ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

       ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΌΝΙΟ ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

     Οι κοινωνικές απαιτήσεις και επιταγές από την εκάστοτε εξουσία πάντα ποικίλουν. (Και δεν αναφέρομαι στις ατομικές επιταγές που καθορίζονται με ατομικά συμφέροντα και προσωπικές επιδιώξεις. Σ’ αυτήν την περίπτωση και μέσα στον περιπεπλεγμένο, αντιφατικών και αντιθετικών συμφερόντων πολύπλοκο ταξικό κοινωνικό ιστό, οι απαιτήσεις από την εκάστοτε εξουσία θα ξέφευγαν από τα ορθολογικά πλαίσια και θα άγγιζαν ..άπειρους αριθμούς…). Πέρα από το εξισωτικό πλαίσιο της γενικευμένης ‘κοινωνικής ευτυχία’ και ‘κοινωνικής προόδου’, που τείνει κάθε κυβερνητική πολιτική και μεταφράζεται ασύστολα και αυθαίρετα σε οικονομική ευμάρεια και λογιστική προοπτική, στο μυαλό του καθενός ψηφοφόρου, στις επινοημένες αστικές δημοκρατίες, οι προτεραιότητες, σε σχέση με το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης,  έρχονται και παρέρχονται. Το τι θα ζητάμε πάντα, εμείς οι ίδιοι, από την εκάστοτε εξουσία σε κοινωνικό επίπεδο, δεν εξαρτάται μόνο από την ταξική θέση μας στην κοινωνία και την συσχέτιση του ατομικού συμφέροντος με το συλλογικό, αλλά από τον προσανατολισμό της σκέψης σε σχέση με το καθημερινό ‘γιγνεσθαι’ και ‘πράττειν’ που βιώνουμε συνεχώς, είτε στους χώρους εργασίας, είτε σε κάθε κοινωνική μας συναναστροφή. Εν ολίγοις σε ποια ‘ριμάδα’ Ελλαδα είμαστε διατεθειμένοι να ζούμε; Εμείς την δημιουργούμε ή μας επιβάλλετε από πάνω;; Και αν ορίζουμε εμείς το ‘κοινωνικό ασυνείδητο’ και το καστοριαδιακό ‘κοινωνικό φαντασιακό’ πως μπορούμε να δρομολογούμε αυτό το φαντασιακό για να διαμορφώσουμε ένα καλύτερο κοινωνικό περιβάλλον για μας και τα παιδιά μας….

      Η απογοήτευση που νοιώθει λοιπόν μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται μονάχα στις μνημονιακές υποχωρήσεις και τις πολιτικάντικες ‘κυβιστήσεις’, δικαιολογημένες εν ολίγοις, από την παραφιλολογία της σύγχρονης πολιτικής πρακτικής και την αναλγησία της νεοφιλελεύθερης-νεοφασιστικής ομάδας των δανειστών. Αλλά πολύ περισσότερο από την τελική διάψευση των ελπίδων για μια καινοτόμο ‘παλιγεννεσία’ της Ελληνικής πραγματικότητας όπως αυτή ορίζεται και βιώνεται από εμάς τις τελευταίες δεκαετίες και για επιδιόρθωση των κοινωνικών ιδιαιτεροτήτων που ταλανίζουν αυτή την δύσμοιρη χώρα από γεννήσεως του ελληνικού κράτους. Μετά από έξι ολόκληρους μήνες Αριστερής διακυβέρνησης, τα ‘λαμόγια’ παραμένουν ‘λαμόγια’, η πρωτογενή παραγωγή (που θα μας βοηθήσει να σταθούμε στα πόδια μας στην Λαφαζάνιο έξοδο προς την δραχμη), στα αζήτητα, χωρίς έστω και μισό αναπτυξιακό νόμο να την συνέχει, οι καναλάρχες συνεχίζουν να εκπέμπουν, (συν μια κουτσή ΕΡΤ), χωρίς φόβο δικαστικής εκτροπής, το πελατειακό κράτος ευδοκιμεί, το δημόσιο δεν παράγει, ο ιδιωτικός τομέας συνεχίζει να παραμένει κρατικοδίαιτος και να περιμένει τα ΕΣΠΑ, η φοροδιαφυγή γιγαντώνεται (κάτι ακουγόταν για ΄λίστα Λαγκάρντ’…) και η ελληνική νοοτροπία και κακοδαιμονία παραμένει ακλόνητη, στους απόηχους από τα εκκωφαντικά σπάταλα πάρτυ της Μυκόνου και των ποδοσφαιρικών αγώνων που εξακολουθούν να θυσιάζονται στο χρηματιζόμενο διαιτητικό κατεστημένο.  Το άλλοθι της διαπραγμάτευσης μόνο ως αστειότητα μπορεί να εκληφθεί.(δεν πήγαινε ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο στις Βρυξέλλες). Αν όλα αυτά και άλλα τόσα, που αποτελούν πρωταρχικά στοιχεία του αριστερού ιδεολογήματος και όχι απλές πολιτικές υποσχέσεις, δεν τα αγγίξει μια Αριστερή διαχείριση της εξουσίας, τότε κανένας δεν θα τα αντιμετωπίσει και –άσχετα με την ύπαρξη η όχι μνημονίων-,οι ελπίδες για καλύτερο μέλλον εξαϋλώνονται, η απογοήτευση βαραίνει και η αποφυγή της κάλπης, το γύρισμα της πλάτης στην εκλογική διαδικασία και στην δημοκρατία κατ’ επέκταση, για πολλούς θα αποτελεί μονόδρομο.. Φτάνει να τεκμηριωθεί ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι όντως Αριστερή κυβέρνηση.--