ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

Συνακόλουθο του κόμπλεξ για την τέχνη και την κουλτούρα γενικώς που διακατέχει τον Νεοέλληνα (ίσως επειδή δεν περάσαμε Διαφωτισμό όπως οι άλλοι πολιτισμένοι λαοί της Ευρώπης..) παραμένει και η σχέση του με την φωτογραφία. Μεγάλη συζήτηση έχει σπαταληθεί όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με το αν είναι η φωτογραφία τέχνη ή όχι και με τι προσόντα (εικαστικά) μπορεί να θεωρηθεί τέχνη. Έτσι οι διάφοροι τεχνοκριτικοί και επιμελητές προσπαθούσαν να φέρουν την φωτογραφία κοντά και μέσα στην εικαστική δημιουργία με κάθε τρόπο, για να αναβαπτιστεί ως ….τέχνη, και το όνειρο κάθε ερασιτέχνη, που είχε τραβήξει κάποιες καλλιτεχνικές πόζες, παρέμενε να σταθεί κάποτε σε κάποια γκαλερί δίπλα σε έναν απόφοιτο της σχολής καλών τεχνών…. Η φωτογραφία έτσι ξέφυγε από τα χέρια των φωτογράφων και ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα (δεδομένου ότι είναι φτηνό και εύχρηστο μέσο) στα χέρια των εκκολαπτόμενων ζωγράφων. Αυτό είναι κατά την γνώμη μου μέγα λάθος… Η φωτογραφία δεν χρειάζεται τα δεκανίκια της ζωγραφικής για να πορευτεί στο χώρο των τεχνών. Είναι τέχνη από μονή της. Αυτόνομη και ανεξάρτητη…. Και είναι πιο πολύ συμβατή με τις τέχνες του λόγου,- η παροιμία για ‘μια φωτογραφία ίση με χίλιες λέξεις’ δεν είναι τυχαία-, και έτσι πρέπει να εξετάζεται, παρά με τις πλαστικές δημιουργίες. Εικαστικό είναι το αποτέλεσμα της και όχι η ουσία της. Η σύγχυση αυτή προκαλεί το μπέρδεμα. Και έχουμε τα ευτράπελα εικαστικά θέματα, ιδιαίτερα τώρα με το ψηφιακό τοπίο στη φωτογραφία, που κάποιοι για χίλιους δύο λόγους θέλουν να τα λανσάρουν σαν έργα σύγχρονης τέχνης, αλλά παραμένουν ‘κούφια’ από φωτογραφική άποψη. Πόσο διαφορετική προσέγγιση αυτή του μεγάλου Κεσανλή, που πειραματιζόταν εικαστικά στον σκοτεινό θάλαμο..(άγγιζε την ουσία της φωτογραφίας και όχι το αποτέλεσμα της…). Έτσι φαίνονται οι διαφορές των μεγάλων καλλιτεχνών από τα ψώνια….-