-μια συζήτηση ανάμεσα στον Θάνατο(Dennis Hopper) και τον Φωτογράφο (Campino)--Οι άνθρωποι νομίζεται πως ότι αντιλαμβάνεστε είναι μοναδικό.
Ειδικά εσείς οι φωτογράφοι.
Έχετε πολλή αυτοπεποίθηση.
Μη με παρεξηγείς. Δεν είμαι εναντίον της φωτογραφίας.
Αντίθετα μου αρέσει πολύ αυτή η εφεύρεση.
Δείχνει καλύτερα από κάθε άλλο τις προσπάθειες του μόχθου μου.
-Τι εννοείς;
-“Θάνατος Εργαζόμενος”.
Έτσι έπρεπε να ονομάζονται οι πιο πολλοί φωτογράφοι.
Αιχμαλωτισμένη ζωή…
Μου αρέσει η ιδέα του αρνητικού.
Η αντίστροφη πλευρά της ζωής.
Η αντίστροφη πλευρά του φωτός.
- Οι πιο πολλές κάμερες δεν το κάνουν πια. Έχουμε προχωρήσει στο ψηφιακό σύστημα.
- Το επιχείρημά μου:
Με το ψηφιακό, περιττό να εμπιστεύεσαι αυτό που υπάρχει.
Είναι ανοιχτή πρόσκληση για παραποίηση.
Όλα γίνονται τυχαία, μπερδεμένα, θολά.
Χάνεις… την “ουσία”.
Κι εσύ… την έχεις χάσει.
Πολλές φορές Φιν.
Φοβάσαι τον υπαρκτό κόσμο.
Το αληθινό φως.
Το αληθινό σκοτάδι.
Το εποπτεύεις.
Θες να το στολίσεις.
Ή το χειρότερο. Προσπαθείς να το αναπλάσεις.
Αυτός είναι ο φόβος του θανάτου!
Ο φόβος της ζωής…είναι ο φόβος του θανάτου!
- Και τι ξέρεις εσύ για τη ζωή;
- Δεν έχεις καταλάβει την αληθινή μου φύση.
Αγαπώ τη ζωή. Την αγαπώ πολύ. Οι θνητοί δεν θα εκτιμούσατε
τη ζωή αν δεν υπήρχα εγώ.
Κι έχω βαρεθεί.
Έχω βαρεθεί που παίζω το ρόλο του κακού.
(Από το blog του Μ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗ... )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου