόντισε να εξαφανιστεί από προσώπου γης…Παίρνει λοιπόν ένα αεροπλάνο και πάει στην Αφρική, χάνεται στην ζούγκλα, μεταμφιέζεται σε κανίβαλο και κρύβεται σε ένα χωριό σε ημιάγρια κατάσταση… Καθώς όμως χορεύει ανάμεσα στους υπόλοιπους γύρω από το τοτέμ έναν πρωτόγονο χορό, νοιώθει κάποιον να του χτυπάει φιλικά την πλάτη και ακούει μια γνώριμη φωνη..-..Και τους ‘κανίβαλους΄, φίλε μου, …εγώ τους παίρνω…
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
2) Η θεώρηση της ζωής και του τέλους, όσο ανατριχιαστική και μακάβρια να φαντάζει, έχει διαφορετική οπτική και κατά συνέπεια βαρύτητα ανάλογα με το κοινωνικό πλαίσιο και το ιδεολογικό υπόβαθρο της γενιάς που την προσεγγίζει. Και δεν μιλάμε για εποχές με πολέμους, επαναστάσεις, κοινωνικές αναταραχές και άλλα τέτοια ιδεολογικά ‘μεγαλεία’. Ούτε για ζωές ασύμβατες. Για τις συνηθισμένες τις ζωές μας μιλάμε, για την γενιά των πατεράδων και των παππούδων μας… Η γενιά της αγροτικής ζωής του χωριού από την μια, όπως ο παππούς μου που όταν τον έλεγα να μην πηγαίνει κοντά στην τηλεόραση για την όραση του, απαντούσε με το κλασσικό «..τώρα πια, τι σημασία έχει…» και η γενιά των αστών-καταναλωτών από την άλλη, όπως ο πατέρας μου που αγοράζει καινούργιο αυτοκίνητο σε ηλικία που με το ζόρι του επιτρέπεται να έχει ακόμα δίπλωμα… Βίοι ομόκεντροι….


3) Ο πόνος τελικά ενυπάρχει μέσα στα πράγματα σαν την καυτερή πιπεριά μέσα σε μια πικάντικη σάλτσα. Από μόνη της είναι αρνητική, ακατάλληλη "προς βρώσιν". Αλλά είναι αυτή που κάνει την σάλτσα πικάντικη και νοστιμίζει τα φαγητά (Ζ ω η)…..
4) Ο εγωισμός είναι η χειρότερη αρρώστια της ψυχής. Ένας μικρός φασίστας που εγκαθίσταται στα βάθη της ύπαρξης σου και καταδυναστεύει όλη σου την προσωπικότητα. Βέβαια η ζωή κοιτάζει μπροστά. Απλά θα ήταν διαφορετική αν σκοτώναμε τον μικρό εγωιστή φασίστα που πάντα μας καταπιέζει (σαν τον νάνο του Νίτσε). Αυτός είναι σατανάς και όχι οι πειρασμοί, σάρκα, ποτά, διασκέδαση, πάθος...-και ας λεν οι χριστιανοί. Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΙΖΩΘΕΙ...Και σ'αυτο ο φίλος μας απ’τήν Ιουδαία είχε απόλυτο δίκαιο ...και πρέπει να το σεβαστούμε.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
5) Η Ζωή είναι πλημμυρισμένη από εικόνες, σαν τεράστιο εικονογραφημένο βιβλίο. Τα πάντα τα μεταφράζουμε σε εικόνες, ακόμα και τις σκέψεις (Άλλωστε η όραση αποτελεί την βασικότερη αίσθηση). Ο συνυφασμός εικόνας και λόγου είναι εύλογος. Μια σκέψη εκφράζεται με μια εικόνα και γεννά τον λόγο (λογοτεχνικό η ποιητικό), μέσω του όποιου δημιουργούνται πάλι νέες εικόνες στον αναγνώστη-δεκτή. Έτσι δεν είναι παράξενο που ασχολήθηκα με την φωτογραφία και την λογοτεχνία ταυτόχρονα. Αλλά πάντα με συγκινούσε ο κόσμος της φαντασίας των "εκ γενετής"..τυφλών...
------------------------------------------------------------------------------------------------------
6) Το γράψιμο απαιτεί ελευθερία ...Ελευθερία σκέψης, ελευθερία χρόνου ακόμα και ελευθερία κίνησης. Τις καλύτερες ιδέες για γράψιμο τις κατεβάζω κάνοντας μεγάλους περιπάτους, τότε που είχα την πολυτέλεια για περιπάτους. Όταν όμως εργάζεσαι συνεχόμενα, έχοντας αμέτρητες οικογενειακές υποχρεώσεις, ο ελεύθερος σου χρόνος συρρικνώνεται τόσο πολύ που μια απλή βόλτα, παραμένει πράγμα ανέφικτο. Ξεγελώ τον εαυτό μου, λοιπόν, κάνοντας βόλτες, απ’ τήν κουζίνα στο γραφείο και αντιστρόφως…. Όταν τα διηγήματα μου τα έγραψα κάνοντας αμέτρητα χιλιόμετρα στην παραλία άραγε τί…, μπορεί να γράψει κανείς όταν έχει περιοριστεί στα λίγα τετραγωνικά μέτρα του σπιτιού... (Τα γραφτά αυτού του blog, το οποίο από ημερολόγιο κατάντησε μηνολόγιο, θα τα ονομάσω "οι σκέψεις της κουζίνας"….).
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
7) Παρακολουθώ ανελλιπώς όλες τις φωτογραφικές εκδηλώσεις αλλά σχεδόν ποτέ μου δεν πηγαίνω σε εγκαίνια έκθεσης. Θεωρώ ότι ο κόσμος που συρρέει στα εγκαίνια πάει για δημόσιες σχέσεις και όχι για να δεί φωτογραφίες. Τελικά αποφάσισα, παραβαίνοντας τον κανόνα, να πάω στα εγκαίνια της τελευταίας έκθεση του Μουσείου Φωτογραφίας. Την τελευταία στιγμή, -γαμώ την γκατεμιά μου-, μαθαίνω ότι έχουν αναβληθεί…. Έτσι, χωρίς να ενημερώσουν μέρες πριν.., χωρίς να συντονιστούν από την αρχή να ξεπεράσουν το πρόβλημα…, απλά στέλνοντας ένα mail την μέρα των εγκαινίων… Ούτε στις πιο υποανάπτυκτες αφρικανικές χώρες δεν συμβαίνει αυτό… (και μετά λέμε για ελληνική φωτογραφία). Άσε που όταν διαβάζω «..στην έκθεση γίνεται προσπάθεια να αντιπροσωπευθούν όλα τα είδη φωτογραφίας στην Ελλάδα …» από δελτίο τύπου του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσ/νικης, όπου πάντα εκθέτουν οι ίδιοι και οι ίδιοι και με τον ίδιο τρόπο, με πιάνουν αβίαστα τα γέλια…… Άντε και καλές διακοπές…..

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

ΑΛΜΥΡΑ

Ειμαι αλμυρος... Παρ'ολο που κυλάω στην κατάξερη άσφαλτο οδηγοντας στο μεσον του περιφερειακου. Σαν να εχω βουτηξει σε μια απυθμενη ανεξερευνητη θαλασσα…. Η ξερα’ί’λα και η στεγανοτητα του τοπιου σε χτυπαει κατακουτελα. Ωρα αιχμης, νταλα μεσημερι, κατακαλοκαιρο, με τον δρομο πακτωμενο απο αμαξια καθε λογης το ενα πισω απ'το αλλο. Αλλα εγω επιμενω οτι αισθανομαι αλμυρος...Η δροσια των παιδικων αναμνησεων απ'το νησι: το χαμηλο σπιτι διπλα στην θαλασσα, η μονοκατοικια με τον αυλογυρο και την ψηλη σιδεροφρακτη αυλοπορτα και η αλμυρα να αποροφαται σαν γιγαντια ρουφιχτρα απο την ατμοσφαιρα… Ο χωρος των παιδικων μου χρονων εχει διαποτισει καθε αποκρυφο σημειο της υπαρξης μου. Η αλμύρα πλημμυρίζει τα παντα. Απ'το ζεματιστο πλαστικο του παρμπριζ του αυτοκινητου χωρίς κλιματιστικό και το ηλεκτρικο παραθυρο που ανεβοκατεβαινει, για να διατηρει την θερμοκρασια σε ανεκτα επιπεδα, μεχρι το ιδρωμενο πουκαμισο που κολαει επανω στην χνουδωτη μοκετα του καθισματος. Βυθιζομαι αβιαστα μεσα της και μ'αρεσει...
Γυρω μου πολυκατοικιες ξεφυτρωνουν απο παντου. Ορμαν να κατακυριευσουν στο δυσμοιρο δασος, ο,τι απεμεινε απο τους οικοπεδοφαγους και τις πυρκαγιες, με προσεγμενες κινησεις και τακτικη μεγαλου στρατηλατη. Απο την μια τα δενδρα με τα ψηλα, λυγεροκορμα κλαδια τους και απο την αλλη τα τεχνολογικα επιτευματα της οικιστικης μας πολιτικης. Και εγω καπου στην μεση, στην νοητη συνοριακη γραμμη, του ονειρου με την πραγματικοτητα, του μακρινου παρελθοντος με το μελλον, του ενστικτου με την λογικη, της φυσης με την πολη, ν'ακροβατω μυστηρια, πατοντας γκαζι κι'αλλαζοντας ταχυτητες, προσεχτικα, οχι για να μην τρακαρω, πανω στο απροσεκτο φορτηγο που αλλαζει λωριδα χωρις ν'αναψει φλας, αλλα για να διατηρησω την ισορροπια, μην τυχον και καταρευσει μεμιας και σκορπισει στο χωρο γυρω μου, σαν σκασμενο καρπουζι στο πεζοδρομιο και τοτε, ..αλοιμονο μου...ναι, αλοιμονο...
Πρεπει να ημουν τυχερος, σκεφτομαι, εγω ενας αστος , ενας αστουκλας απο ριζα, να ευτυχησω να μεγαλωσω σε μονοκατοικια. Η δουλεια του πατερα, βλεπετε. Και η μεταθεση, -"μεταθεση" το λεγαν τοτε...Επειτα, με τα χρονια, εγινε "μετατοπιση" αναγκαστικη –ουτε λογος για "εκτοπιση"και "περιορισμο"-, στο νησι. Δυσκολα χρονια... Χουντα,καταπιεση.. Αξιωματικοι με τις φανταχτερες στολες να διοργανωνουν παιδικα πρωτοχρονιατικα παρτυ, με σερπαντινες και "μπιγκο" στα τραπεζια ολογυρα και εμεις να ειμαστε παντα καλεσμενοι ,λογω καποιας κοινωνικης θεσης, στην φτωχη νησιωτικη κοινωνια, που δεν μας ηθελε, ουτε εμας, ουτε τους αξιωματικους, αλλα αναγκαστικα μας αγαπουσε. (Ας μπορουσε να κανει και αλλοιως...).
Και εγω να τρεχω, μικρουλης, μεσα στο φαρδυ παιδικο κουστουμακι, που με επνιγε, αλλα το φοραγα αναγκαστικα, μετα απο τις απειλες της μαμας, να τρεχω, στην απεραντη, ολοφωτη σαλα της λεσχης αξιωματικων ,αναμεσα απο μεταξωτα μαξι φορεματα, αλλων "μαμαδων",και φρεσκολουστραρισμενα παπουτσια ενστολων "μπαμπαδων". Αναμεσα απο αμηχανα κουρεμενα γκαρσονια, που υπηρετουν την θητεια τους και απο χαριτωμενα κοριτσακια με κοτσιδες και κοντες φουστιτσες, που δεν τα γουσταρα και δεν επαιζα μαζυ τους στο σχολειο, γιατι δεν ηταν απο το νησι και εγω ενοιωθα τον εαυτο μου , απο τοτε γεννημα θρεμμα της αλμυρας αφού η Μακεδονια φανταζε μακρινη και δυσπρόσυτη μεσα απ'τις περιγραφες του πατερα και απ'τα τηλεφωνηματα του παππου. Να τρεχω, σαν υστερικο, ισως προσπαθοντας να ξεφυγω, απο που ,και 'γω δεν ηξερα... Γιατι, κατα βαθος μου αρεσαν εκεινα τα παιδικα παρτυ, μ'ολη εκεινη την απαστραπτουσα λαμψη στο παιδικο μυαλο μου, να τονωνει την φαντασια μου και να με παρασερνει. Με τους χορους και τα τραγουδια, που δεν χορεψα ποτε γιατι ημουν παντα ντροπαλος, με τις φιλεναδες της μαμας να λαμπουν μεσα στα στολιδια τους και με τις πολυχρωμες σερπαντινες να με περικυκλωνουν απο παντου με χρωματα, σαν γιγαντιες μολυβιες ενος παρανοικου ζωγραφου. Ασε παλι τα γλυκισματα με τις φανταστικες γευσεις και τις πολυεπιπεδες τουρτες, μ'ολα αυτα τα ζαχαρωτα ανθρωπακια , χωμενα μεσα στην σαντιγυ, που εκαναν τα σαλια μου να τρεχουν και την αναμονη να γινεται αφορητη, περιμενοντας να τελειωσουν τα πληκτικα παιχνιδια με τα δωρα και να συγκεντρωθουν οι μαμαδες, για την καθιερωμενη αναμνηστικη φωτογραφια .
Αλλα εκεινο που με γοητευε πιο πολυ και εδινε καποιο σκοπό στο ανεμελο τρεξιμο μου ηταν οταν, αφου ειχα πια σκουπισει τα λερωμενα απο την τουρτα δαχτυλα μου στην πισω μερια του παντελονιου, κρυφα βεβαια απο το αυστηρο βλεμμα της μαμας, εβγαινα εξω, στον πισω χαμηλοφωτο διαδρομο και σκαρφαλονα στα μαρμαρινα περβαζια, αγναντευοντας, μεσα στο απαλο σκοταδι, την απεραντοσυνη της θαλασσας, με τα φωτα απ'τα κα’ί’κια και τις νυχτερινες ψαροβαρκες, ν'απλωνεται μπροστα, στους οριζοντες των ματιων μου, σαν την επιφανεια μιας τεραστιας επιπεδης τουρτας με ζαχαρωτα, καθε ψαροβαρκα και ενα μικροσκοπικο γλυκερο ανθρωπακι η ζωακι. Μια τουρτα, σερβιρισμενη απ'το χερι του Θεου, που εκρυβε λιχουδιες, πολυ πιο απολαυστικες, απο τις τουρτες που ετοιμαζαν οι φανταροι στην κουζινα. Και αυτα τα υπερκοσμια γλυκισματα, σαν λιχουδικο παιδι που ημουνα, επρεπε να τα γευτω ολα και να τα φχαριστηθω, μεχρι τελευταιου γλυψιματος, Επαιρνα βαθιες ανασες, μηπως και ανιχνευσω την οσμη απο την θεικη θαλασσια τουρτα, μηπως και μπορεσω να φανταστω τα εξωτικα μυρωδατα υλικα, αν αυτα εμοιαζαν με τις σοκολατενιες γευσεις που ανακατευε η μαμα στα γενεθλια μου. Και μεσα απο τις παλιες χαραμαδες του παραθυρου, ερχοταν, φρεσκια-φρεσκια, η αλμυρα και εισχωρουσε στα ρουθουνια μου, κλεινοντας καθε πορο του σωματος μου και του μυαλου μου μ'ενα στρωμα ανεμελιας και αυτοπεποιθησης. Μεχρι καποια γυναικεια φωνη να με βγαλει απ'τον ληθαργο και να με οδηγησει παλι στην καταμεστη σαλα, σ'ενα καινουργιο γυρω τρεξιματος και πολυχρωμων αναλαμπων.
Αυτη η αλμυρα, τοσα χρονια, δεν λεει να φυγει απο πανω μου... Την κουβαλω παντου, σαν εκ γενετης, σημαδιακη αρρωστια του κορμιου μου. Αμέτρητες φορές προσπάθησα να την ξύσω από το δέρμα μου βυθίζοντας τον εαυτό μου στις καθημερινές επιταγές της αθλιας αστικής πραγματικότητας. Μέσα σε ατελείωτες μονότονες ώρες μισθωτης ‘σκλαβιάς’ στο βωμό του μεροκάματου και μέσα σε αναίτιες και υπέρογκες σπατάλες αγαθών, χρόνου και χρήματος…. Αλλα σχεδόν πάντοτε αποτύχαινα… Η αλμύρα με κυνηγάει … Μέσα από τα τείχη του μπετόν που ορθώνονται γύρω μας, ανάμεσα στα χιλιάδες αυτοκίνητα με τον θόρυβο και την αιθαλομίχλη, στο τελευταίο δενδράκι που μαράζωσε απότιστο πάνω στο πεζοδρόμιο, στην τελευταία αλάνα που μπαζώθηκε για να οικοπεδοποιηθεί…..Με πνίγει… Δεν την θέλω πια…. Δεν αντέχω άλλο……..
Γι’ αυτό όταν με βλέπεις να πίνω μονος μου αμίλητος στο βάθος του μπάρ, μη με αποπάρεις… Είναι το ‘ξυστρί’ μου για να διώξω από πάνω μου την ανεπιθύμητη αλμύρα. Μη μου μιλήσεις… Μονάχα κάτσε δίπλα μου και κάνε μου παρέα…
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

E-MOTION

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ E-MOTION (ΧΟΡΕΥΤΙΚΑ) ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ 'ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ' (ΜΑΡΤΙΟΣ 2008)





ΧΡΩΜΑΤΟΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ - COLOUR DISCOVERIES







ΥΔΩΡ ΡΕΟΝ - RUNNING WATER