ΠΟΛΙΤΙΚΟΛΟΓΙΕΣ

Ο λόγος που στα τελευταία κείμενα μου ολοένα και περισσότερο  πολιτικολογώ, παραβιάζοντας τον αμιγώς φωτογραφικό χαρακτήρα που διαποτίζει την σχέση μου με το διαδίκτυο, δεν είναι θέμα ούτε ιδιοσυγκρασίας ούτε επαναστατικής (αντιμνημονιακής) ‘γυμναστικής’. Σαν πολίτης αυτής της χώρας και λάτρης της δημοκρατίας του διαλόγου, πάντα είχα τις απόψεις μου και τις συζητούσα εξονυχιστικά, είτε με φίλους είτε μέσα από αντίστοιχα  forum. Πάντα όμως απόφευγα να βάλω ταμπέλες στις σκέψεις και τα λόγια μου και ποτέ δεν άφησα να τσουβαλιάσει την ιδεολογία μου ο στείρος και ανεύθυνος πολιτικός μηχανισμός, ιδιαίτερα της δογματικής των κομμάτων. Επικοινωνούσα και διαλεγόμουνα με ‘πολιτιστικά κριτήρια’, συγκεντρώνοντας στην έννοια ‘πολιτισμός’, εκτός από τα θέματα της καλλιτεχνικής δημιουργίας, που με αφορούσαν ατομικά και μαζικά και όλο εκείνο το πλέγμα των  πολιτικών θεμάτων που αφορούν και καθορίζουν τις ζωές μας και τις σχέσεις μας  μέσα σε αυτήν την συγκεκριμένη κοινωνία που μας έλαχε να υπάρχουμε…  Και πέρα από κόμματα και μηχανισμούς αυτό το θεωρούσα και εξακολουθώ να το θεωρώ σαν υγιή μορφή κοινωνικής έκφρασης. Τα τελευταία χρόνια όμως, που ως γνωστόν βιώνουμε μια ανεπανάληπτη κρίση, τα πράγματα έχουν ξεφύγει ως προς τα κριτήρια που θέτουμε για την διατύπωση των σκέψεών μας. Τι είναι σωστό η λάθος, υγιές ή αρρωστημένο, πολιτικοποιημένο ή όχι, συμπλέκονται σε ένα ομιχλώδες και ασαφές τοπίο, που πέρα από αυτό δεν μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά κανένα ψίγμα ή έστω κάποια μεταμόρφωση της αλήθειας. Το μόνο αληθινό που αντιλαμβανόμαστε είναι μια διαρκή παρακμή, μια κρίση που έχει ξεφύγει όχι μόνο από τον οικονομικό της μανδύα αλλά και από τον πολιτικό της αντίκτυπο και αγκαλιάζει ολόκληρη την κοινωνία μες από το προσωπικό ‘φαντασιακό’ του καθενός. Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι μονάχα πολιτικοοικονομικό το πρόβλημα αλλά βαθύτατα κοινωνικό και ουσιαστικά πολιτιστικό – πολιτισμικό. Σε αυτές τις περιπτώσεις η πολιτιστική συζήτηση οφείλει, αν σέβεται την άποψή της να πολιτικολογεί, στην προσπάθεια της να καταλάβει και να κατανοήσει τι γίνεται. Γιατί ουσιαστικά η διαρκής κατάρρευση των θεσμών μας έχει οδηγήσει σε ένα αφιλόξενο τοπίο που υπάρχει ανάγκη να το κατανοήσουμε και να το ανιχνεύσουμε καλά, πριν από κάθε τελική απόρριψη ή καθολική αποδοχή. Σε διαφορετική περίπτωση θα οδηγηθούμε είτε σε απολιτίκ συμπεριφορές τύπου ‘ΠΟΤΑΜΙ’, που βολεύει το σύστημα εξουσίας και τα συμφέροντα του γι αυτό και προωθείται αθόρυβα και μαζικά στον κοινωνικό ιστό και στο εκλογικό σώμα (άλλωστε το πείραμα Μπερλουσκόνι έχει ήδη ανοίξει τον δρόμο) είτε σε άσκοπες και ξεπερασμένες δυναμικές αντίστασης (πορείες, απεργίες κ.α.) παλαιολιθικού τύπου που ενισχύουν την αδυναμία της αριστεράς να κατανοήσει τις καινούργιες λογικές. (Ούτε λόγος φυσικά για το γνωστό ακροδεξιό φασιστικό μόρφωμα, ουσιαστικό παράγωγο του καταρρέοντος συστήματος, με ουσία και στόχο απολιτίκ κατευθύνσεις..). Πρέπει λοιπόν, για την ορθή αντιμετώπιση των θεμάτων της κρίσης και για την κατανόησή της, κατανόηση κατά βάση του ίδιου μας του εαυτού, να επιλέγουμε την πολιτική εκβάθυνση των πραγμάτων, ανοίγοντας δρόμους στην σκέψη και τον λόγο μας που θα μας οδηγήσουν στην υπέρβασή της και στην αποδοχή μιας νέας πραγματικότητας. Πέρα από μνημόνια και αντιμνημόνια, πέρα από θιασώτες και αγανακτισμένους, πέρα από ιστορικές αναγκαιότητες και ανατροπές….