ΠΟΛΙΤΙΚΟΛΟΓΙΕΣ

Ο λόγος που στα τελευταία κείμενα μου ολοένα και περισσότερο  πολιτικολογώ, παραβιάζοντας τον αμιγώς φωτογραφικό χαρακτήρα που διαποτίζει την σχέση μου με το διαδίκτυο, δεν είναι θέμα ούτε ιδιοσυγκρασίας ούτε επαναστατικής (αντιμνημονιακής) ‘γυμναστικής’. Σαν πολίτης αυτής της χώρας και λάτρης της δημοκρατίας του διαλόγου, πάντα είχα τις απόψεις μου και τις συζητούσα εξονυχιστικά, είτε με φίλους είτε μέσα από αντίστοιχα  forum. Πάντα όμως απόφευγα να βάλω ταμπέλες στις σκέψεις και τα λόγια μου και ποτέ δεν άφησα να τσουβαλιάσει την ιδεολογία μου ο στείρος και ανεύθυνος πολιτικός μηχανισμός, ιδιαίτερα της δογματικής των κομμάτων. Επικοινωνούσα και διαλεγόμουνα με ‘πολιτιστικά κριτήρια’, συγκεντρώνοντας στην έννοια ‘πολιτισμός’, εκτός από τα θέματα της καλλιτεχνικής δημιουργίας, που με αφορούσαν ατομικά και μαζικά και όλο εκείνο το πλέγμα των  πολιτικών θεμάτων που αφορούν και καθορίζουν τις ζωές μας και τις σχέσεις μας  μέσα σε αυτήν την συγκεκριμένη κοινωνία που μας έλαχε να υπάρχουμε…  Και πέρα από κόμματα και μηχανισμούς αυτό το θεωρούσα και εξακολουθώ να το θεωρώ σαν υγιή μορφή κοινωνικής έκφρασης. Τα τελευταία χρόνια όμως, που ως γνωστόν βιώνουμε μια ανεπανάληπτη κρίση, τα πράγματα έχουν ξεφύγει ως προς τα κριτήρια που θέτουμε για την διατύπωση των σκέψεών μας. Τι είναι σωστό η λάθος, υγιές ή αρρωστημένο, πολιτικοποιημένο ή όχι, συμπλέκονται σε ένα ομιχλώδες και ασαφές τοπίο, που πέρα από αυτό δεν μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά κανένα ψίγμα ή έστω κάποια μεταμόρφωση της αλήθειας. Το μόνο αληθινό που αντιλαμβανόμαστε είναι μια διαρκή παρακμή, μια κρίση που έχει ξεφύγει όχι μόνο από τον οικονομικό της μανδύα αλλά και από τον πολιτικό της αντίκτυπο και αγκαλιάζει ολόκληρη την κοινωνία μες από το προσωπικό ‘φαντασιακό’ του καθενός. Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι μονάχα πολιτικοοικονομικό το πρόβλημα αλλά βαθύτατα κοινωνικό και ουσιαστικά πολιτιστικό – πολιτισμικό. Σε αυτές τις περιπτώσεις η πολιτιστική συζήτηση οφείλει, αν σέβεται την άποψή της να πολιτικολογεί, στην προσπάθεια της να καταλάβει και να κατανοήσει τι γίνεται. Γιατί ουσιαστικά η διαρκής κατάρρευση των θεσμών μας έχει οδηγήσει σε ένα αφιλόξενο τοπίο που υπάρχει ανάγκη να το κατανοήσουμε και να το ανιχνεύσουμε καλά, πριν από κάθε τελική απόρριψη ή καθολική αποδοχή. Σε διαφορετική περίπτωση θα οδηγηθούμε είτε σε απολιτίκ συμπεριφορές τύπου ‘ΠΟΤΑΜΙ’, που βολεύει το σύστημα εξουσίας και τα συμφέροντα του γι αυτό και προωθείται αθόρυβα και μαζικά στον κοινωνικό ιστό και στο εκλογικό σώμα (άλλωστε το πείραμα Μπερλουσκόνι έχει ήδη ανοίξει τον δρόμο) είτε σε άσκοπες και ξεπερασμένες δυναμικές αντίστασης (πορείες, απεργίες κ.α.) παλαιολιθικού τύπου που ενισχύουν την αδυναμία της αριστεράς να κατανοήσει τις καινούργιες λογικές. (Ούτε λόγος φυσικά για το γνωστό ακροδεξιό φασιστικό μόρφωμα, ουσιαστικό παράγωγο του καταρρέοντος συστήματος, με ουσία και στόχο απολιτίκ κατευθύνσεις..). Πρέπει λοιπόν, για την ορθή αντιμετώπιση των θεμάτων της κρίσης και για την κατανόησή της, κατανόηση κατά βάση του ίδιου μας του εαυτού, να επιλέγουμε την πολιτική εκβάθυνση των πραγμάτων, ανοίγοντας δρόμους στην σκέψη και τον λόγο μας που θα μας οδηγήσουν στην υπέρβασή της και στην αποδοχή μιας νέας πραγματικότητας. Πέρα από μνημόνια και αντιμνημόνια, πέρα από θιασώτες και αγανακτισμένους, πέρα από ιστορικές αναγκαιότητες και ανατροπές….      

ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

«Φοβού τους Ελληνες και πρωτογενή πλεονάσματα φέροντας» αναφέρεται σε ανάλυση του Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής (CFR), στην οποία προβλέπεται πως η Ελλάδα «θα χρεοκοπήσει κάποια στιγμή την επόμενη χρονιά».  (ΕΝΕΤ.gr)

...Άλλωστε ο γραφικότατος Αδωνις το είπε στην εκπομπή του Χατζηνικολαου : «Το 2010 είχαμε χρεοκοπήσει..». Και επειδή, όπως λένε, ‘από παιδί και από χαζό μαθαίνεις την αλήθεια’, δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία για το δόλιο παιχνίδι που παίχθηκε, (και δυστυχώς παίζεται ακόμη) άμοιρα και ανελέητα, στις πλάτες μας… Η λέξη – καραμέλα που πιπιλίζαμε όλοι μας στις αναμεταξύ μας συζητήσεις πλέον ειπώθηκε, με τον πιο κωμικό τρόπο τολμώ να πώ, λόγω της ιδιαιτερότητας του συγκεκριμένου Υπουργού, από επίσημα κυβερνητικά χείλη. Όλα τελικά αποδεικνύονται μια ‘μπλόφα’. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Η διαφορά στην διατύπωση από το παλιότερο «σας σώσαμε από μια επερχόμενη χρεοκοπία» που δικαιολογούσε την προσφυγή στο ΔΝΤ, στο σημερινό «σας σώνουμε από την χρεοκοπία που σας επέβαλλαν οι άλλοι», που σιγά σιγά μετατρέπεται «είμαστε χρεοκοπημένοι, έτσι και αλλιώς γι ΄αυτό να μην φωνάζετε και μην ελπίζετε…» φανερώνει το συγχυσμένο και αδύναμο πρόσωπο των κυβερνόντων, (όλα τα άλλα λόγια πέρι ‘πρωτογενούς πλεονάσματος‘ και άλλων τινών είναι λεκτικά ‘μπουρμπούτσαλα’), αδύναμο να αντικρύσει την αλήθεια κατά πρόσωπο, και φυσικά δεν εκφέρεται αβίαστα και με ‘ελαφρά τη καρδία’ στην μέση μιας προεκλογικής περιόδου… Έχει το σκοπό του και το στόχο του το πράγμα… Η επίσημη χρεοκοπία της χώρας, άσχετα με τις οικονομικές ψευδο - αναβαθμίσεις των οίκων αξιολόγησεις, δεν ανατρέπεται με πολιτικές ακροβασίες μιας ψυχορραγούσας πολιτικής σκηνής. Απαιτεί ριζοσπαστικές ανατροπές της κοινωνικοπολιτικής ζωής. Η πιθανότητα αριστερής διακυβέρνησης του τόπου, για πρώτη φορά στα χρονικά και σε ευρωπαϊκή χώρα, και οι επιπτώσεις που μπορεί να έχει για πολλούς, είναι πολύ πιο τρομακτική, για κάποιους, από την πλήρη παραδοχή και αποδοχή του βουλιάγματος μιάς χώρας στα λασπόνερα της χρεοκοπίας. Μιά παραδοχή που με νύχια και με δόντια, κρατούσαν τόσα χρόνια επτασφράγιστα κλειστή, με δηλώσεις κόντρα δηλώσεων, και οικονομοτεχνικές αποτιμήσεις μπακαλίστικης υφολογίας, από τοπικά αλλά και αλλότρια παπαγαλάκια. Θυμίζει τον βαρκάρη που ανοίγει ο ίδιος τρύπα στο καΐκι του για να το βουλιάξει και να μην περάσει στα χέρια άλλου καπετάνιου. Ή τον δημόσιο υπάλληλο που όταν πλησιάζει η στιγμή της μετάθεσης ή της σύνταξης κουβαλάει μαζί του κατά την αναχώρηση και όλο το αρχείο του γραφείου του, που ανήκει στην υπηρεσία, αφήνοντας σύξυλο τον αντικαταστάτη του ο οποίος πρέπει να ξαναοργανώσει όλο εκείνο το γραφειοκρατικό πλέγμα που έχει ήδη δομηθεί και επεξεργαστεί από την προηγούμενη διοίκηση (ένας βασικός, αλλά όχι και ο μοναδικός λόγος που ο δημόσιος τομέας χωλαίνει…). Ετοιμάζονται να παραδώσουν ‘καμμένη γή’ στον επερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά η μία και η μόνη δυνατότητα εξόδου από το οικονομικό αλλά και, κυρίως και κατ’ ουσία, από το κοινωνικό αδιέξοδο, δεν είναι μια απλή εναλλαγή της εξουσίας (που θυμίζει τις αποφράδες μέρες του ΠΑΣΟΚ)… Απαιτεί διαθρωτικές αλλαγές και μεταβολή του ‘κοινωνικού φαντασιακού’, πράγμα που αμφιβάλλω αν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να το προσφέρει και η κοινωνία να το δεχτεί… Θα δείξει. Μια προσπάθεια ποτέ δεν έβλαψε κανένα. (..αρκεί να πειστούμε ότι δρομολογείται η προσπάθεια…).

NYMAN

Απο την συναυλία του MICHAEL  NYMAN  με την ΚΟΘ στην αιθουσα τελετων του ΑΠΘ. 

(ο μαέστρος κουρασμένος κάθεται σε καρέκλα στο πόπντιουμ...)

IRLAND

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ (ΧΡΙΣΤΙΝΑ)

ΤΟ ΦΑΛΛΙΚΟ.... ΣΥΝΝΕΦΟ

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΕΧΕΙ...ΓΚΑΒΛΕΣ....

ΤΣΙΠΡ-ΑΝΤΡΕΑΣ Νο2

Πάνε καλά αυτοί εκεί κάτω στον ΣΥΡΙΖΑ… Και λέγοντας ‘κάτω’ εννοώ στις κεντρικές επιτροπές και τα τοιαύτα. Διαφωνούν με το θέμα προσέγγισης για την άρση της ασυλίας των βουλευτών της Χρυσής Αυγής επειδή «…Ο προβληματισμός έγγειται στο ότι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίσει υπέρ της άρσης ασυλίας μαζί με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τότε -κατά ορισμένα στελέχη- υπάρχει ο φόβος να δημιουργηθεί η εντύπωση πως η ΧΑ είναι ένα αντισυστημικό κόμμα το οποίο όλοι πολεμούν…». Δεν στέκομαι στην, (πασιφανή σε κάθε ορθώς σκεπτόμενο), λογικοφανή αντίληψη ότι η επέκταση αυτού του θέματος με το δηλ. να βγάλουν εκτός νόμου ένα, κατά τα άλλα, νόμιμο κόμμα, το οποίο σαν κράτος και σαν πολιτεία δεν είχες, (τα κότσια να πω, την βούληση ή τ΄ αρχίδια, -πάρτε όποιο θέλετε), να επιβάλλεις όρους για την είσοδο του κάθε μορφώματος στην Βουλή (αλήθεια γιατί δεν εκπροσωπούνται στην βουλή των Ελλήνων οι…’Πυρήνες της φωτιάς’ και τα άλλα συναφή…), ή μήπως όπως λένε οι κακές γλώσσες επίτηδες ωθήθηκε η νομιμοποίηση του φασισμού σε μία ‘αμιγώς’ δημοκρατία για να εξορκιστεί η παρουσία της αριστεράς προ των πυλών της εξουσίας και μετά χάθηκε ο έλεγχος, με το έρχεσαι λοιπόν εκ των υστέρων και να θέτεις ασφαλιστικές δικλείδες το μόνο που καταφέρνεις είναι να ηρωοποιείς το όλο νεοναζιστικό μόρφωμα, να του δίνεις αξία και να το ανεβάζεις εκλογικά ιδιαίτερα στον αντιμνημονιάκο χώρο που σε ενδιαφέρει. Πέρα από αυτή την ευκολονόητη αλήθεια, της οποίας η ανάλυση έπρεπε να γίνει στην ώρα της και σωστά ορισμένα στελέχη το ανέφεραν, μέχρι το σημείο να υπάρχει προβληματισμός για το αν θα πρέπει η κεντρική επιτροπή να προχωρήσει σε άρση της ασυλίας των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, για να μην μας ταυτίσουν με τα μνημονιακά κόμματα, η απόσταση είναι τεράστια και επικίνδυνη και χρειάζεται μεγάλη λα’ι’κίστικη ψηφοθηρική επένδυση και αντι- ιδεολογική παλιο-κομματική νοοτροπία για να την διαβείς χωρίς συνέπειες. Τα ψελλίσματα πέρι ‘αντισυνταγματικής μεθόδευσης’, μόνο γραφικά μπορούν να ακουστούν, (τραγελαφικά γραφικά όταν προέρχονται από το στόμα νομομαθών αριστερών στελεχών..), σε μια χώρα υπό χρεοκοπία και κατάρρευση, όπου κανένα ακραιφνή στοιχείο του συντάγματος και των νόμων δεν τηρείται και δεν εφαρμόζεται πλέον, παρά μόνο αυτά που εξυπηρετούν το μνημόνιο και το χρέος…. (εκτός βέβαια αν κάποιοι πιστεύουν ακόμα και αγωνίζονται να πάρουν τα ηνία της εξουσίας σε μια δυναμική και σταθερή χώρα, κανονική αλλά κακοδιοικούμενη από τα κακά ‘συμφέροντα’, γεμάτη προοπτικές γι’ ανάπτυξη που κάποιοι δεν της επιτρέπουν να ‘ανθίσει’. Πολύ ιδεατό για να βγεί αληθινό..). Τον φασισμό τον πυροβολείς με ιδεολογικά και πολιτικά όπλα. Ανεξάρτητα αν αυτό το χρησιμοποιούν κάποιοι με στόχο την υφαρπαγή των ψηφοφόρων τους στις επερχόμενες εκλογές. Η ιδεολογική σου θέση,(και τόσα χρόνια αυτό έκανε ο Σύριζα γι αυτό ξεχώριζε) δεν καθορίζεται και διαμορφώνεται από το προσδοκώμενο εκλογικό σου ποσοστό. Και τι θα απολογηθείς σε όλους αυτούς τους συντρόφους που έχουν ματώσει στην κυριολεξία από τις αντιπαραθέσεις στον δρόμο, -και όχι στην ασφάλεια της βουλής-, με όλα αυτά τα φασιστοειδή… Ότι σχεδόν τους προστάτεψες, μόνο και μόνο για να μην βγει κερδισμένη η ΝΔ… (Κάτι από τραμπάλα ΝΔ – ΠΑΣΟΚ δεν σας θυμίζει;;). Ποιος ιδεολόγος Αριστερός (με άλφα κεφαλαίο) θα σε πάρει μετά στα σοβαρά. Φυσικά και εννοείται και σχεδόν επιβάλλεται η, αναδυόμενη από τα νέα πολιτικά ήθη και ταυτιζόμενη με την ηθική της ανανεωτικής αριστεράς, θέση ο καθένας να σκέφτεται και να ψηφίζει κατά συνείδηση. Και τελικά άλλο η άρση της ασυλίας εκεί που επιβάλλεται και για όλους τους βουλευτές που υπάρχει ανάγκη και εισαγγελικό αίτημα επί του προκειμένου και άλλο η παράτυπη και κάπως αυταρχική αφαίρεση της νόμιμης υπόστασης ενός κόμματος που καλώς ή κακώς εκφράζει ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού. Αλλά μια κεντρική τοποθέτηση είναι επιβεβλημένη και επιθυμητή ιδίως όταν αυτή προκαλεί διάλογο και δημιουργικές πολιτικές αντιπαραθέσεις. Φτάνει να μην μας ξαναγυρνάει σε παλιότερες, ασυζήτητα ξεπερασμένες και παρωχημένες εποχές, όπου όλα κατευθύνονταν και υποτάσσονταν στην μία και μοναδική φωνή του ιδρυτή – αρχηγού – πατριάρχη – προστάτη και κάθε άλλη διαφωνούσα νοοτροπία ‘κατέβαινε’ παραπαίοντας ‘αυθωρεί και παραχρήμα’ από το περιβόητο ‘τρένο’ της πολιτικής και της ‘αλλαγης’…