“..Les idees d’ escalier..” *

(Μερικές σκέψεις για την χθεσινή μας εκδήλωση)
Επειδή χθες, με τον καταιγιστικό Βασίλη Καρκατσέλη, δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω, θα ήθελα να μοιραστώ καποιες σκεψεις μου μαζύ σας.
Κατ΄ αρχήν συμφωνώ με την αποψη του Βασίλη ότι πρέπει και οφείλουμε να προσπαθούμε να επεκτείνουμε κάθε μας φωτογραφία πέρα από τα οριά της. (Αυτό νομίζω είναι που ξεχωρίζει μια ‘καλή’ φωτογραφία από μια ‘σωστή’ φωτογραφία δηλ. καλοφωτισμένη και καλοτυπωμένη.) Και νομίζω αυτό ισχύει σε κάθε μορφή τέχνης. Καμμιά τέχνη δεν έχει όρια. Εχει όμως κανόνες. Που αν τους παραβείς παύει να ισχύει η συγκεκριμένη τέχνη. (Η μουσική, ακόμα και στην πιο απλοποιημένη της μορφή (ροκ, πανκ), παίζεται με νότες. Αν δεν υπάρχουν νότες μετατρέπεται σε θόρυβο). Το ζήτημα με τις εικαστικές τέχνες και ειδικότερα με την φωτογραφία που είναι άρρηκτα δεμένες με το υλικό μέσο (κάμερα, χαρτί), είναι ο τρόπος που θα γίνει το ξεπέρασμα των ορίων. Εσωτερικά ή εξωτερικά, στην μορφή (τυπωμένο χαρτί) ή στο περιεχόμενο (νόημα της εικόνας). Προσωπικά πιστεύω στην επέκταση του νοήματος. Λίγο σημασία έχει η παρουσίαση, είτε αυτή είναι σε λωρίδες ή πλεγμένη ή κομμένη και ραμμένη. Γιαυτό διαφωνώ τελικά με την προσέγγιση του Βασίλη. Αυτή καταλήγει σε ένα εικαστικό αποτέλεσμα, όμορφο μεν αλλά όχι φωτογραφικό ή τουλάχιστον αμιγώς φωτογραφικό, που υπερτονίζοντας την μορφή υποβαθμίζει το οποιο δυνατό περιεχόμενο μπορεί να έχει η εικόνα. Θέλω η φωτογραφία να στέκεται από μόνη της στα πόδια της, σαν τέχνη και να μην έχει ανάγκη κανένα. Όχι να γίνει εικαστική ‘υπηρέτρια’ κάθε απόφοιτου της σχολής καλών τεχνών… Και νομίζω ότι το μπορεί…
(Αλλά θα μπορούσαμε άραγε να συνεχίσουμε την συζήτηση σε κάποιο φόρουμ ή και μεταξύ μας???????????)
*Γαλλική έκφραση : Οι σκέψεις που σε κατατρέχουν στα ‘σκαλιά’ της εξόδου και δεν πρόλαβες να πείς …