“..ο ρόλος της Τέχνης είναι να ξεπλένει την σκόνη της καθημερινότητας από τις ζωές μας..»

P. PICASSO

"..Το να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις σε μια ευθεία το μυαλό, τη ματιά και την καρδιά..."
HENRI CARTIER-BRESSON

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

…ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΜΟΥ…

Τα μικρά, πράσινα ανθρωπάκια της μοναξιάς μου,
περπάτησαν στο δωμάτιο μου
εκείνο το παγωμένο βράδυ του Νοέμβρη.
Είναι τόσο μικρά και ασήμαντα
που μετά βίας γίνονται αντιληπτά,
είναι τόσο άσχημα και κακομούτσουνα
που τρομάζεις όταν τα κοιτάζεις κατάφατσα,
είναι τόσο πράσινα
που πλημμυρίζει το μάτι σου χρώμα.
---
Τα μικρά, πράσινα ανθρωπάκια της μοναξιάς μου,
Βγαίνουν από τις μυστικές κρυψώνες του κορμιού μου
και αρχίζουν τα ατελείωτα, υστερικά παιχνίδια τους.
Σκαρφαλώνουν στους τοίχους και τα ταβάνια,
κάνουν κολοτούμπες στο πάτωμα
με μανία και πάθος μικρού παιδιού.
Μπαινοβγαίνουν παντού με σχολαστικότητα:
στ’ αρχινισμένα μου βιβλία,
στην τηλεόραση που παίζει ξεχασμένη,
στα παλιά σκονισμένα κάδρα του τοίχου,
στα ράφια και τα συρτάρια της βιβλιοθήκης,
προσπαθώντας να μου τραβήξουν την προσοχή.
---
Είναι τρελά και παιχνιδιάρικα
τα μικρά, πράσινα ανθρωπάκια της μοναξιάς μου…
Μερικές φορές με θυμώνουν πολύ
και θέλω να τα ξεφορτωθώ.
Παίρνω τότε την μυγοσκοτώστρα
και τα κυνηγώ γύρω στο δωμάτιο.
Αυτά όμως κρύβονται στο κρεβάτι μου ,
κάτω από τα σκεπάσματα και τις κουβέρτες
χαχανίζοντας ειρωνικά…
Και όταν πετύχω ένα’
-ο τοίχος είναι γεμάτος πράσινες πιτσιλιές-,
με περικυκλώνουν με παράπονο
και τραγουδούν παλιά θλιμμένα τραγούδια
για εραστές που σκοτωθήκαν
και μακρινές χώρες που δεν θα γνωρίσω ποτέ...
Τα παρατάω τότε κλαίγοντας,
τα εγκαταλείπω στα παιχνίδια τους,
απελπισμένος…
----
Τα αγαπώ, τα μικρά, πράσινα ανθρωπάκια της μοναξιάς μου,
όλα έχουν κάτι να μου διδάξουν….
Ένα μονάχα δεν μοιάζει με τ’ άλλα.
Δεν τρέχει, δεν γελάει, ούτε κάνει παράξενα παιχνίδια,
παρά στέκεται σιωπηλό και ακίνητο
δίπλα στο μολύβι μου,
και πάνω στο τσιγάρο που καπνίζει ξεχασμένο στο τασάκι,
κοιτώντας με συνέχεια με δύο τεράστια θλιμμένα μάτια…
Και αυτό το τελευταίο
ε σ έ ν α μου θυμίζει,
ότι πέρασαν πια τα χρόνια
και ποτέ δεν θα σε ξαναδώ…….

ΚΩΣΤΑΣ ΚΙΤΣΟΣ

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

«…ΟΡΓΙΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ….»
(τοπική εφημερίδα).
«..ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗ..» :
- Ε’ι’…, φίλε. Πως μπορώ να πάω στην πόλη από εδώ;
- Πήγαινε ακριβώς δεξιά, εκεί που πρόκειται να χτίσουν το καινούργιο εμπορικό κέντρο,
Προχώρα ευθεία περνώντας από εκεί που θα ανοίξουν τον νέο αυτοκινητόδρομο,
Στρίψε αριστερά, στο σημείο που θα γίνει το καινούργιο αθλητικό κέντρο
Και συνέχισε να προχωράς μέχρι να συναντήσεις το ανάχωμα του drive – in . Δεν θα χαθείς… Και αυτός είπε… Αυτό πρέπει να είναι το μέρος…
Χρυσές μεγαλουπόλεις, χρυσές πόλεις….
Χρυσές μεγαλουπόλεις, χρυσές πόλεις….
Μεγάλα αυτοκίνητα σε μακριές ουρές ψέλνουν και τραγουδάνε…
ΑΛ’Ι’ΛΟΥ’Ι’Α… Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ…
- Νομίζω ότι πρέπει να βάλουμε μερικές βουνοπλαγιές εδώ.
Διαφορετικά θα υποβαθμιστεί το τοπίο..
Και τι λέτε για μερικές σειρές από σκαλοπάτια ??
Να ένας άνθρωπος που ζεί μια ολόκληρη ζωή με δυσκολίες
Όπου και να πάει παραμένει ξένος. Λειψή ζωή..
Μονάχα παραμιλάει.. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ…
ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗ… ΑΛ’Ι’ΛΟΥ’Ι’Α…
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ…
LAURIE ANDERSON – BIG SCIENCE
(από το ομότιτλο L.P.)