“..ο ρόλος της Τέχνης είναι να ξεπλένει την σκόνη της καθημερινότητας από τις ζωές μας..»

P. PICASSO

"..Το να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις σε μια ευθεία το μυαλό, τη ματιά και την καρδιά..."
HENRI CARTIER-BRESSON

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΗΣ ΣΤΑΓΟΝΑΣ

                 ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΗΣ ΣΤΑΓΟΝΑΣ:


Το μαρτύριο της σταγόνας είναι ένα παλιό κινέζικο βασανιστήριο σκληρό και απάνθρωπο. Μια σταγόνα νερό πέφτει αργά και επαναλαμβανόμενα στο πρόσωπο του δύστυχου βασανιζόμενου. Η συνεχής πίεση στο ίδιο σημείο δημιουργεί αφόρητο πόνο που καταντά ανυπόφορος και μπορεί να σε τρελάνει. Την ίδια λογική εφαρμόζει η τριτοκομματική, μνημονιακή κυβέρνηση, εδώ και έναν περίπου χρόνο, απέναντι στην λειτουργία του Δημοσίου. Αναλώνοντας και αναπαράγοντας, με τα παπαγαλάκια ΜΜΕ, τους μύθους της υπερπληθώρας (χαμηλότεροι από τον ευρωπαικό μέσο όρο με στατιστικά στοιχεία…) και της κακοδιαχείρησης (λες και οι νομοι που διέπουν τις σχέσεις και τις συναλλαγές στο δημόσιο είναι διαφορετικοί από αυτούς που ισχύουν σε κάθε παρακλάδι της καπιταλιστικής – πελατειακής κοινωνίας μας), απαξιώνει τον μόνο κοινωνικό ιστό αυτής της χρεοκοπημένης και κατά παράδοση κρατικοδίαιτης χώρας, κάτω από τα χλευαστικά γέλωτα του στενόμυαλου ιδιωτικού τομέα, που εξακολουθεί να πιστεύει στις θεωρίες της ανάπτυξης και στα παραμύθια της κοκκινοσκουφίτσας. Και τα μικρά παιδιά ακόμα καταλαβαίνουν ότι αυτό γίνεται για να ξεπουληθεί η χώρα (ο,τι έχει απομείνει δηλαδή) στα ξένα ιδιωτικά συμφέροντα. Αλλά αυτοι που μας κυβερνούν είναι τοσο αιθεροβάμονες στην ανικανότητα και στην βλακεία τους, που αντί να μπήξουν το μαχαίρι ως το κόκκαλο της αναδιοργάνωσης του χώρου, επανειλημμένα νομοθετούν χωρίς λόγο και ακυρώνουν νόμους, θέτοντας μια μεγάλη κοινωνική τάξη σε διαρκή φόβο και ανασφάλεια, με τους διαρκείς, ανευ αντικειμένου ελέγχους, την ποινικοποίηση της δημοσιοϋπαλληλικής δραστηριότητας και την άκαιρη και άγονη επαναχάραξη θεσμών και δραστηριοτήτων (αντί να αφήσουν επιτέλους να δουλέψουν, εστω για μια φορά, αβίαστα οι ήδη υπαρχοντες..). Με αποτέλεσμα ένα Δημόσιο παραδομένο και αποπροσανατολισμένο (αφού και οι συνδικαλιστές που υποτίθεται ότι θα μας έδειχναν τον δρόμο αποδεικνύονται ότι διέπονται από τις ίδιες ανασφάλειες…), με την σταγόνα, κάθε μέρα, να σκάει στο μέτωπό του, να μεταβάλλεται σε μία άμορφη μάζα αδράνειας και ακινησίας, έτοιμη να σηκώσει, σαν πρόβατο σε σφαγείο, στους πρόσφορους ώμους του όλα τα λάθη και τις αμαρτίες του μνημονίου. Όχι για να εξισορροπηθεί με το υφιστάμενο τέλμα του ιδιωτικού τομέα (παντού και πάντα είναι απαραίτητες κάποιες υφιστάμενες υπηρεσίες), αλλά μάλλον για να δελεάσει την κουφιοκεφαλιά του, με την προοπτική να αλώσει κυρίαρχα, χωρίς προφανή αντίσταση, τα επί δεκαετίες άπαρτα κάστρα, των δημόσιων υπηρεσιών και να στεφτεί χαλίφης στο δημοσιοϋπαλληλικό χαλιφάτο.

Έτσι η ανικανότητα της βούλησης αναδιάρθρωσης του Δημοσίου, έστω και με τις σχετικές επιβαλλόμενες απολύσεις, μεταβάλλεται σε ‘κυνήγι μαγισσών’ και κατασκευή «επιόρκων», με την αυστηρή χρήση του νέου πειθαρχικού πλαισίου, όχι μόνο εκεί που αχνοφαίνονται ‘ύποπτες’ υποθέσεις αλλά ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει καμία υποψία παραβατικότητας. Οι αιρετοί, πάσχοντας από το «Παπαγεωργοπούλειο σύνδρομο», φοβούνται και τον ίσκιο τους και με την συνδρομή της «αδέκαστης» ελληνικής δικαιοσύνης (που οι κακές γλώσσες λένε ότι έχει πάρει κατευθυντήριες γραμμές από την τρόικα), είναι υποχρεωμένοι να προχωρούν σε πειθαρχική δίωξη (που σημαίνει αργία και ενδεχόμενη απόλυση) κάθε υπόθεσης που χρειάζεται περισσότερο διερεύνηση και δεν εξυπηρετεί τον οποιονδήποτε ιδιώτη. Έτσι υπάλληλοι που απλά κάνουν τη δουλειά τους και έχουν την ατυχία να βρεθούν απέναντι σε ισχυρά ιδιωτικά συμφέροντα είναι καταδικασμένοι. Ιδιαίτερα εκείνοι που ελέγχουν οικονομικά μεγέθη και παλεύουν για την υποστήριξη του, καταστρατηγημένου ήδη, δημόσιου συμφέροντος, όπως οι ελεγκτές και οι επιβλέποντες μηχανικοί του Δημοσίου. Έχει ήδη δημιουργηθεί κλίμα τρομοκρατίας και ανασφάλειας σε Πολεοδομίες και Τεχνικές Υπηρεσίες το οποίο οδηγεί σε πλήρη απαξίωση του έργου τους, σε αποδιοργάνωση των υπηρεσιών και κατάλυση βασικών εννοιών της δικαιοσύνης, όπως το τεκμήριο της αθωότητας.

Κλασικό παράδειγμα των ανωτέρω η καταδικαστική απόφαση (18 μήνες με αναστολή) από το τριμελές πλημμελειοδικείο Θεσ/νικης των πρώην Δημάρχου και Αντιδημάρχου Καλαμαριάς και δύο μηχανικών (ελεγκτής και Διευθυντής Πολεοδομίας), για το θέμα της καθυστέρησης έκδοσης οικοδομικής αδείας σε οικόπεδο πλησίον του αιγιαλού, κάτω από την οδό Σοφούλη προς την θάλασσα, καθυστέρηση που προήλθε με κάθε νομότυπο τρόπο (διερεύνηση για την αναγκαιότητα πράξης τακτοποίησης όπως προβλέπεται και επιβάλλεται από την πολεοδομική νομοθεσία σε τέτοιες περιπτώσεις) και συνάγει με το κοινό δημόσιο αίσθημα της αποφυγής τσιμεντοποίησης της παραλίας και της χρήσης της ως ελεύθερου χώρου. Αλλά το δικαστήριο, σε μια πρωτόφαντη για τα ελληνικά χρονικά απόφαση, έθεσε το συμφέρον του εργολάβου πάνω από το κοινό δημόσιο αίσθημα, δημιουργώντας ερωτηματικά όχι μόνο για το είδος της παρεχόμενης ελληνικής δικαιοσύνης αλλά και για τον ορισμό του δικαίου γενικότερα… (ευτυχώς υπάρχει ακόμα προσφυγή σε δεύτερο βαθμό για να ξεκαθαρίσουν οι καταστάσεις). Αλλά μια τέτοια, έστω και πρωτοβάθμια απόφαση, που εντάσσεται στην κυρίαρχη πολιτική ξεπουλήματος του Δημοσίου χώρου, αναστέλλει και υποβαθμίζει κάθε δυναμικό πρόταγμα αγώνων για την αναζήτηση του ελεύθερου δημόσιου χώρου, που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη όλοι μας…

Από την άλλη μεριά όμως, ο μόνος τρόπος αντίστασης και αντίδρασης για την προάσπιση του ελεύθερου χώρου στο αστικό περιβάλλον και όλων των κεκτημένων που απορρέουν από την χρήση του, που τώρα κουρελιάζονται και πετάγονται στο καλάθι των αχρήστων της στείρας ιδιωτικοποίησης, ιδιαίτερα στην τόσο ευαίσθητη και πολύπαθη παραλιακή ζώνη της Καλαμαριάς, είναι οι κινητοποιήσεις των πολιτών. Κινητοποιήσεις μαζικές, χωρίς κομματικά και παραταξιακά στεγανά, με την συνδρομή της εκάστοτε διοίκησης και την επιβολή κοινών στρατηγικών και στόχων. Για την καθιέρωση του παραλιακού μετώπου σε κοινή χρήση. Όπως πραγματικά απορρέει από την νομοθεσία και το Σύνταγμα. Και πέρα από καταδικαστικές ‘κατευθυνόμενες’ αποφάσεις, που σκοπό έχουν να κάμψουν το φρόνημά μας και να επιβάλλουν την πολιτική της εξαχρείωσης, από το Βερολίνο στην δύσμοιρη χώρα μας

Δεν υπάρχουν σχόλια: