ΜΙΖΕΡΙΑ GO HOME...

«..ΓΚΡΙΝΙΑ…ΓΚΡΙΝΙΑ…ΓΚΡΙΝΙΑ…»:

Α.. όλα κιόλα. Δεν την μπορώ την μιζέρια!!!. Που ακολουθεί σαν απαραίτητο και μοναδικό συμπλήρωμα την φτώχια και την οικονομική εξαθλίωση. Και συνυπάρχει σε κάθε ρανίδα της θλιβερής και σύντομης ζωής μας, -που επειδή και διότι είναι σύντομη θα πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί από αυτή, όσο πιο γρήγορα μπορέσει-, τα τελευταία δυο-τρία χρόνια. Ανέκαθεν ήμουν μελαγχολικός και ολίγον γκρινιάρης. Ακόμα και την εποχή των παχιών αγελάδων, που όλοι εθελοτυφλούσαν και νόμιζαν ότι ζούσαν στην ωραιότερη και πιο θαυμαστή χώρα του κόσμου, -έτσι τους είχαν προγραμματίσει. Ήμουν γκρινιάρης διότι στον ‘επεξεργαστή’ του δικό μου μυαλού, που αναπτυσσόταν δίχως ‘τοίχος προστασίας’ είχε εισέλθει και εγκατασταθεί, καταστροφικό malware, o επιλεγόμενος ‘υιός της αμφιβολίας’, για όλα και για όλους που μας σερβίριζε το τότε ακμαίο σύστημα (βλ. Ολυμπιακοί αγώνες, χρηματιστήριο κ.α.). Ήμουν γκρινιάρης από πεποίθηση, από ιδεολογία, ίσως από αναγκαιότητα της προσωπικότητάς μου…, μπορεί και από μια γενικευμένη μοδάτη στάση στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς, που επέβαλλε κριτική, αμφισβήτηση και θεμελίωνε επαναστατικές αντιδράσεις, απέναντι σε κάθε τι που προσπαθούσε να εγκαθιδρύσει και να παγιώσει η άρχουσα τάξη. Ήταν ένα κάποιο στυλ… Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν προσωπικό, -πολλοί φίλοι μου, ιδιαίτερα κολλητοί μου με χαρακτήριζαν γκρινιάρη-, ή αν ταυτίζονταν με μια ολόκληρη γενιά, αλλά ήταν ένας συγκεκριμένος τρόπος σκέψης. Ίσως το στυλ ενός ιδιαίτερου μοναδικού και προοδευτικού τρόπου σκέψης… Αλλά αυτό το τελευταίο, αυτή η τελευταία ψύχωση μελαγχολίας και κατάθλιψης, που έχουμε πάθει όλοι συλλήβδην σαν έθνος, την μνημονιακή εποχή είναι το κάτι άλλο. Ούτε συνδέεται με την αδηφάγα εκδήλωση ψυχοβόρων ιδιοσυγκρασιών αλλά ούτε και με την προσπάθεια ψηλάφησης και αναζήτησης της γνώσης και της αλήθειας μέσω της αμφιβολίας, -πράγμα ιδιαίτερα χρήσιμο και ενδιαφέρον. Αποτελεί ένα μοναδικό και εποχιακό φαινόμενο. Που τείνει να μετεξελιχθεί σε μόνιμο… Ένα καρκίνωμα που αναπτύσσεται ραγδαία στον κοινωνικό ιστό, χωρίς επιστροφή. Μία απελπισία που συμπαρασέρνει στον μακάβριο χορό της, κάθε ικμάδα ελπίδας και θετικής ενέργειας. Ελπίδας για να φτιάξουν κάποτε τα πράγματα στο μέλλον και θετικής ενέργειας για να μπορέσει να γίνει αυτό πραγματικότητα.  Mιζέρια, μιζέρια, μιζέρια…. Που πρέπει να καταπολεμηθεί σύσσωμη. Και όχι με ψυχαγωγικά τερτίπια. Η διασκέδαση και το ξεφάντωμα, το άγριο γέλιο, το χάχανο, (..απόκριες έχουμε) και το αφελέστατο χιούμορ, το ποτό και το ξόδεμα δεν έχουν θέση στην πολεμική μας φαρέτρα εναντίον του τέρατος. Το τέρας της μιζέριας δεν σκοτώνεται μ’ αυτά. (Πώς να μην σταματάς να μιζεριάζεις όταν σκέφτεσαι ότι οι Ελληνες σε λίγο καρό θα πάνε και θα ψηφίσουν πάνω κάτω, -εκτός ορισμένων εξαιρέσεων-, τα ίδια πρόσωπα που με τον ένα η τον άλλο τρόπο, τους έφτασαν ως εδώ… πώς να μην γκρινιάζεις όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός έχουν εδραιωθεί γύρω μας και έχουν κατακτήσει ήδη την ελληνική βουλή…). Χρειάζεται κάτι άλλο από ένα ανάλαφρο διάλειμμα. Μια στόχευση με κάποιο μήνυμα. Μια ένεση υπερβολικής αισιοδοξίας, ( το think positive των Αμερικανών), εμπλουτισμένη με ιδεολογικές παραμέτρους και στόχους. Έστω και αν αυτός ο στόχος είναι άσχετος και χαμερπής για τους πολλούς. Όπως η δημιουργία μιας καλής φωτογραφίας ή ενός ευανάγνωστου κειμένου. Για να χαμογελάσει πάλι αληθινά και ειλικρινά το χειλάκι μας. Το χειλάκι που έχει βαρεθεί να βρίζει πολιτικούς, δημοσιογράφους, εφοριακούς και κάθε συνομοταξία που κάνει την ζωή μας πιο δύσκολη, σχεδόν αφόρητη. Το χειλάκι ενός πολίτη του μνημονίου…

                                                                                   ΚΩΣΤΑΣ ΚΙΤΣΟΣ