ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Ειμαστε όλοι έρμαια του αδηφάγου χρόνου. Δεν υπάρχει έλεος... Η Ζωή κυλάει ακάθεκτη και δεν περισσεύει τίποτα πλέον να πεις η να γράψεις πέρα από τα τετριμμένα. Και αυτά τα έχουν γράψει άλλοι, καλύτεροι και σπουδαιότεροι, πολύ πριν από σένα. Τι μένει να κανείς ,λοιπόν... Νομίζω, απλά, να ΖΕΙΣ... Να ζεις την κάθε στιγμή, μαζεύοντας υποθήκες για το μέλλον. Για ένα μέλλον που θα έχεις περισσότερη άνεση και χρόνο να εξωτερικεύσεις τις αγωνίες σου και τις εμπειρίες σου ,να έχεις την "πολυτέλεια " να γράφεις και να φωτογραφίζεις. Χωρίς άγχος, πως θα θυσιάσεις μια κάποια σημαντική δουλειά της καθημερινότητας. Χωρίς άγχος μήπως χάσεις την ροή του τρένου της ημέρας, χωρίς να απολαύσεις την διαδρομή και χωρίς να ρίξεις μια ματιά απ τό παράθυρο σε κάθε σταθμό, από τον πιο σημαντικό (έρωτα, γραφείο), μέχρι τον πιο ασήμαντο (χόμπι, διασκέδαση). Με την κρυφή ελπίδα πάντα πως θα ξεφύγεις από τις μεγγένες του αδηφάγου χρόνου. Λες και ο χρόνος το σκέφτεται αυτό και δεν σε παρασέρνει στο αδιάκοπο ταξίδι του. Μοναχά αν σκεφτείς ότι η τέχνη, (και στην προκειμένη περίπτωση η φωτογραφία) είναι αυτή που μπορεί κάπως και ξεφεύγει-έστω και πλασματικά. Αν το πιστέψεις μέσα σου αυτό την γλύτωσες. Αν το κανείς αυτό βίωμα, έχεις σωθεί... Τελικά , ποσό δύσκολο είναι, στην δύσκολη, ομολογουμένως , εποχή που περνάμε να κανείς κάτι βίωμα και να το πιστέψεις ακράδαντα. Θέλει δύναμη. Και η δύναμη έχει διαμελιστεί από τις πολλαπλές μορφές της επικράτησης των πάντων στην υπερκαπιταλιστική εποχή μας. Από τις επιθέσεις της τηλεόρασης και του ίντερνετ και τα "σκατά" που γεμίζουν το κεφάλι σου, μέχρι την ανεπάρκεια της διασκέδασης, που προσπαθεί να ομορφύνει, ανεπιτυχώς, τις νυχτερινές σου ώρες. Δύσκολοι καιροί για φωτογράφους. Ίσως και γοητευτικοί συνάμα. Αλλά με μια γοητεία επικίνδυνη. Και δύσκολη... Τόσο που να καταντάει α β α σ τ α χ τ η