«.. Την χάραξι φρόντισε τεχνικά να γίνει.Έκφρασις σοβαρή και μεγαλοπρεπής.
Το διάδημα καλύτερα μάλλον στενό,
Εκείνα τα φαρδιά των Πάρθων δεν με αρέσουν.
Η επιγραφή, ως σύνηθες , ελληνικά,
οχ’ υπερβολική, όχι πομπώδης –
μην τα παρεξηγήσει ο ανθύπατος
που όλο σκαλίζει και μηνά στη Ρώμη-
αλλ’ όμως βέβαια τιμητική.
Κάτι πολύ εκλεκτό από το άλλο μέρος
Κανένας δισκοβόλος έφηβος ωραίαος.
Προ πάντων σε συστήνω να κοιτάξεις
(Σιθάσπη, προς θεού, να μην λημονηθεί)
Μετά το Βασιλευ και το Σωτήρ,
να χαραχθεί με γράμματα κομψά, Φιλέλλην.
Και τώρα μη με αρχίζεις με ευφυολογίες,
τα ‘Πού οι Ελληνες’ και ΄Πού τα Ελληνικά’
πίσω από το Ζάγρο εδώ, από τα Φράατα πέρα’.
Τόσοι και τόσοι βαρβαρότεροί μας άλλοι
αφού το γράφουν, θα το γράψουμε κ’ εμείς…»
(ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ : ‘ΦΙΛΕΛΛΗΝ’ (1912))
